Taryfikator (telekomunikacja)
Taryfikator – licznik rozmów telefonicznych; programowalne urządzenie przeznaczone do określania opłaty za połączenie telefoniczne, montowane przy lub wbudowane w aparat telefoniczny (taryfikator abonencki) albo w centrali telefonicznej.
Taryfikator abonencki zlicza sygnały telezaliczania (teletaksy) – ciągi impulsów nadawane na częstotliwości 16 kHz (poza pasmem telefonicznym) lub innej, które są wysyłane z centrali telefonicznej synchronicznie z impulsami telefonicznymi podawanymi przez taryfikator zamontowany w centrali. Taka usługa jest oferowana przez wszystkie elektroniczne publiczne centrale. Stosowanie taryfikatorów ma sens wyłącznie w przypadku stosowania taryf opartych na jednostkach taryfikacyjnych.
Taryfikator w centrali telefonicznej (na schematach blokowych jako TX[1] lub TAR[2]) oblicza opłatę za połączenie i przesyła ją do centrum obliczeniowego, docelowo w celu zwiększenia licznika abonenta. Taryfikator wysyła także impulsy które sterują wysyłaniem do abonenta impulsów teletaksy.
W starych systemach central[3] zaliczanie rozmowy było jednorazowe (1 rozmowa = 1 impuls). Aby naliczać opłaty według taryf opartych na jednostkach taryfikacyjnych konieczna była modernizacja central (dołączanie urządzeń dodatkowych).
Zobacz też
edytuj- centrale serii E-10 – taryfikator w bloku sterującym oraz jako stacja procesorowa
Przypisy
edytuj- ↑ System E-10.
- ↑ System Pentaconta.
- ↑ Systemy Strowgera, 32AB.
Bibliografia
edytuj- J. Trechciński, J. Kibortt, F. Michalski: Centrale telefoniczne automatyczne i międzymiastowe. Warszawa: PWSZ, 1962.
- Instrukcja do kursu ogólnego elektronicznej centrali telefonicznej systemu E-10. Poznań: Stowarzyszenie Oświatowców Polskich, 1988.
- J. Szczepański, J. Miernik: Pentaconta. Warszawa: WKiŁ, 1977.
- Instrukcja obsługi. Taryfikator-rejestrator TX1-DTMF. Gdańsk: Mikrotel, 1997.