Teodor Palimąka

Pochodził z rodziny robotniczej^[1]. Od lat 30. XX w. członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, od 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej, a od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1945 do 1950 pracował w przedsiębiorstwie budowlanym w Katowicach i Hucie Pokój w Nowym Bytomiu, początkowo jako pracownik fizyczny, a następnie kierownik działu. W 1950 przeniesiony służbowo z Sosnowca do pracy w Wydziale Kadr KC PZPR w Warszawie. W latach 1954–1958 słuchacz w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. Ukończył studia także na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W latach 1958–1959 starszy instruktor w Centralnej Radzie Związków Zawodowych. W okresie od 1959 do 1961 starszy inspektor w Wydziale Kadr KC PZPR. W latach 1961–1963 inspektor w Wydziale Organizacyjnym KC PZPR. W latach 1963–1970 był zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. Z kolei w latach 1970–1972 był kierownikiem Biura Spraw Kadrowych Komitetu Centralnego PZPR. Miał wówczas decydujący wpływ na obsadę stanowisk w aparacie partyjnym. Od stycznia 1972 do kwietnia 1980 był kierownikiem Wydziału Administracyjnego KC PZPR. Wydział ten sprawował nadzór nad wojskiem, bezpieczeństwem, sądownictwem oraz stosunkami państwo-kościół. Na kolejnych zjazdach PZPR był wybierany do centralnych władz partyjnych. Na IV (1964] oraz V (1968) Zjeździe PZPR wybrany w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Z kolei na VI (1971) oraz VII (1975) Zjeździe PZPR wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR.

22 kwietnia 1980 r. mianowany przez Radę Państwa PRL ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Syryjskiej Republice Arabskiej. Funkcję tę pełnił jedynie przez cztery miesiące, ale nigdy formalnie nie objął tego stanowiska.

7 września 1980 zmarł w Gubinie, gdzie miał uczestniczyć w przysiędze wojskowej swego pasierba. Pochowany 10 września 1980 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A4-tuje-19)^[2]. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele najwyższych władz PRL m.in. ówczesny I sekretarz KC PZPR Stanisław Kania, wicepremier Stanisław Kowalczyk, sekretarz KC PZPR Emil Wojtaszek oraz przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR Jerzy Muszyński.

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Honorowa Odznaka 30-lecia PPR (1972)^[3]
• inne medale i odznaczenia

• J. Eisler, St. Trepczyński, Grudzień '70: wewnątrz "Białego domu", Wydawnictwo Colibri, 1991;
• A. Friszke, Instytut Studiów Politycznych PAN, Wizyta Jana Pawła II w Polsce 1979: dokumenty KC PZPR i MSW, Biblioteka "Więzi", 2005;
• BIP IPN, Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL
• A. Paczkowski, Centrum władzy w Polsce: 1948–1970, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2003;
• K. Pawlicka, Polityka władz wobec Kościoła katolickiego: (grudzień 1970-październik 1978), wydawnictwo "Trio", 2004;
• W. Roszkowski, Historia Polski, 1914–1990, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991;
• Tajne dokumenty: państwo-Kościół 1960–1980, Wydawnictwo Aneks 1996;
• Trybuna Ludu, 11 września 1980;
• C. Wilanowski, Millennium polskie: walka o rząd dusz : z Archiwum Akt Nowych, Instytut Wydawniczy "PAX", 2002