Thaxterogaster causticus

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy w 1838 r. opisał go Elias Fries, nadając mu nazwę Cortinarius causticus. W 2022 r. Tuula Niskanen i Kare Liimatainen przenieśli go do rodzaju Thaxterogaster^[1]

Synonimy:

• Cortinarius causticus Fr. 1838
• Cortinarius causticus var. cariosipes Melot 1995
• Cortinarius causticus Fr. 1838 var. causticus
• Cortinarius causticus var. tenuisporus Moënne-Locc. & Fillion 2000
• Hygramaricium causticum (Fr.) Locq. 1979
• Phlegmacium causticum (Fr.) Ricken 1912^[2].

Kapelusz

Średnica 3–6 cm, początkowo półkulisty do stożkowo-wypukłego, potem wypukły. Jest higrofaniczny. Powierzchnia bardzo drobnowłókienkowata, pokryta białą zasnówką, początkowo na tle żółtym lub morelowym, potem ochrowopomarańczowym, jaskrawoczerwonym do brązowego. Obrzeże czasami prążkowane^[3].

Blaszki

Przyrośnięte, średnio gęste, początkowo kremowe lub szarobiałe, potem brązowoochrowe, w końcu rdzawobrunatne^[3].

Trzon

Wysokość do 3–7 cm, grubość 0,4–1 cm, cylindryczny, początkowo pełny, potem watowaty. Powierzchnia pokryta białą lepką osłoną, po jej zniknięciu ma barwę żółtą. Czasami występuje niewyraźna strefa pierścieniowa^[3].

Miąższ

Białawy do ochrowego. Zapach słaby, smak cierpki, skórka gorzka^[3].

Cechy mikroskopijne

Zarodniki jajowato-elipsoidalne, umiarkowanie lub grubo brodawkowane, lekko dekstrynoidalne, 6–7,5 × 3,5–4,2 (5) μm^[3].

W Polsce stanowiska tego gatunku po raz pierwszy podali Karasiński i in. w 2015 r. w Kampinoskim Parku Narodowym^[4].

Rośnie na ziemi, w suchych, piaszczystych lasach sosnowych. Owocniki pojawiają się od września do października^[3].