Skok wzwyż z miejsca

Skok wzwyż z miejsca – konkurencja lekkoatletyczna rozgrywana na igrzyskach olimpijskich w latach od 1900 do 1912. Wykonuje się go w taki sam sposób, jak skok wzwyż, z tą różnicą, że zawodnik nie może wykonać rozbiegu, musi stać nieruchomo i skakać z obu nóg naraz^[1].

Ray Ewry był najlepszym zawodnikiem konkurencji z jej epoki olimpijskiej, zdobywając trzy złote medale olimpijskie, a także ustanawiając 16 lipca 1900 roku rekord świata wynoszący 1,65 m. Odnosił on również duże sukcesy w skoku w dal z miejsca i trójskoku z miejsca^[2][3].

Konkurencja ta cieszyła się dużą popularnością na początku XX wieku, pojawiała się w programie lekkoatletycznym Igrzysk Olimpijskich od 1900 do 1912, Olimpiady Letniej 1906^[4] oraz na Światowych Igrzyskach Kobiet w 1922 i 1926 roku^[5]. Była również rozgrywana na mistrzostwach Amatorskiej Unii Atletycznej w Stanach Zjednoczonych jako konkurencja halowa na przełomie XIX i XX wieku^[3]. Jej popularność z czasem zmniejszyła się i stopniowo zniknęła ona z programu imprez lekkoatletycznych, choć w XXI wieku wciąż była rozgrywana na krajowych mistrzostwach w lekkoatletyce w Norwegii i Szwecji^[6][7].

Jednym z najlepszych wyników w historii konkurencji jest wynik 1,80 m szwedzkiego lekkoatlety Rune Alména z 1980 roku, co było wówczas rekordem Szwecji i nieoficjalnym rekordem świata^[8]. Później skoczył także na wysokość 1,90 m, co jest dziś rekordem świata^[9].