Teofil Głowacki
Teofil Maksymilian Głowacki, ps. Julian, Głóg, Mieczysław Janicki[1] (ur. 11 maja 1906 w Ostrowcu Świętokrzyskim, zm. 2 lutego 1971 w Warszawie) – polski dziennikarz, ekonomista, polityk socjalistyczny, poseł na Sejm PRL II i III kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 maja 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 lutego 1971 |
| Poseł na Sejm PRL II i III kadencji | |
| Okres |
od 1957 |
| Przynależność polityczna | |
Życiorys
edytujW 1914 roku jego rodzina zamieszkała w Radomiu, gdzie ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskiego pod dyrekcją ks. Józefa Rokosznego, rektora kościoła św. Katarzyny.
Uzyskał wykształcenie wyższe, z zawodu ekonomista i dziennikarz.
W latach 1943–1944 pełnił funkcję przewodniczącego Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, w 1944 sekretarza Centralnego Komitetu Ludowego. Uzyskał stopień porucznika Polskiej Armii Ludowej, wziął udział w powstaniu warszawskim. W jego trakcie brał udział w walkach na Mokotowie, ewakuował się z ludnością cywilną[2].
Po wojnie wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, w latach 1947–1948 był członkiem jej Rady Naczelnej, następnie należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zawodowo pracował na stanowisku redaktora naczelnego „Głosu Pracy”, przewodniczył Komisji Prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych.
W 1957 i 1961 był wybierany na posła na Sejm PRL w okręgach kolejno Tomaszów Lubelski i Zamość. Przez dwie kadencje pracował w Komisji Kultury i Sztuki, a ponadto w Sejmie II kadencji ponadto w Komisji Mandatowej i Komisji Pracy i Spraw Socjalnych, natomiast w Sejmie III kadencji w Komisji Spraw Zagranicznych.
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (A32/1/8)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Głowacki Teofil Maksymilian, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-08-23].
- ↑ Biogram na portalu 1944.pl. [dostęp 2024-04-27].
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2024-04-27].