Valentina Vezzali

Trenowała szermierkę, specjalizując się we florecie. W 1989 zdobyła złoto indywidualnie na mistrzostwach świata kadetów w Lizbonie^[1]. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Mödling była trzecia^[2]. Następnie zwyciężała na mistrzostwach świata kadetów w Göteborgu w 1990^[3] i w Foggii w 1991^[4]. W 1992 była indywidualnie druga na mistrzostwach świata juniorów w Genewie^[5], a na mistrzostwach świata juniorów w Denver w następnych roku zwyciężyła^[6]. Ponadto podczas mistrzostw świata juniorów w Meksyku w 1994 zdobyła złoto indywidualnie i srebro drużynowo^[7][8].

Podczas mistrzostw świata w Atenach w 2014 zdobyła srebrny medal w drużynie^[9]. Na tych samych zawodach była też druga indywidualnie, przegrywając w finale z Rumunką Reką Szabo^[10]. W rywalizacji drużynowej zdobywała następnie złote medale na mistrzostwach świata w: Hadze (1995)^[11], Kapsztadzie (1997)^[12], Le Chaux-de-Fonds (1998)^[13], Nîmes (2001)^[14], Nowym Jorku (2004)^[15], Antalyi (2009)^[16], Paryżu (2010)^[17], Budapeszcie (2013)^[18], Kazaniu (2014)^[19] i Moskwie (2015)^[20]. Ponadto wielokrotnie zdobywała medale w turniejach indywidualnych mistrzostw świata, w tym złote w Seulu (1999)^[21], Nîmes (2001)^[22], Hawanie (2003)^[23], Lipsku (2005)^[24], Petersburgu (2007)^[25] oraz Katanii (2011)^[26]. Łącznie zdobyła 26 medali, 14 drużynowo (10 złotych i 4 srebrne) oraz 12 indywidualnie (6 złotych, 2 srebrne i 4 brązowe).

Wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996, zdobywając srebrny medal w turnieju indywidualnym. W finale przegrała z Rumunką Laurą Badeą 10:15^[27]. Na tych samych zawodach Włoszki w składzie: Francesca Bortolozzi, Giovanna Trillini i Valentina Vezzali zdobyły złoty medal drużynowo^[28]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Sydney zwyciężała w obu tych konkurencjach^[29][30]. Następnie zdobyła złoto indywidualnie na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004, gdzie w walce finałowej pokonała Giovannę Trillini 15:11^[31]. Kolejne dwa medale wywalczyła podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie w 2008. W turnieju indywidualnym ponownie zwyciężyła, tym razem pokonując reprezentantkę Korei Południowej Nam Hyun-hee 6:5^[32]. W zawodach drużynowych Włoszki zajęły trzecie miejsce, pokonując w walce o brązowy medal Węgierki^[33]. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012, gdzie razem z Elisą Di Franciscą, Arianną Errigo i Ilarią Salvatori zdobyła drużynowo złoty medal^[34]. W rywalizacji indywidualnej była trzecia, plasując się za Elisą Di Franciscą i Arianną Errigo^[35]. Tym samym medale olimpijskie wywalczyła na pięciu kolejnych igrzyskach olimpijskich, jednocześnie ustanawiając rekord sześciu zdobytych złotych medali^[36].

Zdobyła również 21 medali mistrzostw Europy, w tym 13 złotych: pięć razy w indywidualnie (1998^[37], 1999^[38], 2001^[39], 2009^[40] i 2010^[41]) oraz osiem razy w drużynie (1999^[42], 2001^[43], 2009^[44], 2010^[45], 2011^[46], 2012^[47], 2014^[48] i 2015^[49]).

Zakończenie kariery sportowej ogłosiła w 2016^[50].

Ukończyła szkołę średnią o profilu handlowym^[51]. Została zawodową policjantką w ramach Polizia di Stato^[52].

W 2013 premier Mario Monti zaprosił ją do startu z listy Wyboru Obywatelskiego i koalicji Z Montim dla Włoch w wyborach do Izby Deputowanych. Valentina Vezzali przyjęła tę propozycję, uzyskując mandat posłanki XVII kadencji^[51]. Wykonywała go do końca kadencji w 2018. W marcu 2021 Mario Draghi powierzył jej stanowisko podsekretarza stanu przy premierze (przekazano jej sprawy dotyczące sportu)^[53]. Funkcję tę pełniła do końca urzędowania gabinetu w 2022. Wcześniej w tym samym roku przystąpiła do partii Forza Italia^[54].

Jej mężem został piłkarz Domenico Giugliano. Ma dwoje dzieci^[55].

Odznaczona Krzyżem Komandorskim (2000)^[56] oraz Krzyżem Wielkiego Oficera (2008)^[57] Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

Ogółem

Szczegółowo

• Vezzali Valentina [online], fie.org [dostęp 2024-04-20]  (ang.).
• Valentina Vezzali, olympedia.org [zarchiwizowane 2020-06-06]  (ang.).