Unia Scrantońska

Formowanie się Unii Scrantońskiej sięga początku XXI wieku, a ma bezpośredni związek z transformacją obyczajów kościelnych w łonie Unii Utrechckiej na przełomie XX i XXI wieku.

20 listopada 2003 roku Polski Narodowy Kościół Katolicki zadecydował o wystąpieniu z Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich w sprzeciwie wobec zmian zachodzących w europejskich Kościołach starokatolickich, a dotyczących dopuszczenia do kapłaństwa kobiet i błogosławienia przez duchownych związków par homoseksualnych. Formalne wykluczenie PNKK z Unii podczas obrad Międzynarodowej Konferencji Biskupów Starokatolickich w Pradze pociągnęło za sobą dalsze kroki separatystyczne^[1].

W 2006 roku na XXII Synodzie PNKK powołana została komisja mająca na celu przygotowanie nowej deklaracji wiary - Deklaracji Scrantońskiej, a stanowiącej fundament dla tradycyjnej doktryny starokatolickiej, której strażnikami byliby biskupi Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Podstawą przygotowanego dokumentu stała się treść Deklaracji Utrechckiej z 1889 roku.

W 2008 roku biskupi PNKK sygnowali Deklarację Scrantońską, którą zaakceptowała kościelna komisja doktrynalna PNKK (2009), następnie konferencja kapłańska PNKK (2009), a ostatecznie XXIII Synod PNKK (2010).

Unia Scrantońska jako związek Kościołów została zawiązana formalnie 26 lipca 2011 roku, gdy sygnatariuszem Deklaracji Scrantońskiej został biskup Roald Flemestad z Nordyckiego Kościoła Katolickiego i po raz pierwszy zebrała się jej Międzynarodowa Konferencja Biskupów.

• Polski Narodowy Kościół Katolicki
• Nordycki Kościół Katolicki

• Polski Narodowy Kościół Katolicki
  • Anthony Mikovsky
  • John Mack
  • Bernard Nowicki
  • Paul Sobiechowski

• Nordycki Kościół Katolicki
  • Roald Nikolai Flemestad
  • Ottar Myrseth

• Union of Scranton. [dostęp 2018-03-26]. (ang.).