Teleturnieje nadawane w TVP2

Teleturniej wiedzy ogólnej dla dzieci i młodzieży, oparty na licencji norweskiej, emitowany jesienią 2005 roku^[1].

Teleturniej emitowany od 3 października 1998 do 1 lipca 2000 na antenie TVP2. Prowadzącym teleturnieju był Mirosław Siedler. Teleturniej oparty został na pomyśle kanadyjskiej telewizji, w oryginale nosi tytuł The Mad Dash. Odcinki trwały po 25 minut. Producentem było przedsiębiorstwo WW Wróblewski, a nagrania odbywały się w łódzkiej hali WFF przy ul. Łąkowej 29. Wyemitowano 119 odcinków.

W grze brały udział dwie dwuosobowe drużyny. Zasady teleturnieju były oparte na popularnych grach planszowych. Plansza miała kształt pytajnika i składała się z 20 pól. Jedna z osób z drużyny poruszała się po planszy jako pionek, druga stała za pulpitem i odpowiadała na pytania zadawane przez prowadzącego.

Prowadzący zadawał pytania zawodnikom przy pulpicie w następujący sposób: najpierw trzy możliwe odpowiedzi, a następnie treść pytania. Zawodnik, który pierwszy się zgłosił przez naciśnięcie przycisku, odpowiadał. Poprawna odpowiedź dawała prawo do rzutu kostką. Po wyrzuceniu konkretnej liczby oczek na kostce, zawodnik na planszy przesuwał się o odpowiednią liczbę pól do przodu i musiał zastosować się do pola, na którym się zatrzymał. Wygrywała ta drużyna, której zawodnik-pionek pierwszy dotarł do mety. Obowiązywała zasada, że należało wyrzucić dokładnie tyle oczek na kostce ile pól brakuje do mety, tzn. w przypadku wyrzucenia większej liczby oczek należało cofnąć się o nadwyżkę. Zwycięska drużyna zdobywała nagrody z danej rundy oraz mogła brać udział w kolejnej rozgrywce (maksymalnie 6 razy z rzędu, przy czym przy 5 rundach gwarantowane były nagrody rzeczowe i pieniężne z danej rundy, natomiast w szóstej rundzie gwarantowane były tylko pieniądze, a nagrody rzeczowe wygrane w ostatniej rundzie zamieniane były na główną nagrodą, jaką był samochód).

Gra – teleturniej emitowany w TVP2 w latach 1993-1996 w sobotę i niedziele wieczorem, a w ostatnich miesiącach (styczeń-luty 1996) także w piątki. Gracze grali w ping ponga na elektronicznym stole za pomocą joysticków, po czym odpowiadali na pytania – zagadki słowne. Para graczy, która prowadziła punktowo miała większe szansę na zdobycie nagrody głównej w Wielkim Finale, którą był samochód (były to raczej małe auta m.in. Opel Corsa i Peugeot 205). Innymi nagrodami były również bony pieniężne i wycieczki zagraniczne. Prowadzącymi byli Antoni Mielniczuk i Paweł Królikowski. Program emitowany był przez 3 lata (do wiosny 1996 r.), a produkowany był przy współpracy przedsiębiorstwa VERA tv z Telewizją Wrocław.

Teleturniej poświęcony tematyce kabaretowej emitowany premierowo od 10 września do 26 listopada 2010 roku co piątek o godz. 19.00^[2], prowadzony przez Kabaret Skeczów Męczących. W programie udział brały dwa duety, które odpowiadały na pytania dotyczące polskiego kabaretu.

Przebieg gry

1. Rozgwiazda – zadaniem uczestników jest na podstawie podpowiedzi (np. ścieżki dźwiękowej) odgadnąć kto jest gościem odcinka.
2. Doskeczuj – uczestnicy poznają tytuł skeczu, którego fragment zostanie przedstawiony, ich zadaniem będzie powiedzieć jaki tekst pada zaraz po zatrzymaniu nagrania; muszą zdecydować czy grają o 2 pkt – wtedy zdani są tylko na siebie, czy o 1 pkt – wtedy otrzymują trzy możliwe warianty odpowiedzi, z których tylko jeden jest poprawny.
3. Okimowa – zawodnicy muszą odgadnąć o kim wypowiadają się kabareciarze.
4. Świder – fikcyjny reporter Kłaku (Jarosław Sadza) rozmawia ze znanymi ze świata show-biznesu osobami, czasem je wkręca (stąd nazwa rundy); aby zdobyć punkt gracze muszą przewidzieć jak zakończy się materiał filmowy (dla ułatwienia dostają trzy możliwe zakończenia).
5. Piraci z kabaretów – zawodnicy muszą odgadnąć kto jest obiektem parodii.
6. Krótkie spięcie – runda finałowa; każda z drużyn ma minutę, aby odpowiedzieć na jak najwięcej z dziesięciu pytań; za każdą poprawną odpowiedź przyznawany jest jeden punkt.

Nagrodą główną dla uczestników były urządzenia RTV – m.in. telewizory plazmowe lub aparaty fotograficzne.

Goście programu

W każdym odcinku pojawiał się gość związany ze sceną kabaretową.

1. Kabaret Paranienormalni
2. Grzegorz Halama
3. Kabaret pod Wyrwigroszem
4. Kabaret Koń Polski
5. Grupa MoCarta
6. Kabaret Nowaki
7. Kabaret Rak
8. Kabaret Neo-Nówka
9. Katarzyna Pakosińska
10. Kabaret Młodych Panów
11. Kabaret OT.TO
12. Formacja Chatelet

Kosmiczny test – teleturniej emitowany w połowie lat 80., produkowany w TVP Łódź. Prowadzony przez Romualda Szokę i Andrzeja Berestowskiego. W programie brały udział dwie trzyosobowe drużyny reprezentujące kluby miłośników fantastyki z różnych miast. Uczestnicy ubrani byli w kombinezony imitujące stroje kosmomautów. W czołówce wykorzystano utwór „Stratosfear” zespołu Tangerine Dream^[3].

Krzyżówka 13-latków – teleturniej emitowany w latach 1994–2002. W pierwszym roku program nadawano na TV5, następnie w TVP2, do końca emisji. Prowadzony przez Katarzynę Dowbor, następnie przez Jarosława Kulczyckiego i później przez Andrzeja Nejmana. W teleturnieju spotykały się klasy trzynastolatków z trzech szkół. Każdą szkołę reprezentował jeden zawodnik, który odpowiadając na pytania i rozwiązując zadania quizowe zdobywał punkty oraz nagrody. Program produkowało przedsiębiorstwo Fajgel^[4].

Krzyżówka 13-latków, czyli Światowid – teleturniej emitowany w TVP2. Prowadził Andrzej Nejman. To program oparty na wspólnym rozwiązywaniu krzyżówki widocznej na „Piramidzie Wiedzy”. Uczestnikami teleturnieju były wyłącznie trzynastolatki. Miejscem akcji była „Dżungla Wiedzy”. Program prowadził Przewodnik, a pytania zadawał Światowid. W każdej edycji brało udział troje zawodników oraz składająca się również z trzynastolatków publiczność. Program miał charakter poznawczy i rozrywkowy. Trwał 25 minut. Program produkowało przedsiębiorstwo Fajgel^[5].

Krzyżówka szczęścia – polski teleturniej emitowany w latach 1995-2003. Program miał wielu prowadzących, najdłużej w tej roli występowała Agata Młynarska. Oprócz niej przez program przewinęli się: Magda Mołek, Marek Obszarny, Krzysztof Hołowczyc, Krzysztof Mielańczuk, Rafał Kubacki, Tomasz Stockinger i Zdzisław Smektała. Wyemitowano 8 sezonów, jeden odcinek trwał 30 minut. Program produkowało przedsiębiorstwo Fajgel^[6]. Twórcami programu są: Dariusz Dyner, Witold Świętnicki i Leszek Turowski.

Teleturniej był emitowany w następujących stacjach, kolejno: PTV Echo, TVP Regionalna, TVP Wrocław, TVP Polonia oraz TVP2.

W grze brało udział trzech zawodników (w TVP2 brały udział pary). Odgadywali oni hasła krzyżówki. Mogli trafić na pola premiowe i wygrywać różne nagrody rzeczowe (TVP Polonia).

Magia liter – polski teleturniej opracowany, reżyserowany i prowadzony przez Wojciecha Pijanowskiego, emitowany w drugiej połowie lat 90. XX wieku na antenie TVP2. Producentem programu było przedsiębiorstwo Masterpol. Jeden odcinek teleturnieju trwał około 22–23 minut.

Zasady gry

Do gry przystępuje trzech zawodników. Na tablicy wyświetla się 35 pól z literami (ułożone w siedmiu kolumnach i pięciu wierszach), które zasłaniają zdjęcie. Gracz podaje słowo, co najmniej czteroliterowe, które można ułożyć z liter widniejących na tablicy (dozwolone są tylko rzeczowniki pospolite w mianowniku liczby pojedynczej); litery wchodzące w skład tego słowa znikały z tablicy, odsłaniając stopniowo ukryte zdjęcie. Uczestnik otrzymuje jeden punkt (jeden złoty) za każdą zdjętą literę. Następnie ma możliwość odgadnięcia, co znajduje się na danej fotografii (każdej zagadce towarzyszy kategoria – np. owoc, obraz lub aktorka, niekiedy także dodatkowy wymóg, np. imię i nazwisko czy nazwisko autora). Za poprawą odpowiedź zawodnik otrzymuje dodatkowe punkty (złotówki): 150, jeśli zagadkę rozwiązano w ciągu minuty, 100, jeśli zagadkę rozwiązano w drugiej minucie lub 50, jeśli stało się to później. Runda kończy się także w sytuacji, gdy żaden gracz nie jest w stanie ułożyć poprawnego wyrazu i nie wie, co przedstawia fotografia. Liczba rund rozgrywanych w jednym odcinku nie była ściśle określona – rozgrywano ich tyle, ile zdołano rozegrać przez około 20 minut (zwykle paręnaście). Gracz, który po ostatniej rundzie ma najwięcej punktów przechodzi do finału. Pozostali zawodnicy kończą grę i wygrywają tyle złotych, ile punktów zdobyli.

Na tablicy finałowej wyświetla się siedem kolumn z pięcioliterowymi wyrazami, których litery zostały pomieszane. Zadaniem finalisty jest odgadnąć wszystkie słowa w ciągu 90 sekund. Litery nie zasłaniają zdjęcia, lecz kwoty pieniężne od 10 do 1500 złotych (sumujące się do 5000 złotych^[a]), które wpływają na konto gracza, gdy ten odgadnie dane słowo. Pod jedną z liter kryje się pole specjalne, po odsłonięciu którego pieniądze finalisty przechodzą z jego konta do tzw. banku. Zawartość banku wpływa na konto zawodnika tylko wtedy, gdy ten odgadnie wszystkie wyrazy; jeśli tego nie zrobi, pieniądze wpłacone do „banku” przechodzą do kolejnego odcinka, a finalista wygrywa tylko te pieniądze, które zdobędzie po odsłonięciu pola „bank”. W konsekwencji, jeśli finalista poprzedniego odcinka nie odgadł siedmiu wyrazów, to część zdobytych przez niego pieniędzy może wygrać finalista bieżącego odcinka. Jeśli finalista poprzedniego odcinka zdobył „bank”, to w bieżącym odcinku w „banku” znajduje się 2500 złotych.

Moja klasa – Back to School – teleturniej emitowany od 11 maja^[7] do 5 czerwca 2020 roku od poniedziałku do piątku o 18.30^[8] na antenie TVP2, prowadzony przez Macieja Kurzajewskiego, sprawdzający szkolną wiedzę dorosłych i ich bliskich. Program realizowano w czasie pandemii koronawirusa w Polsce, dlatego uczestnicy nie przyjeżdżali do studia, lecz łączyli się z nim za pomocą komunikatora internetowego^[9]. Według informacji zawartych w napisach końcowych autorem formatu jest reżyser programu, Konrad Smuga. Telewizja Polska zajmowała się produkcją wspólnie z Hugo Polska^[10]. Powstało 20 odcinków programu. Wszystkie wydania teleturnieju udostępniono w serwisie TVP VOD.

Zasady gry

Gra podzielona jest na dwa główne etapy: część „szkolną” i „maturę”^[11].

Udział w grze biorą drużyny składające się z trzech, czterech lub pięciu bliskich sobie osób. Etap „szkolny” podzielony jest na 12 poziomów oznaczonych kolejnymi klasami polskich szkół (osiem lat szkoły podstawowej i cztery lata liceum). Drużyna wybiera jedną z dwóch kategorii, następnie prowadzący czyta pytanie i cztery warianty odpowiedzi. Zawodnicy mają osiem sekund na wskazanie jednego z nich. Za poprawną odpowiedź dostają pieniądze: stawką początkową w pierwszych czterech „klasach” jest 200 zł, w „klasach” piątej, szóstej, siódmej i ósmej – 400 zł, w „klasach” licealnych natomiast 600 zł. Udzielenie odpowiedzi w ciągu pierwszych paru sekund – gdy na zegarze widnieje 8, 7, 6 lub 5 sekund – oznacza utrzymanie pełnej kwoty, później jednak potencjalna wygrana zmniejsza się co sekundę o 20% stawki początkowej (aż do zera w momencie upływu czasu na odpowiedź). Poprawna odpowiedź skutkuje również „promocją do następnej klasy”, czyli awansem do kolejnego poziomu gry. Błędna odpowiedź oznacza „poprawkę” – prowadzący zadaje wtedy pytanie z odrzuconej wcześniej kategorii, a uczestnicy grają jedynie o pozostanie w grze. W czasie „poprawki” prawidłowa odpowiedź nie ma wartości pieniężnej, a błędna odpowiedź skutkuje zakończeniem gry. Uczestnicy mogą korzystać ze wszelkich źródeł wiedzy, w tym Internetu. Ponadto otrzymują dwie „ściągi” polegające na odrzuceniu dwóch błędnych odpowiedzi (można ich użyć tylko w etapie „szkolnym”). Po zaliczeniu czterech „klas” suma zdobytych dotychczas pieniędzy staje się gwarantowana, podobna sytuacja ma miejsce po ósmym i po dwunastym poziomie. Łącznie w tym etapie gry można zyskać nawet 4800 zł.

Po przejściu 12 „klas” drużyna przystępuje do etapu nazywanego „maturą”. Drużyna dostaje pięć pytań otwartych i ma 20 sekund na podanie pięciu odpowiedzi (licznik za każdym razem jest uruchamiany po przeczytaniu przez prowadzącego pytania i zatrzymywany po odpowiedzi zespołu). Dotychczasowa wygrana wzrasta do jej pięciokrotności wtedy i tylko wtedy, gdy na wszystkie pięć pytań drużyna udziela poprawnej odpowiedzi. Tym samym maksymalna kwota do wygrania w teleturnieju wynosi 24 000 zł.

Konkurs dla młodzieży emitowany około 2002 roku (przez mniej więcej dwa lata^[12]). Prowadzili go Krzysztof Cybiński^[13], Adrian Klarenbach, a także Anna Skraba.

Program opiera się na polskim pomyśle, przy projektowaniu którego pomagali dydaktycy^[12].

Oto jest pytanie – polski teleturniej oparty na formacie That’s The Question (opracowanym przez Intellygents) emitowany w latach 2006–2007 na antenie TVP2. Jego pierwszą prowadzącą była Katarzyna Dowbor, a ostatnie odcinki (z jesieni 2007) prowadził Michał Gulewicz^[14][15].

Zasady gry

Gra składała się z dwóch rund (po dwie zagadki) i finału. Przed dwoma graczami pojawiało się ukryte hasło będące pytaniem. Ich zadaniem było odgadnięcie tego hasła. Jeden z zawodników losował literę (nie wiedział, na jaką padło) i wszystkie pola z tą literą podświetlały się. Następnie próbował odgadnąć słowo na podstawie podpowiedzi i rozsypanych liter (wśród nich była jedna niepasująca – ta, którą wylosował). Jeżeli poprawnie zgadł słowo – dostawał tyle punktów, ile razy wylosowana litera powtarzała się w haśle i mógł grać dalej; jeżeli źle – nie dostawał punktów i pałeczkę przejmował przeciwnik. W pierwszej rundzie odpowiedź na szukane pytanie była podawana na początku, a odgadnięcie hasła-pytania warte było bonusowe dziesięć punktów; w drugiej zaś odpowiedź również należało odkrywać (dlatego też punkty tutaj naliczano podwójnie), a poprawne rozwiązanie premiowano dwudziestoma punktami. Po każdej z czterech zagadek prowadząca czytała pytanie dodatkowe, często obrazkowe, zawsze nawiązujące do odgadniętego chwilę wcześniej pytania; odpowiadać mógł na nie tylko zawodnik, któremu powiodło się przy układaniu pytania; do zdobycia było dodatkowe dziesięć lub dwadzieścia punktów (odpowiednio w pierwszej i drugiej rundzie). Uczestnik z większą liczbą punktów wchodził do finału.

W finale obowiązywały analogiczne zasady. W tej rundzie jednak litery odsłaniały się wyłącznie w pytaniu – to znaczy, że odpowiedzi na nie zawodnik musiał udzielić bez podpowiedzi. Ponadto obowiązywało go ograniczenie czasowe – musiał sformułować pytanie i odpowiedź przed upływem czasu (liczba punktów uzbieranych wcześniej była równa liczbie sekund w finale, prowadząca dodawała do tego dziesięć sekund). Zwycięzca za pierwszym razem otrzymywał 5000 zł i możliwość gry w następnym odcinku. Jeśli zdecydował się grać dalej, to ryzykował połowę stawki dla podwojenia nagrody w kolejnym wydaniu^[14].

Emisja programu

Na podstawie archiwalnego programu dla prasy Telewizji Polskiej.

Oglądalność

Jesienią 2006 roku teleturniej oglądało średnio 1,7 mln widzów (12,5% udziału w rynku w paśmie), a zimą 2007 roku 2,2 mln widzów (13,3%)^[16].

Teleturniej według pomysłu Rafała Piechoty, emitowany w 2000 r. Regularnie występował w nim kabaret Afera^[17].

Teleturniej emitowany około 1996 roku, prowadzony przez Wojciecha Pijanowskiego.

Planowanie – teleturniej z drugiej połowy lat 70. XX wieku poświęcony historii Armii Radzieckiej, w którym zadawano pytania dotyczące umundurowania, uzbrojenia, dowódców, bitew i innych faktów^[18]. Uczestnicy teleturnieju sporządzali plan gry, tj. określali liczbę pytań z danej dziedziny, na które odpowiedzą^[18]. Wygrywała osoba, która zrealizowała swój plan w największym stopniu, a w przypadku remisu decydowała liczba posiadanych punktów (punkty służyły do zakupu prawa do odpowiedzi na pytania)^[18].

Pół żartem, pół serial – program rozrywkowy z elementami teleturnieju prowadzony przez Kubę Wojewódzkiego^[19]. Emitowany około 2001–2002 roku.

Program podobny do późniejszych „Kalamburów” z Polsatu. Emitowany w latach 1991–1992^[20].

Sponsor – teleturniej nadawany w TVP 2 w latach 1987-1988 prowadzony przez Wojciecha Pijanowskiego. W rozgrywce brało udział trzech zawodników, którzy mieli do wykonania pięć zadań. Wśród nich były pytania z wiedzy ogólnej, zadania zręcznościowe oraz literowanie długich wyrazów na czas. Każde zadanie miało przypisaną nagrodę rzeczową ufundowaną przez sponsora (stąd nazwa teleturnieju). Zawodnik, który wygrał dane zadanie musiał dodatkowo odpowiedzieć na pytanie, które zadawano wcześniej ankietowanym osobom i otrzymywał tyle punktów, ile procent odpowiedzi wśród ankietowanych było zgodnych z jego odpowiedzią (podobnie jak w Familiadzie).  Aby zdobyć na własność nagrody rzeczowe za wygrane zadania, należało zdobyć łącznie określoną liczbę punktów za odpowiedzi na pytania ankietowanych, liczba ta była podawana uczestnikom na początku teleturnieju (była za każdym razem inna). Aby to osiągnąć trzeba było w praktyce wygrać co najmniej trzy zadania i podać najwyżej punktowane odpowiedzi na pytania ankietowanych. W rezultacie, często zdarzało się, że w teleturnieju nie było zwycięzców i nagrody nie były wydawane.

Wielka draka o dzieciaka – teleturniej emitowany jesienią 2010 roku, prowadzony przez Wojciecha Jagielskiego, podzielony na kilka rund, w którym rodzice musieli rozpoznać lub przewidzieć zachowanie swojego dziecka. Rywalizowały ze sobą 3 pary opiekunów. Do wygrania było kilkanaście tysięcy złotych – albo na stypendium (jeżeli w finale rodzice wygrali) albo na spełnienie marzenia dziecka, często zachcianek (jeżeli rodzice w finale przegrali). Po jednym sezonie program został zdjęty z anteny. Od 18 września do 4 grudnia nadano 12 odcinków (w soboty o 19.00, początkowo poprzedzanych kulisami o 18.50)^[2]. Program powstawał w oparciu o brytyjski^[21] format That’s My Kid^[22].

Zakręcony tydzień – pierwszy w Polsce teleturniej z gatunku „news entertainment” oparty na informacjach codziennie przekazywanych przez przemysł mediowy. Premiera miała miejsce 4 lutego 2007.

Troje uczestników programu zostaje na tydzień całkowicie odizolowanych od świata informacji w mazurskim hotelu. Po powrocie poddawani są badaniom wariografem, które potwierdzają ich nieznajomość bieżących wydarzeń. Uczestnicy trafiają do studia, gdzie czekają na nich Wojtek Jagielski i Ewelina Kopic.

Prowadzący program w trakcie sześciu rund sprawdzają biegłość zawodników w odróżnieniu prawdy od fałszu, prawdziwych newsów od redakcyjnej mistyfikacji. Śmiałkowie poznają medialnego bohatera tygodnia i zagrają z gospodarzami programu w skojarzenia.

Finaliści sprawdzą swój refleks odróżniając prawdziwe tytuły prasowe od zmyślonych. Zwycięzca za zdobyte podczas programu mile lotnicze wybierze się w wymarzoną podróż.

W trakcie programu do zgromadzenia jest ponad 7000 punktów – mil lotniczych.

Zgadula – program dla dzieci emitowany: w roku 1999 na antenie TVP Katowice, prowadzony wtedy przez Ewę Niestrój-Leśniak, a także w roku 2000 na antenie TVP2, kiedy jego prowadzenie objął Rudi Schuberth^{[potrzebny przypis]}.

Złoty interes – teleturniej, który był nadawany w TVP2 w latach 2003-2005 w czwartkowe popołudnia, prowadzony przez Janusza Weissa. Premiera programu miała miejsce 4 września 2003. Wyemitowano 46 odcinków (5 sezonów). Jeden odcinek trwał 35 minut. Program produkowały kolejno TVP Szczecin i TVP Wrocław.

W programie wyłoniona zostaje jednej (albo dwoje) z trójki bezrobotnych, która przedstawi najlepszy plan biznesowy. Na przedstawienie swojego planu uczestnik ma 1 minutę, zaraz po tym jury w składzie: Dariusz Rosati, Richard Mbewe i ks. Arkadiusz Nowak oceniają punktowo jego pomysł. Po zakończeniu prezentacji publiczność decyduje, kto wygrał nagrodę główną w wysokości 10 tysięcy złotych, dodatkowo jury przyznaje komputer. Teleturniej jest obecnie nieemitowany. Twórcami programu są: Dariusz Dyner, Witold Świętnicki i Leszek Turowski.

Cudowne lata – program rozrywkowy z elementami widowiska muzyczno-tanecznego, teleturnieju i talk-show, polska wersja włoskiego formatu Boomerissima produkowana w 2024 roku przez Endemol Shine Polska^[23]. Jego prowadzącą została Barbara Kurdej-Szatan^[24]. Uczestnikami programu są celebryci podzieleni na dwie drużyny nazwane Boomerzy i Milenialsi; biorą oni udział w kilku zabawowych konkurencjach^[25]. Program nagrywano w warszawskim studiu ATM^[26].

Liczącą 12 odcinków serię nadawano premierowo na antenie TVP2 od 8 września do 1 grudnia 2024 roku w niedziele o 16.10^[27].

Odbiór

Pierwszy odcinek programu, nadany w niedzielę, 8 września o 16.10, miał średnią oglądalność na poziomie 601 tys. widzów, co przełożyło się na 7,8% udziału w paśmie (SHR%)^[28]. Aleksandra Chmielewska (Gemius) i Maciej Grzywaszewski (MWM Media) pochwalili sposób prowadzenia programu przez Kurdej-Szatan; ta pierwsza uznała ponadto, że o ile program może przypaść do gustu starszemu pokoleniu, o tyle nie przyciągnie on przed ekrany młodszej widowni^[29]. Sylwia Czubkowska (Tok FM) nazwała program „cringe’owym”^[29]. Średnia widownia całej serii (w czasie emisji premier, drogą linearną) wyniosła: wg serwisu Press.pl – 605 tys. widzów (SHR: 6,4%)^[27]; według serwisu Wirtualnemedia.pl – 599 tys. widzów (SHR: 6,5%)^[30].

Lista uczestników

1. Michał Wiśniewski, Ewa Minge, Katarzyna Bujakiewicz, Katarzyna Pakosińska, Marcin Maciejczak, Mateusz Pawłowski, Alicja Szemplińska, Rafał Jonkisz;
2. Zygmunt Chajzer, Małgorzata Potocka, Natasza Urbańska, Grażyna Szapołowska, Karol Strasburger, Tomson, Baron, Cleo;
3. Violetta Arlak, Andrzej Piaseczny, Łukasz Nowicki, Robert Kupisz, Julia Żugaj, Cezary Gołębiewski (Czarek Czaruje), Emilia Dankwa, Kinga Sawczuk;
4. Joanna Kurowska, Andrzej Krzywy, Małgorzata Ostrowska, Jacek Lenartowicz, Natalia Zastępa, Magda Bereda, Zofia Świątkiewicz, Krystian Domagała;
5. Lucyna Malec, Bogdan Kalus, Olga Bończyk, Anna Korcz, Kuba Szmajkowski, Michał Zieliński, Jan Dąbrowski, Wiktoria Gąsiewska;
6. Grzegorz Skawiński, Grażyna Wolszczak, Katarzyna Grochola, Jacek Kawalec, Monika Mazur-Chrapusta, Damian Kordas, Agnieszka Kaczorowska-Pela, Dominika Gwit-Dunaszewska;
7. Tomasz Stockinger, Robert Janowski, Piotr Cyrwus, Wanda Kwietniewska, Maurycy Popiel, Filip Lato, Robert Stockinger, Paulina Gałązka;
8. Grażyna Bukowska, Adrianna Biedrzyńska, Izabela Trojanowska, Katarzyna Figura, Mikołaj Roznerski, Alan Andersz, Filip Gurłacz, Marek Molak;
9. Jerzy Kryszak, Dariusz Szpakowski, Dorota Stalińska, Andrzej Rybiński, Anna Karczmarczyk, Nikodem Rozbicki, Julia Kamińska, Michalina Sosna-Wilkońska;
10. Emilia Krakowska, Maria Winiarska, Wiktor Zborowski, Daniel Olbrychski, Natalia Nykiel, Ewelina Lisowska, Piotr Stramowski, Michał Mikołajczak;
11. Dorota Kamińska, Anna Jurksztowicz, Dariusz Jakubowski, Artur Barciś, Agnieszka Dziekan, Marta Bijan, Michał Kaszyński, Krzysztof Świłpa;
12. Joanna Trzepiecińska, Robert Korzeniowski, Maciej Miecznikowski, Izabela Dąbrowska, Maria Tyszkiewicz, Klaudia Klimczyk, Joanna Osyda, Jakub Wesołowski.

„M jak miłość” kontra „Barwy szczęścia” – program nadany 3 października 2007 roku^[31][32], poprowadzony przez Stefana Friedmanna.

Ona i On. Wojna płci – program rozrywkowy stanowiący połączenie talk-show i teleturnieju^[33] (de facto audycji typu panel show), którego emisja rozpoczęła się w 2006 roku. Jego prowadzącą była Beata Sadowska^[34]. Brały w nim udział dwie drużyny: jedna składająca się z trzech gwiazd płci męskiej (w tym stałego kapitana, Stefana Friedmanna) i jedna składająca się z trzech gwiazd płci żeńskiej (w tym stałego kapitana, Ewy Kasprzyk)^[35]. W programie poruszano temat relacji damsko-męskich^[33].

Przyjaciele na zawsze – program rozrywkowy z udziałem gwiazd, łączący teleturniej i elementy talk-show, emitowany na antenie TVP2 od 6 września^[36] do 25 października 2020 roku w niedziele o 16.15^[37] (nadano wtedy 8 odcinków) i prowadzony przez Łukasza Nowickiego^[36]. Autorstwo pomysłu przypisywane jest Konradowi Smudze. Wszystkie odcinki programu nadawca udostępnił w serwisie wideo na życzenie TVP VOD; każdy odcinek opatrzono w napisy.

Zasady gry

W programie uczestniczą sławne osoby oraz ich przyjaciele z dzieciństwa. Każdy zespół może wygrać nawet 35 000 złotych w celu wsparcia lokalnych instytucji^[36].

Gra podzielona jest na dwa etapy. W pierwszej części drużyna składająca się z kilku przyjaciół odpowiada na piętnaście pytań (po pięć w trzech kolejkach), których zakres obejmuje wiedzę szkolną lub wydarzenia z okresu młodości gościa odcinka. Pierwsze cztery pytania w każdej kolejce są zamknięte, tzn. drużyny wybierają jeden spośród czterech możliwych wariantów odpowiedzi. Piąte pytanie w każdej turze jest otwarte, ale można za nie otrzymać o tysiąc złotych więcej niż za poprzednie. Kwoty przyznawane za poprawne wynosiły kolejno: 600 zł, 600 zł, 600 zł, 600 zł, 1600 zł (bonus), 800 zł, 800 zł, 800 zł, 800 zł, 1800 zł (bonus), 1000 zł, 1000 zł, 1000 zł, 1000 zł, 2000 zł (bonus).

W każdym momencie gracze mogą skorzystać z trzech pomocy (ale z każdej tylko raz), są nimi: telefon do kujona, pół na pół i pomoc prowadzącego. Telefon do kujona polega na połączeniu się z wybraną przez gości osobą, która może pomóc im w odpowiedzi na pytanie; użycie pół na pół powoduje odrzucenie dwóch błędnych wariantów odpowiedzi, a pomoc prowadzącego skutkuje podaniem przez gospodarza programu wskazówki naprowadzającej na poprawną odpowiedź. Pomoce te działają na zasadach analogicznych lub podobnych do kół ratunkowych dostępnych w teleturnieju „Milionerzy”. Do tej pory drużyna może uzbierać maksymalnie 15 000 złotych; zdobytych pieniędzy nie można stracić.

W drugiej części gry zawodnicy odpowiadają na pięć pytań otwartych. Nie mają do dyspozycji żadnych pomocy (nawet, jeśli we wcześniejszym etapie gry udało si�� im zachować jakieś ułatwienie). Za każdą poprawną odpowiedź drużyna powiększa swoją wygraną o 4000 złotych (razem nawet o 20 000 złotych).

Łącznie do wygrania w każdym odcinku jest 35 000 złotych.

Lista gości

Kapitanowie:

1. Michał Wiśniewski,
2. Marcin Hakiel,
3. Dariusz Michalczewski,
4. Piotr Kupicha,
5. Joanna Jędrzejczyk,
6. Tomasz Szczepanik,
7. Marcin Daniec,
8. Tomasz Oświeciński.

Tele PRL-e (ok. 2005–2006) – program prowadzony przez Stanisława Szelca z towarzyszeniem Jerzego Skoczylasa i Leszka Niedźwieckiego z kabaretu Elita^[38].

• Teleturnieje nadawane w TVP1