UY1N

Na przełomie lat 30 i 40 firma Philips wprowadziła do produkcji lampy "Miniwatt", charakteryzujące się zmniejszonym zużyciem energii na żarzenie katody. Umożliwiło to wprowadzenie na rynek odbiorników radiowych z "uniwersalnym" zasilaniem sieciowym (zarówno prądem stałym, jak i zmiennym) pobierających w układzie szeregowym prąd żarzenia 0,1A^[1]. Wśród lamp prostowniczych przystosowanych do takiego żarzenia znalazła się UY1N.

Po II wojnie światowej masowo produkowano lampy UY1N w Państwowej Wytwórni Lamp Radiowych (PWLR), Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych (ZWLE) i Doświadczalnych Zakładach Lamp Elektronowych (DOLAM). Stosowano je w odbiornikach radiowych przeznaczonych do zasilania z sieci energetycznej zarówno prądu przemiennego jak i stałego o napięciu 127 i 220 V. Były one produkowane w dużej liczbie przez Diorę, w układzie elektrycznym praktycznie identycznym z opublikowanym w nocie aplikacyjnej firmy Philips z lat 40^[1], aż do połowy lat 60. Należały do nich: kilka wersji odbiornika Pionier, Beskid, Lotos, Sonatina i Promyk.

Żarzenie: Lampa jest przeznaczona do żarzenia szeregowego. Dopuszczalne napięcie między włóknem żarzenia i katodą wynosi 550 V.

• napięcie żarzenia 50 V
• prąd żarzenia 0,1 A

Lampa UY1NS produkowana przez czechosłowacką Teslę posiadała nieco większe maksymalne napięcie prądu zmiennego (275V).

Identyczne parametry elektryczne mają lampy UY3 (z cokołem bocznostykowym), UY11 (z cokołem metalowym) i UY21 (z cokołem loktalowym).

• J. Trusz i W. Trusz: Odbiorniki radiowe, telewizyjne i magnetofony. Warszawa: WKŁ, 1969. Brak numerów stron w książce
• Piotr Mikołajczyk i Bohdan Paszkowski: Electronic Universal Vade-mecum. Warszawa: WNT, 1964. Brak numerów stron w książce
• Piotr Mikołajczyk: Vademecum Lamp Elektronowych. Warszawa: PWT, 1957. Brak numerów stron w książce

• Karta katalogowa: [1]
• Lampa UY1N na stronie Radiomuseum [2] (niem. • ang.)
• Przykładowe urządzenia z lampą UY1N. [dostęp 2016-12-17]. (pol.).