Sławomir Nowak (polityk)

W 2000 ukończył studia magisterskie na kierunku stosunki międzynarodowe na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego oraz zarządzanie na Wydziale Administracyjnym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Jako student założył w 1994 własną firmę reklamową, a w latach 1999–2002 był prezesem agencji reklamowej „Signum Promotion”. W 2002 pełnił funkcję wiceprezesa Radia Gdańsk^[1].

Działalność społeczno-polityczną zaczynał od członkostwa w Kongresie Liberalno-Demokratycznym (1993–1994); po połączeniu z Unią Demokratyczną w 1994 przystąpił do Unii Wolności. Przez dwie kadencje (1998–2002) pełnił funkcję przewodniczącego młodzieżówki UW – Stowarzyszenia „Młodzi Demokraci”. W 2001 doprowadził do zerwania współpracy z tą partią i podpisania umowy stowarzyszeniowej z Platformą Obywatelską^[2].

Jako kandydat PO w okręgu gdańskim w wyborach parlamentarnych w 2001 zdobył 2130 głosów i nie uzyskał mandatu poselskiego. W 2004 został posłem w miejsce wybranego do Parlamentu Europejskiego Janusza Lewandowskiego, gdy z objęcia mandatu zrezygnowali kolejno: Aleksander Hall, starosta kwidzyński Leszek Czarnobaj oraz prezydent Tczewa Zenon Odya. W wyborach w 2005 po zdobyciu 9061 głosów w okręgu gdańskim został wybrany na kolejną kadencję. Zasiadał w Komisji Obrony Narodowej.

W wyborach z 21 października 2007 był liderem listy PO w okręgu gdańskim. Z poparciem 65 993 głosów został wybrany na posła na Sejm VI kadencji, osiągając jednocześnie najwyższy wynik w swoim okręgu, przed Jarosławem Wałęsą i Maciejem Płażyńskim.

16 listopada 2007 został sekretarzem stanu w Kancelarii Premiera i szefem gabinetu politycznego premiera. 7 października 2009 podał się do dymisji. 26 października 2009 jego dymisja została przyjęta. Zasiadał w zarządzie krajowym Platformy Obywatelskiej. 21 października 2009 został wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii. W 2010 został szefem sztabu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich. 22 maja 2010 zastąpił Jana Kozłowskiego na stanowisku przewodniczącego Regionu Pomorskiego PO. 5 sierpnia tego samego roku nie został ponownie wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego PO.

29 września 2010 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta ds. kontaktów z rządem i parlamentem^[3], w związku z czym tego samego dnia wygasł jego mandat poselski^[4].

W wyborach parlamentarnych w 2011 kandydował ponownie z listy Platformy Obywatelskiej do Sejmu z okręgu gdańskiego, zdobywając mandat poselski wynikiem 65 629 głosów^[5]. 25 października tego samego roku odwołany został z funkcji ministerialnej w Kancelarii Prezydenta^[6].

18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej w drugim rządzie Donalda Tuska^[7].

15 listopada 2013 prokurator generalny poinformował o zamiarze wystąpienia do Sejmu o uchylenie immunitetu Sławomira Nowaka celem przedstawienia zarzutów związanych z nieprawidłowościami w oświadczeniach majątkowych. Tego samego dnia polityk złożył dymisję ze stanowiska ministra, która została przyjęta przez premiera^[8]. 27 listopada 2013 został odwołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego ze stanowiska ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej^[9]. W styczniu 2014 na własną prośbę został zawieszony na trzy miesiące w prawach członka PO (po przedstawieniu mu zarzutów przez prokuratora)^[10]; zawieszenie zostało później przedłużone na kolejne 3 miesiące^[11].

W czerwcu 2014 Sławomir Nowak złożył rezygnację z członkostwa w partii. Stało się to po ujawnieniu przez tygodnik „Wprost” nagrania jego prywatnej rozmowy z byłym wiceministrem finansów Andrzejem Parafianowiczem, której przedmiotem była kontrola organów skarbowych dotycząca działalności gospodarczej jego żony^[12] (tzw. afera podsłuchowa).

27 listopada 2014 został nieprawomocnie skazany na karę grzywny za składanie nieprawdziwych oświadczeń majątkowych. W tym samym dniu ogłosił rezygnację z członkostwa w klubie parlamentarnym PO i wydał oświadczenie o zrzeczeniu się mandatu poselskiego^[13], składając rezygnację ze skutkiem na 2 stycznia 2015^[14]. Na skutek apelacji 27 maja 2015 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że postępowanie karne wobec Sławomira Nowaka warunkowo umorzył, orzekając wobec niego również świadczenie pieniężne^[15].

W październiku 2016 został prezesem Ukrawtodoru, ukraińskiej państwowej agencji drogowej^[16][17]. Przyjął wówczas ukraińskie obywatelstwo^[18][19]. We wrześniu 2019 Ukraińska Narodowa Agencja ds. Zapobiegania Korupcji poinformowała, że skierowała do sądu sprawę w związku ze stwierdzeniem złożenia przez niego nieprawdziwego oświadczenia majątkowego za 2017, zarzucając, że polityk zaniżył wartość posiadanego samochodu oraz zataił środki posiadane na rachunkach bankowych^[20]. Dwa tygodnie później Sławomir Nowak ustąpił z funkcji, podając jako przyczynę m.in. otrzymanie nowej propozycji pracy^[21].

20 lipca 2020 przedstawiciele Prokuratury Okręgowej w Warszawie poinformowali o zatrzymaniu Sławomira Nowaka przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego w związku z podejrzeniem korupcji, kierowania zorganizowaną grupą przestępczą i prania brudnych pieniędzy^[22]. Był to wynik trwającego od 2019 polsko-ukraińskiego śledztwa, badającego m.in. przetargi opiewające na kwotę ponad 270 milionów euro^[23]. W tym samym dniu szef Narodowego Biura Antykorupcyjnego Ukrainy poinformował, że Sławomir Nowak jako prezes Ukrawtodoru miał przyjmować korzyści majątkowe za zlecenia budowy dróg^[23]. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z 22 lipca 2020 został tymczasowo aresztowany na trzy miesiące^[24]. Następnie tymczasowe aresztowanie dwukrotnie było przedłużane na trzy miesiące^[25][26].

W kwietniu 2021 Sławomir Nowak został zwolniony. Sąd Okręgowy w Warszawie nie uwzględnił wniosku prokuratora o dalsze przedłużenie tymczasowego aresztowania. Zostało natomiast ustanowione poręczenie majątkowe w wysokości 1 miliona złotych, dozór policji oraz zakaz opuszczania kraju^[27].

Jest synem Ryszarda i Haliny. Żonaty z Moniką, ma córkę Natalię i syna Juliana.

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2014-11-08].