Roman Konkiewicz

Roman Konkiewicz urodził się w Strzelnie, w wielodzietnej rodzinie rzeźnika Antoniego Konkiewicza, i Korduli z Langów. Nie założył własnej rodziny. We wrześniu 1939 po zajęciu Poznania przez Niemców został aresztowany i osadzony w Forcie VII, w którym 27 października został rozstrzelany^[2].

W Trzemesznie, gdzie wstąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana^[3] i Gnieźnie był uczniem gimnazjum i w 1908 otrzymał świadectwo maturalne. W Lipsku i Berlinie był studentem medycyny i od 1907 do 1908 działaczem tajnych studenckich organizacji polskich takich jak: Związek Młodzieży Polskiej „Zet”. W 1914 po otrzymaniu tytułu doktora medycyny i krótkim pobycie w Poznaniu, wyjechał do Rotfwasser na Łużycach i pracował tam jako lekarz^[2].

Od 1911 do 1914 w antyendeckim piśmie „Brzask”, współpracował z jego redakcją. W 1918 był żołnierzem armii niemieckiej, a w listopadzie tegoż roku był w Strzelnie, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu oddziałów niemieckich, które stacjonowały w mieście. W okresie listopad 1918 – luty 1919 prezes Rady Ludowej w Strzelnie oraz na powiat inowrocławski i strzelneński członek Wydziału Wykonawczego Rady Robotniczo-Żołnierskiej^[2].

Będąc lekarzem uczestniczył w akcjach na froncie północnym w czasie trwania powstania wielkopolskiego. Jeden z założycieli Związku Młodej Polski, w którym współpracował z jego organami prasowymi: „Sprawą Polski” i „Przeglądem Porannym”. Akcjonariusz Drukarni Poznańskiej. Na Górnym Śląsku był naczelnikiem Wydziału Organizacyjnego Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Walczył w II powstaniu śląskim, gdzie był szefem biura prezydialnego naczelnych władz III powstania. W 1922 zamieszkał na stałe w Poznaniu, w którym rozpoczął praktykę lekarską oraz zaczął pracować w szpitalu^[2].

Od października tegoż roku w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodej Polski pełnił funkcję prezesa. Od lipca do sierpnia 1926 był w Wielkopolsce jednym z organizatorów Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Kiedy ZNR połączyło się z Partią Pracy stał od sierpnia 1928 na czele Zarządu Wojewódzkiego Zjednoczenia Pracy Miast i Wsi. W Radzie Wojewódzkiej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem był jej członkiem i w sekcji organizacyjno-społecznej prezesem. W 1930 z ramienia tejże partii kandydował w wyborach do senatu^[2]. Współtwórca Związku Obrony Kresów Zachodnich, a prezes Okręgu Poznańskiego od 1925 do 1934 oraz członek Rady Naczelnej i sekretarz Zarządu Głównego. Kiedy w 1934 utworzono Polski Związek Zachodni zasiadał w składzie Rady Naczelnej oraz do sierpnia 1939 był w Zarządzie Głównym jego członkiem. Działał także od 1922 w Związku Lekarzy Zachodniej Polski, a później w Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Od 1934 do 1939 był członkiem Zarządu Głównego, od 1926 do 1927 wiceprezesem, a od 1927 do 1930 prezesa okręgu wielkopolskiego. Od 1925 do 1927 pracował w „Nowinach Lekarskich” jako redaktor naczelny działu społecznego, a do czerwca następnego roku „Nowin Społeczno-Lekarskich”^[2].

Był typem lekarza-społecznika; opiekował się biedotą poznańską. Wspierał także finansowo znajomych oraz początkujących lekarzy^[2].

Odznaczenia:

• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[4],
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5],
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[6].

Upamiętniono go ulicą na poznańskim Strzeszynie^[7].

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 347. ISBN 83-01-02722-3.
• W. Witczak, Roman Konkiewicz (1887–1939) doktor medycyny, działacz niepodległościowy i społeczny, „Acta Medicorum Polonorum”, 1, 2011, s. 27–38.