Stefan Bakałowicz

Stefan Bakałowicz
	; Stefan Bakałowicz (fot. ok. 1898)
Data i miejsce urodzenia	10 października 1857 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	1947 ; Rzym
Narodowość	Polak
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu
Dziedzina sztuki	malarstwo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Aleksander Bakałowicz (ur. 10 października 1857 w Warszawie, zm. 1947 w Rzymie) – polski malarz akademista tworzący zagranicą.

Był synem malarza Władysława Bakałowicza i aktorki Wiktoryny z Szymanowskich^[1]. Kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona, później studiował w petersburskiej Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1882 otrzymał stypendium na wyjazd do Rzymu. Zamieszkał tam na stałe, spędzając ponad 60 lat na obczyźnie. Według świadectw współczesnych, artysta, który ożenił się z Włoszką, stronił od życia publicznego, chętniej zamykając się w kole rodzinnym. Związany był przyjaźnią jedynie z Henrykiem Siemiradzkim, za którym podjął w swej twórczości tematykę antyczną i w którego salonie bywał częstym gościem, stykając się tam z członkami kolonii polskiej w Rzymie^[2].

W 1903 miał pierwszą wystawę w Warszawie. W 1936 znalazł się we władzach Polskiej Organizacji Artystów Plastyków „Kapitol”^[3]. Poza warszawskim Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych wystawiał również w Rosji, gdzie mimo ważkiej krytyki ze strony W. Stasowa^[4], przyznano mu tytuł akademika i gdzie jego prace znajdowały wielu nabywców.

W wieku 90 lat zmarł we Włoszech, pochowany został na rzymskim cmentarzu Campo Verano.

Malował sceny rodzajowe z życia starożytnego Rzymu, Grecji i Egiptu, tworząc pod widocznym stylistycznym wpływem podobnego malarstwa Alma-Tademy. W tej sferze istotny wpływ wywarło też na niego Quo vadis Sienkiewicza oraz pobudzające wyobraźnię odkrycia dokonywane ówcześnie w Pompejach. Tworzył w manierze akademickiej, cechowało go dobre opanowanie warsztatu ze starannością odtwarzania szczegółów i stosowaniem żywej kolorystyki przedstawień. Poza kompozycjami rodzajowo-historycznymi sięgał chętnie do tematyki orientalnej, był pejzażystą i cenionym portrecistą.

Greczynka nad morzem
Pisarz Ra-hotep
Błogosławienie chrześcijan
Łuk Tytusa w Rzymie
Portret markiza Lagergrena

Przypisy

↑ S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego S. Orgelbranda Synów, 1898.
↑ Józef Dużyk: Siemiradzki. Warszawa: LSW, 1986, s. 201, 388, 400.
↑ „Ilustrowany Kurier Codzienny” z 26 marca 1936
↑ Znany z surowości krytyk rosyjski zarzucał Bakałowiczowi i Siemiradzkiemu, że obrazy malują „stosownie do współczesnego zapotrzebowania” i że nie ma w nich nic „prócz czysto zewnętrznych efektów, dekoracji, szczegółów kostiumowych” (Józef Dużyk: Siemiradzki, dz. cyt., s. 60).

Bibliografia

Anna Lewicka-Morawska, Marek Machowski, Maria Anna Rudzka: Słownik malarzy polskich. T. 1: Od średniowiecza do modernizmu. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1998, s. 15-16

[Orgelbrand-1] S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego S. Orgelbranda Synów, 1898.

[2] Józef Dużyk: Siemiradzki. Warszawa: LSW, 1986, s. 201, 388, 400.

[3] „Ilustrowany Kurier Codzienny” z 26 marca 1936

[4] Znany z surowości krytyk rosyjski zarzucał Bakałowiczowi i Siemiradzkiemu, że obrazy malują „stosownie do współczesnego zapotrzebowania” i że nie ma w nich nic „prócz czysto zewnętrznych efektów, dekoracji, szczegółów kostiumowych” (Józef Dużyk: Siemiradzki, dz. cyt., s. 60).

[1]