Twierdza Antonia

Twierdza Antonia (hebr. מצודת אנט��ניה, Mecudat Antonija) – zespół konstrukcji obronnych wybudowanych przez Heroda w 31 p.n.e. na krańcu wschodniej części murów okalających Jerozolimę, w miejscu wcześniejszych umocnień machabejskich. Miała za zadanie bronić dostępu do Świątyni Jerozolimskiej oraz wzmacniać obronę murów od strony północnej, najbardziej narażonej na ewentualnie szturmy^[1]. Wyglądem przypominała wieżę, na której rogach ustawiono cztery inne. Trzy z nich miały 25 m wysokości, a czwarta – 35 m. Jej fundamenty znajdowały się na stromej skale wysokiej również na 25 m. W czasach Jezusa służyła jako koszary dla rzymskich żołnierzy^[2]. Nazwa ma ścisły związek z patronem Heroda – Markiem Antoniuszem. Została zniszczona przez wojska Tytusa podczas oblężenia Jerozolimy w roku 70. Istnieją przypuszczenia, iż na jej terenie podczas święta Paschy mógł przebywać Poncjusz Piłat^[3].