Stefan Sikorski (sportowiec)

Był czołowym polskim lekkoatletą okresu międzywojennego. Startował przede wszystkim w skoku w dal, trójskoku i biegu na 100 metrów. Choroba uniemożliwiła mu start w igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie^[2].

Zdobył dwadzieścia cztery medale mistrzostw Polski:

• osiem złotych: w biegu na 100 m w 1933, w skoku w dal w 1926, 1927 i 1933 oraz w trójskoku w 1926, 1927, 1928 i 1929;
• osiem srebrnych: w biegu na 100 m w 1928, w sztafecie 4 × 100 m w 1927 i 1932, w sztafecie 4 × 400 m w 1927, w skoku w dal w 1928 i 1929 oraz w trójskoku w 1932 i 1933;
• osiem brązowych: w biegu na 100 m w 1929 i 1932, w sztafecie 4 × 100 m w 1928 i 1929, w skoku w dal w 1934, 1935 i 1936 oraz w trójskoku w 1936^[3].

Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w biegu na 50 metrów w 1933 i 1935, w skoku w dal w 1934 i w sztafecie 6 × 50 m w 1935, a także srebrnym medalistą w biegu na 50 m w1937^[4].

Wielokrotnie był rekordzistą Polski^[2]:

• bieg na 60 metrów – 6,8 s (20 września 1928, Warszawa) i 6,7 s (15 czerwca 1933, Warszawa)
• bieg na 200 metrów – 22,2 s (1 września 1929, Warszawa)^[5]
• sztafeta 4 × 100 metrów – 43,4 s (31 sierpnia 1929, Warszawa)^[6]
• sztafeta olimpijska – 3;26,0 s (8 sierpnia 1931, Pardubice)
• skok w dal – 6,76 m (29 kwietnia 1926, Warszawa); 6,85 m (5 czerwca 1927, Poznań; 7,03 m (7 października 1928, Warszawa); 7,12 m (15 czerwca 1929, Wilno); 7,26 m (1 września 1929, Warszawa) i 7,32 m (26 czerwca 1931, Wilno)^[7]
• trójskok – 13,08 m (20 maja 1926, Warszawa); 13,82 m (31 sierpnia 1928, Warszawa) i 13,92 m (5 lipca 1929, Poznań)^[8]

W latach 1926-1935 wystąpił w siedemnastu meczach reprezentacji Polski (36 startów), odnosząc 11 zwycięstw indywidualnych.

Rekordy życiowe Sikorskiego^[1]:

• bieg na 60 metrów – 6,7 s (15 czerwca 1933, Warszawa)
• bieg na 100 metrów – 10,9 s (27 września 1930, Poznań)
• bieg na 200 metrów – 22,2 s (1 września 1929, Warszawa)
• bieg na 200 metrów przez płotki – 28,6 s (5 października 1930, Królewska Huta)
• skok w dal – 7,32 m (26 czerwca 1931, Wilno)
• trójskok – 14,16 m (28 maja 1933, Warszawa)

Był zawodnikiem Polonii Warszawa (1925-1929), Stadionu Królewska Huta (1930), ponownie Polonii Warszawa (1931-1934), Policyjnego KS Warszawa (1935) i Fortu Bema Warszawa (1936).

W kwietniu 1940 został aresztowany za przynależność do tajnej organizacji ruchu oporu i posiadanie broni palnej. Został skazany na karę śmierci przez sąd SS. Był więziony na Pawiaku. 2 maja 1940 został wywieziony do obozu Sachsenhausen, a stamtąd 1 czerwca 1940 do Mauthausen-Gusen, gdzie został rozstrzelany 13 listopada tego roku^[1][2].

• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 196-197. ISBN 83-9136-63-9-1.
• Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 254-255. ISBN 83-87224-12-X.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6. Brak numerów stron w książce
• Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985. Brak numerów stron w książce
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984. Brak numerów stron w książce