SZD-17 Jaskółka L
SZD-17 Jaskółka L (Laminarna) – polski, jednomiejscowy, szybowiec wysokowyczynowy zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
9 marca 1956 |
| Liczba egz. |
4 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16 m |
| Wydłużenie |
18,8 |
| Długość |
6,8 m |
| Wysokość |
1,26 m |
| Powierzchnia nośna |
13,6 m² |
| Profil skrzydła |
NACA 652512a |
| Masa | |
| Własna |
340 kg |
| Startowa |
425 (545 z balastem) kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
65 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
250 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,86 m/s przy 93 km/h |
| Doskonałość maks. |
30,5 przy 98 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
Historia
edytuj
Na bazie szybowca SZD-8 Jaskółka Szybowcowy Zakład Doświadczalny przystąpił do opracowania dokumentacji szybowca z laminarnym skrzydłem, dużymi zbiornikami wody i usterzeniem motylkowym inż. Rudlickiego. Został on skonstruowany przez Tadeusza Kostię i Jana Dyrka[1],. Prototyp szybowca o numerze rejestracyjnym SP-1504, został oblatany w marcu 1956 r. przez Adama Zientka na lotnisku w Bielsku[1]. Szybowiec przeznaczony był dla garstki pilotów kadry narodowej, miał służyć jako sprzęt wysokowyczynowy, rekordowy oraz miał reprezentować barwy polskie na mistrzostwach świata w Saint-Yan w 1956 r.[2][1]. W konstrukcji zwrócono dużą uwagę na poprawność kształtu kadłuba, w celu uzyskania jak najmniejszych oporów. Szybowiec wyposażono w aparaturę radiową, instalacje tlenową i odgromową[3].
Szybowiec nie spełnił oczekiwań konstruktorów i zbudowano tylko 4 egzemplarze o numerach rejestracyjnych od SP-1504 do SP-1507. Były wykorzystywane przez pilotów kadry do lotów wyczynowych oraz startu w zawodach krajowych. W listopadzie 1977 r. szybowiec o numerze rej. SP-1506 został przekazany do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie[4][1].
Konstrukcja
edytujJednomiejscowy średniopłat o konstrukcji drewnianej z zakrytą kabiną.
Kadłub konstrukcji półskorupowej o przekroju owalnym kryty sklejką, a w miejscach powierzchni nierozwijalnych laminatem.
Usterzenie Rudlickiego (motylkowe), składane do transportu, konstrukcji drewnianej. Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem[1].
Podwozie jednotorowe, złożone z koła głównego (można go było używać w położeniu całkowicie wysuniętym lub półschowanym) oraz płozy ogonowej.
Skrzydło o zwichrzeniu geometrycznym 1° ma na całej rozpiętości profil laminarny, wyposażone w klapy krokodylowe i metalowe hamulce aerodynamiczne. W kesonie przednim wbudowane trzy zbiorniki wodne wykonane ze stopów lekkich, mieszczące w każdym skrzydle po 60 dm3 wody. Na końcach skrzydeł podpórki wyklepane z blachy duralowej służące jako płozy.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Marian Krzyżan, Samoloty w muzeach polskich, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, s. 139-140.
- ↑ Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 35
- ↑ SZD-17x "Jaskółka L", 1956. [dostęp 2018-06-13]. (pol.).
- ↑ Szybowiec: SZD-17X Jaskółka L. [dostęp 2018-06-13]. (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Szybowiec wyczynowy SZD-8 Jaskółka. smil.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-18)]. (pol.).
- SZD-17x Jaskółka L (pol.)
- SZD-17x "Jaskółka L", 1956 (pol.)