Władysław Bukowiński (poeta)

Władysław Bukowiński, pseudonim Selim (ur. 4 lutego 1871 w Święcicy k. Sandomierza, zm. 17 kwietnia 1927 w zakładzie dla nerwowo chorych w Tworkach pod Warszawą) – polski poeta, nauczyciel, publicysta, wydawca, krytyk literacki i teatralny.

Władysław Bukowiński
Selim
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1871
Święcica k. Sandomierza

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 1927
Tworki pod Warszawą

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

poezja, poemat

Epoka

Młoda Polska

Życiorys

edytuj

Syn Cypriana Bukowińskiego i Emilii z Lipińskich, właścicieli majątku ziemskiego i dworu Święcica. Studiował prawo na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie założył nielegalne kółko samokształceniowe. Początkowo pracował w prokuraturze Królestwa Kongresowego, a następnie uczył historii i literatury w prywatnych szkołach w Warszawie. W 1905 roku brał udział w strajku szkolnym. Był dyrektorem prywatnej szkoły realnej Zdzisława Majewskiego pod nazwą „Szkoła Zrzeszenia Nauczycieli”, działającej przy ulicy Nowowielkiej 1c, po wiecu w 1907 zamkniętej administracyjnie, a Bukowiński skazany wówczas na trzy miesiące więzienia[1]. Działacz Towarzystwa Kultury Polskiej (1906-1913). W latach 1908–1917 wykładał literaturę polską na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[2]

Zasłynął przede wszystkim jako założyciel i wydawca „Sfinksa”, miesięcznika literacko-artystycznego i naukowego, który ukazywał się w latach 1908-1913. Wokół pisma tego skupił wielu wybitnych pisarzy, m.in. Stefana Żeromskiego i Tadeusza Micińskiego. Był jednym z założycieli Związku Nauczycielstwa Polskiego, redaktorem „Prawdy” i miesięcznika pedagogicznego „Nowe Tory”.

Jego żoną była Maria, współredaktorka „Sfinksa” (zm. 1912)[3].

Twórczość

edytuj
 
Z marzeń i życia (1898)
 
Nowy zeszyt (1901)
 
Na greckiej fali (1906)
 
Echa (1910)
 
Na przełomie (1911)

Poezja Bukowińskiego, ukształtowana pod wpływem Słowackiego, podejmowała popularne w okresie Młodej Polski tematy (np. przyroda tatrzańska, tęsknota za nieosiągalnym światem czystego piękna). Był także autorem poezji zaangażowanej, w której przedstawiał tendencje ideowe pokolenia zaangażowanego w walkę niepodległościową i rewolucyjną (solidaryzował się z rewolucją 1905 roku). W 1909 wydał tom studiów o Adamie Asnyku i Marii Konopnickiej pt. Poeta melodii i głębin i poetka idei[4].

Zbiory wierszy:

Poematy:

  • 1906 – Na greckiej fali
  • 1910 – Echa[6]

Przypisy

edytuj
  1. Aresztowanie wiecu w szkole. „Nowości Illustrowane”. Nr 16, s. 13, 20 kwietnia 1907. 
  2. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, s. 128 Podkarpacka BC – wersja elektroniczna
  3. Zgon współredaktorki „Sfinksa”. „Nowości Illustrowane”. 2, s. 15, 16, 13 stycznia 1912. 
  4. Władysław Bukowiński, Poeta melodji i głębin i poetka idei : z portretem Asnyka i Konopnickiej i dodatkiem kilku ich utworów, wyd. 1909. [online], polona.pl [dostęp 2018-06-15].
  5. Władysław Bukowiński, Na przełomie : nowe wiersze : (1901-1911), wyd. 1911 [online], polona.pl [dostęp 2018-06-15].
  6. Władysław Bukowiński, Echa : poemat, wyd. 1910. [online], polona.pl [dostęp 2018-06-15].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj