Wikipedia

Roger Moore

aktor brytyjski (1927–2017)

Sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie, zm. 23 maja 2017 w Crans-Montana[1]) – brytyjski aktor, producent filmowy, reżyser, scenarzysta i autor książek.

Roger Moore
Ilustracja
Roger Moore (1973)
Imię i nazwisko

Roger George Moore

Data i miejsce urodzenia

14 października 1927
Londyn

Data i miejsce śmierci

23 maja 2017
Crans-Montana

Zawód

aktor, producent filmowy

Współmałżonek

Doorn van Steyn (1946–1953)
Dorothy Squires (1953–1968)
Luisa Mattioli (1969–1996)
Kristina Tholstrup (2002–2017; do jego śmierci)

Lata aktywności

1945–2017

Odznaczenia
Rycerz Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
Faksymile
Podpis aktora
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Zagrał w ponad 70 produkcjach filmowych i serialowych. Znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu Święty (1962–1969), lorda Bretta Sinclaira w serialu Partnerzy (1971–1972) i Jamesa Bonda (w latach 1973–1985) w siedmiu filmach o przygodach agenta 007.

Był ambasadorem dobrej woli UNICEF. Za działalność charytatywną otrzymał wysokiej rangi odznaczenia brytyjskie – Order Imperium Brytyjskiego: w 1999 w stopniu Commander of the British Empire (CBE) i w 2003 w stopniu Knight Commander of the British Empire (KBE).

Życiorys

edytuj

Rodzina i edukacja

edytuj

Urodził się tuż po północy 14 października 1927 w szpitalu położniczym Jeffreys Road Stockwell[2] w południowym Londynie[3]. Był jedynym dzieckiem policyjnego kreślarza George’a Alfreda Moore’a (1904–1997) i Lillian z domu Pope (1904–1985), która po narodzinach syna porzuciła pracę kasjerki w restauracji „Hill’s” i została gospodynią domową[4][5]. Dorastał w mieszkaniu przy Albert Square, wakacje często spędzał u dziadka ze strony matki, Williama George’a Pope’a, w Cliftonville na wybrzeżu Kentu[6]. Był człowiekiem słabego zdrowia – jako dziecko m.in. chorował na świnkę, ostre zapalenie gardła (wówczas przeszedł operację usunięcia migdałków) i obustronne oskrzelowe zapalenie płuc oraz zakaził się liszajcem, jako nastolatek zachorował na żółtaczkę i ostre zapalenie wyrostka robaczkowego[7].

Przez rok chodził do szkółki niedzielnej[8]. Uczęszczał do szkoły podstawowej Hackford Road w Londynie, a następnie do stołecznego gimnazjum Battersea Grammar School[9]. Po wybuchu II wojny światowej kilkukrotnie zmieniał miejsce zamieszkania, aż w końcu wrócił do domu przy Albert Square[10]. Uczył się w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, oraz w szkole Vauxhall Central w gminie London Borough of Lambeth[11]. Zdał egzaminy do Królewskiego Towarzystwa Nauk[12]. Studiował na College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył[13].

Zafascynowany występami ojca w teatrze amatorskim zainteresował się aktorstwem[14]. W młodości często uczęszczał do kina[15]. Kiedy miał 15 lat, został animatorem praktykantem w firmie Publicity Picture Productions[16]. Karierę aktorską zaczął od pracy w charakterze statysty, przy czym zadebiutował na ekranie jako legionista w filmie kostiumowym Gabriela Pascala Cesar i Kleopatra (1945)[17][18]. Na planie filmu został dostrzeżony przez reżysera Briana Desmonda Hursta, za którego namową rozpoczął studia w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej[19]. Studiował na roku m.in. z Lois Maxwell, która w późniejszych latach zagrała z nim w filmach o Jamesie Bondzie[20]. Studia przerwał po pierwszym roku[21].

Kiedy miał 18 lat, został powołany do służby wojskowej – otrzymał numer służbowy 372394[22] i służył w Królewskim Korpusie Służby Pomocniczej (ang. Royal Army Service Corps)[23]. Po uzyskaniu patentu oficerskiego dowodził bazą zaopatrzeniową w Szlezwiku-Holsztynie i był szefem służby magazynowej w bazie zaopatrzeniowej w Neumünster[24]. Później przez krótki czas działał w Brygadzie Szkoleniowej w Lippstadt w Nadrenii Północnej-Westfalli, po czym został przeniesiony do Sekcji Rozrywki Połączonych Służb (ang. Combined Services Entertainment Unit), z którą występował na terenach Niemiec, Austrii i Włoch[25]. Pod koniec 1947 zakończył trzyletnią służbę wojskową ze stopnia p.o. kapitana[26].

Kariera zawodowa

edytuj

Jeszcze przed zdaniem egzaminów do Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej wystąpił jako statysta w filmach: Perfect Strangers (1945) Alexandra Kordy oraz Gaiety George (1946) George’a Kinga i Leontine Sagan[27]. W trakcie studiów występował w Arts Theatre Club w spektaklach: Kredowe koło i Słomkowy kapelusz[28]. Był także aktorem Arts Theatre w Cambridge[29]. Wziął udział w zdjęciach próbnych do roli Michaela Reynoldsa, partnera Emmeline Foster (Jean Simmons), głównej bohaterki filmu przygodowego Franka Laundera Błękitna laguna (The Blue Lagoon, 1949), jednak rolę ostatecznie powierzono Donaldowi Houstonowi[30]. Dostał angaż do repertuarowego Intimate Theatre w Palmers Green, w którym zadebiutował rolą w sztuce Łatwa cnota[31]. Zagrał epizodyczną rolę w muzycznej komedii Briana Desmonda Hursta Trottie True (1949) i komedii Charlesa Saundersa One Wild Oat (1951)[32]. Pod koniec lat 40. wystąpił także w sztuce Guwernantka Patricka Hamiltona realizowanej dla BBC, dla której pracował także jako inspicjent przy produkcji programu rewiowego[33]. Poza tym grał w Q Theatre w Kew, Lyric Theatre przy Shaftesbury Avenue i Coliseum Theatre przy St Martin’s Lane[34]. Jako fotomodel wziął udział m.in. w sesjach zdjęciowych do kobiecych czasopism[33].

W 1953 przeniósł się do Hollywood, gdzie zaczął karierę od występu w dwóch odcinkach programu Robert Montgomery Presents w NBC[35]. Grał także w spektaklach teatru telewizji Matinée Theatre, wystąpił w kilku słuchowiskach radiowych oraz uczestniczył w wielu castingach do realizacji telewizyjnych[36]. Po miesiącach niepowodzeń powrócił do Anglii, gdzie zagrał w spektaklu Zdobywam zamek (I Capture the Castle) wystawianym na West Endzie[37]. W 1954 wrócił do Hollywood i podpisał siedmioletni kontrakt z studiem filmowym MGM[38]. Jego hollywoodzkim debiutem był występ w melodramacie Richarda Brooksa Kiedy po raz ostatni widziałem Paryż (The Last Time I Saw Paris, 1954)[39]. Następnie wcielił się w Paula, młodszego brata sopranistki Marjorie Lawrence w dramacie Curtisa Bernhardta Interrupted Melody (1955) z Eleanor Parker, a później rozbójnika Jacka w filmie przygodowym Roberta Z. Leonarda Królewski złodziej (The King’s Thief, 1955) u boku Edmunda Purdoma i księcia Henryka w dramacie historycznym Davida Millera Diane (1956), w którym partnerował Lanie Turner[40]. Po komercyjnej porażce ostatniego z filmów studio MGM rozwiązało kontrakt z Moore’em[41]. Zagrał Billy’ego w telewizyjnej wersji spektaklu Noëla Cowarda To szczęśliwe plemię (This Happy Breed), po czym wystąpił w kilku sztukach Teatru Telewizji Goodyear[42]. Po powrocie do Anglii został obsadzony w sztuce Richarda Buckle’a The Family Tree (reż. Noël Coward) w Connaught Theatre w Worthing[43]. Następnie zagrał tytułowego bohatera serialu Ivanhoe (1958–1959) oraz wystąpił w pojedynczych odcinkach amerykańskich seriali: Trzeci człowiek i Avon Emeralds (z serii Alfred Hitchcock przedstawia)[44].

 
Moore na planie serialu The Alaskans (1959)

W 1958 podpisał kontrakt z amerykańską wytwórnią Warner Bros., w której zadebiutował rolą siostrzeńca księcia Wellingtona w filmie Irvinga Rappera The Miracle (1959)[45]. Następnie zagrał drugoplanowe role: Silky’ego Harrisa w serialu The Alaskans (1959–1960)[46] i Beau Mavericka w czwartym sezonie serialu Maverick (1960–1961)[47] oraz Paula Wiltona w filmie Gordona Douglasa Grzechy Rachel Cade (The Sins of Rachel Cade, 1961)[48]. Zagrał jedną z głównych ról, trapera Shauna Garretta, w westernie Gordona Douglasa Złoto siedmiu świętych (Gold of the Seven Saints, 1961) z Clintem Walkerem[49]. Rozczarowany brakiem atrakcyjnych ról filmowych, zerwał kontrakt z Warner Bros, po czym wyjechał do Rzymu, gdzie wcielił się w postać Romulusa w komedii Richarda Pottiera Porwanie Sabinek (Il ratto delle Sabine, 1961)[50]. Następnie zagrał Enzo Pratiefo w filmie Fabrizio Taglioniego Ziemia niczyja (No Man’s Land, 1962)[51].

 
Moore jako Beau Maverick w serialu Maverick (1960)

Po powrocie do Wielkiej Brytanii został obsadzony w roli Simona Templara w brytyjskim serialu telewizyjnym Święty (1962–1969)[52]. Tytułowa rola szlachetnego detektywa, który działa poza prawem na rzecz sprawiedliwości, zapewniła mu status międzynarodowej sławy[53][54]. Przez siedem lat zagrał we wszystkich 118 odcinkach serialu, które zostały podzielone na sześć sezonów, przy czym sam wyreżyserował kilka odcinków, a od czwartej serii był także iego współproducentem (z ramienia firmy producenckiej TRI Ltd)[55]. Po zakończeniu produkcji Świętego nakręcił dodatkowe dwa dwuczęściowe odcinki serialu: Święty – twórcy fikcji i Święty kontra mafia, które poza Wielką Brytanią były emitowane jako pełnometrażowe filmy kinowe[56].

 
Moore (ok. 1960)

W latach 1968–1972 zasiadał w radzie nadzorczej firmy włókienniczej Pearson & Fosters[57]. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią United Artists wystąpił w filmie Alvina Rakoffa Crossplot (1969), który jednak nie osiągnął sukcesu komercyjnego[58]. Równie słabo przyjęty został kolejny film z Moore’em w tytułowej roli – niskobudżetowy thriller psychologiczny Basila Deardena Człowiek, który prześladował samego siebie (The Man Who Haunted Himself, 1970), w którym aktor zagrał Harola Pelhama i jego ducha, wyzwolonego po wprowadzeniu mężczyzny w stan śmierci klinicznej[59]. Następnie zagrał lorda Bretta Sinclaira, jednego z tytułowych bohaterów brytyjskiego serialu komediowo-przygodowego Partnerzy/Detektywi z wyższych sfer (The Persuaders!, 1971), a także wyreżyserował kilka odcinków tej produkcji[60]. Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć do Partnerów został szefem wytwórni filmowej Brut Films (założonej przez Lew Grade’a), a pierwszym filmem, który w niej zrealizował, była kasowa i doceniona przez krytyków komedia romantyczna Miłość w godzinach nadliczbowych (A Touch of Class, 1973)[61]. W 1973 ogłosił laureata Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego na 45. ceremonii wręczenia Oscarów[62].

Po zakończeniu produkcji Partnerów przyjął propozycję zagrania Jamesa Bonda w serii filmów o agencje 007[63]. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem kolejnych umów z producentami, było dostarczanie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł ponad 3 tys. funtów)[64]. Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985)[65]. Wystąpił w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu[66] i był najstarszym aktorem grającym agenta 007 – swoją ostatnią część nakręcił w wieku 57 lat[67][68]. Na premierze Zabójczego widoku, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi 14 lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze filmu jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego[69]. W 2004 Akademia Filmowa uznała go za najlepszego odtwórcę roli Jamesa Bonda[70]. W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii James Bond i sprawiły, że postać Moore’a nie miała notatek w publikowanych antologiach[71][72].

 
Moore (1979)

Podczas kręcenia serii filmów o Jamesie Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach, z czego trzy – Złoto (Gold, 1974) i Krzyknąć diabłu w twarz (Shout at the Devil, 1976) Petera R. Hunta oraz Dzikie gęsi (The Wild Geese, 1978) Andrew V. McLaglena – były kręcone w Południowej Afryce, za co Moore był krytykowany przez przeciwników apartheidu[73]. Poza wymienionymi, zagrał także w filmach: Łut szczęścia (That Lucky Touch, 1975) Christophera Milesa, Gli esecutori (1976) Maurizio Lucidiego, Sherlock Holmes w Nowym Jorku (Sherlock Holmes in New York, 1976) Borisa Sagala, Akcja na Morzu Północnym (North Sea Hijack, 1980) i Wilki morskie (The Sea Wolves, 1980) Andrew V. McLaglena, Niedzielni kochankowie (Sunday Lovers, 1980) i Prawdziwa twarz (The Naked Face, 1984) Bryana Forbesa i Wyścig armatniej kuli (The Cannonball Run, 1981) Hala Needhama oraz wcielił się w postać inspektora Jacquesa Clouseau w Klątwie Różowej Pantery (Curse of the Pink Panther, 1983)[74]. Ponadto przyjął od producenta Johna Woolfa zaproszenie do zagrania głównej roli w filmie Dzień Szakala (1973), jednak na kandydaturę Moore’a nie zgodził się reżyser Fred Zinnemann[75]. Oprócz tego odrzucił propozycję zagrania jednej z głównych ról w filmie Richarda Attenborough O jeden most za daleko (1977) ze względu na udział w bondowskim Szpiegu, który mnie kochał[66][75].

W 1980 na 37. ceremonii wręczenia Złotych Globów otrzymał Nagrodę Henrietty w kategorii Światowy ulubieniec filmu wśród mężczyzn[76]. W tym samym roku wystąpił w charakterze gościa honorowego w 524. odcinku programu familijnego Muppet Show[77]. W 1982 ogłosił laureata Nagrody im. Irvinga G. Thalberga na 54. ceremonii wręczenia Oscarów[78]. Po występie w programie telewizyjnym The Dame Edna Show, w którym m.in. wystąpił w taneczno-wokalnym pokazie w duecie z sir Lesem Pattersonem, przyjął od Andrew Lloyda Webbera propozycję występu w musicalu Aspects of Love (reż. Trevor Nunn) na West Endzie, jednak – na prośbę Webbera – zrezygnował z występów tuż przed premierą[79]. W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond, który został nakręcony dla uczczenia 25. rocznicy filmowej serii o agencie 007[80].

 
Moore (2009)
 
Moore (2012)

W latach 90. powrócił do występów w filmach kinowych, zagrał m.in. główną rolę w niemieckim filmie sportowym Willy’ego Bognera jr. Feuer, Eis & Dynamit (1990), podwójną rolę – Geralda Bradleya-Smitha i Sir Johna Bavistocka – w komedii Michaela Winnera Strzał w dziesiątkę (Bullseye!, 1990), Adama w dramacie komediowym Roberta Ellisa Millera Śniadanie do łóżka (Bed & Breakfast, 1991), pisarza Thomasa Grace’a i wymyślonego przez niego inspektora policji Fulbrighta w filmie akcji Billa Condona Człowiek, który nie chciał umrzeć (The Man Who Wouldn’t Die, 1995), lorda Edgara Dobbsa w filmie przygodowym Jean-Claude Van Damme’a The Quest (1996), szefa w komedii muzycznej Boba Spiersa Spice World (1997) o kulisach pracy zespołu Spice Girls, spikera radiowego w filmie sensacyjnym Phillipa Noyce’a Święty (The Saint, 1997), Roberta Ogilve’a w thrillerze Toma Kinninmonta Wróg (The Enemy, 2001), Lloyda Favershama w komedii Morta Nathana Statek miłości (Boat Trip, 2002)[81]. Wystąpił w wybranych odcinkach dokumentalnych programów telewizyjnych Davida i Laury McKenziech, takich jak m.in. Tajne akta KGB (The Secret KGB Files, Śladami Świętej Rodziny (In the Footsteps of the Holy Family) czy Światowe nagrody magii (The World Magic Awards)[82]. Zagrał Edwarda Poole’a w jednym z odcinków serialu Agentka o stu twarzach (2002)[83].

Na scenę powrócił występami w spektaklu Seana Foleya Sztuka, co ją napisałem (reż. Kenneth Branagh), który był wystawiany m.in. na West Endzie i Broadwayu[84]. Użyczył głosu Irontailowi w filmie animowanym Marka Gravasa Here Comes Peter Cottontail (2005) i szefa tajnej służby w filmie animowanym Agent Crush (2008)[85]. W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012, ponownie wcielił się w postać Jamesa Bonda[86].

Działalność humanitarna

edytuj

Udzielał się charytatywnie[87]. Będąc pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki, aktorki Audrey Hepburn, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu[88], a w 1991 został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u[89]. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym Mucha, która mnie kochała (The Fly Who Loved Me, 2004) zrealizowanym w celu wsparcia UNICEF-u[90][91].

Wsparł kampanię organizacji charytatywnej Syncope Trust And Reflex Anoxic Seizures na rzecz prawidłowego rozpoznawania omdleń[92].

Walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem[93]. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek[94].

Życie prywatne

edytuj
 
Moore i Luisa Mattioli (1989)

9 grudnia 1946 ożenił się z Doorn van Steyn, którą poznał podczas studiów w Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych i która z poprzedniego związku miała syna, Shauna[95]. W maju 1953 rozwiódł się z żoną[96]. W lipcu tego samego roku poślubił starszą o 12 lat śpiewaczkę Dorothy Squires[97][98]. W 1961 podczas kręcenia filmu Porwanie Sabinek we Włoszech nawiązał romans z Luisą Mattioli[99] (1936-2021[100]). Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy to Squires wyraziła zgodę na rozwód (ten został sfinalizowany pod koniec 1968)[101][102]. Moore ożenił się z Mattioli 11 kwietnia 1969[103]. Miał z nią córkę Deborah oraz dwóch synów, Geoffreya i Christiana[104]; córka została aktorką, starszy syn – producentem filmowym, a wcześniej przedsiębiorcą, aktorem i piosenkarzem[105], zaś młodszy syn — agentem nieruchomości[106]. W 1993 Moore zakończył związek z Mattioli, a w 2002 ożenił się z Kristiną Tholstrup[107], która ma dwoje dzieci: Hansa-Christiana i Christinę[108].

Po sukcesie serialu Święty zamieszkał w Royal Tunbridge Wells (Kent), później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue w Stanmore w hrabstwie Middlesex, a w latach 70. – w rezydencji Sherwood House w Denham w hrabstwie Buckinghamshire[109]. Podczas kręcenia filmu Szpieg, który mnie kochał Curd Jürgens zaprosił Moore’a, by zamieszkał w jego domu w Gstaad w Szwajcarii[110]. W tym okresie mieszkał także w swoim domu przy Hidden Valley Road w Coldwater Canyon w Los Angeles[110]. Kupił także posiadłość La Toretta w południowej Francji i dom w kurorcie Crans-Montana w Szwajcarii[111].

Przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 14 maja 2004 uczestniczył w ślubie księcia Friderika i Mary Donaldson[112], a 24 maja 2008 – w ślubie księcia Joachima Glücksburga i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldiego i Charlene Wittstock[113].

W 1993 zdiagnozowano u niego raka prostaty, w związku z czym przeszedł operację[114]. W 2003 zasłabł podczas występu w spektaklu Sztuka, co ją napisałem w Nowym Jorku, po czym zainstalowano mu elektrostymulator serca[115][116].

Wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001[66]. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami[117].

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

edytuj

W 1999 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy CBE (komandor)[118]. 14 czerwca 2003, w uznaniu za działalność charytatywną, otrzymał klasę KBE (rycerz komandor) tego orderu[119]. Moore powiedział, że ceni sobie to, iż otrzymał go za działalność dla UNICEFu, a nie grę aktorską[119].

11 października 2007, na trzy dni przed ukończeniem 80. roku życia, otrzymał swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame za działalność w telewizji i filmie[120]. Gwiazda Moore’a była 2350. przy Hollywood Boulevard 7007[121].

W 2008 otrzymał od francuskiego rządu Order Sztuki i Literatury, klasy komandora[122][123].

Lista nagród i wyróżnień

edytuj

Za działalność charytatywną

edytuj

Za całokształt

edytuj

Za grę aktorską

edytuj
  • 1967: Otto (najbardziej popularna gwiazda TV za film „Święty”; od niemieckiego czasopisma Bravo)
  • 1967: Ondas Award (hiszpańska TV za film „Święty”)
  • 1973: Najlepszy aktor telewizyjny, nagroda od francuskiego czasopisma Tele-7-Jours, wspólnie z Tonym Curtisem za „The Persuaders”
  • 1973: Bambi (wraz z Tonym Curtisem za film „The Persuaders”, od niemieckiego czasopisma Bunte)
  • 1980: Golden Globe: World Film Favorite-Male
  • 1980: Saturn Award (najbardziej popularny międzynarodowy wykonawca)
  • 1981: Otto (najbardziej popularna gwiazda filmowa; od niemieckiego czasopisma Bravo)

Filmografia

edytuj

Publikacje

edytuj

W 1973 nakładem wydawnictwa Pan Books wydał książkę pt. Roger Moore as James Bond: Roger Moore’s Own Account of Filming Live and Let Die, w której opisał kulisy kręcenia filmu Żyj i pozwól umrzeć, bazując na swoim dzienniku. We wstępie książki zawarł podziękowanie dla Seana Connery’ego, z którym przyjaźnił się przez wiele lat. W październiku 2008 opublikował autobiografię pt. My Word is My Bond[126][127][128][129] (w Polsce wydana w 2009 przez Wydawnictwo Albatros pt. Nazywam się Moore. Roger Moore). W październiku 2012, w związku z 50. rocznicą filmów z postacią Jamesa Bonda, wydał książkę pt. Bond On Bond, która bazuje na jego wspomnieniach i przemyśleniach na temat agenta 007[130].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Sir Roger Moore nie żyje. Słynny Bond miał 89 lat (www.tvn24.pl). TVN24.pl. [dostęp 2017-05-23]. (pol.).
  2. ↑ Roger Moore, Why I’m gunning for people who don’t talk proper DailyMail 5 July 2010.
  3. ↑ Moore 2009 ↓, s. 13.
  4. ↑ Roger Moore Biography (1927–). Filmreference.com. [dostęp 2012-11-06].
  5. ↑ Moore 2009 ↓, s. 13, 17–19, 366, 368.
  6. ↑ Moore 2009 ↓, s. 13, 16–17.
  7. ↑ Moore 2009 ↓, s. 14, 19, 33, 61, 70.
  8. ↑ Moore 2009 ↓, s. 19.
  9. ↑ Moore 2009 ↓, s. 15, 31.
  10. ↑ Moore 2009 ↓, s. 32–34, 38, 43–44.
  11. ↑ Moore 2009 ↓, s. 37, 39, 46.
  12. ↑ Moore 2009 ↓, s. 40.
  13. ↑ Link do www.rogermoore.org. Rogermoore.org, 14 października 1927. [dostęp 2012-11-06].
  14. ↑ Moore 2009 ↓, s. 18–19.
  15. ↑ Moore 2005 ↓, s. 29–30.
  16. ↑ Moore 2009 ↓, s. 47–48.
  17. ↑ Roger Moore. britmovie.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-28)]. BritMovie.
  18. ↑ Moore 2009 ↓, s. 50–51.
  19. ↑ Moore 2009 ↓, s. 51–53.
  20. ↑ Moore 2009 ↓, s. 53–54, 254, 289.
  21. ↑ Moore 2009 ↓, s. 59.
  22. ↑ SUPPLEMENT TO-THE LONDON GAZETTE. „London Gazette”, 19 November 1946. [dostęp 2012-10-30]. 
  23. ↑ Moore 2009 ↓, s. 58, 65.
  24. ↑ Moore 2009 ↓, s. 68–69.
  25. ↑ Moore 2009 ↓, s. 70–73.
  26. ↑ Moore 2009 ↓, s. 72, 74–75.
  27. ↑ Moore 2009 ↓, s. 52.
  28. ↑ Moore 2009 ↓, s. 57–58.
  29. ↑ Moore 2009 ↓, s. 60–61.
  30. ↑ Moore 2009 ↓, s. 74–75.
  31. ↑ Moore 2009 ↓, s. 77–79.
  32. ↑ Moore 2009 ↓, s. 79, 90.
  33. ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 80–81.
  34. ↑ Moore 2009 ↓, s. 80, 85, 90.
  35. ↑ Moore 2009 ↓, s. 95–96.
  36. ↑ Moore 2009 ↓, s. 96–97, 100–101.
  37. ↑ Moore 2009 ↓, s. 101.
  38. ↑ Moore 2009 ↓, s. 103, 111.
  39. ↑ Moore 2009 ↓, s. 103, 105–108, 112–113.
  40. ↑ Moore 2009 ↓, s. 114–115, 118–127.
  41. ↑ Moore 2009 ↓, s. 127–128.
  42. ↑ Moore 2009 ↓, s. 128–129, 132.
  43. ↑ Moore 2009 ↓, s. 133–134.
  44. ↑ Moore 2009 ↓, s. 134–137, 142–143.
  45. ↑ Moore 2009 ↓, s. 144–145.
  46. ↑ The Alaskans (adventure, starring Roger Moore) [dostęp 2012-11-06].
  47. ↑ Maverick – The Museum of Broadcast Communications [dostęp 2012-11-06].
  48. ↑ Moore 2009 ↓, s. 151–154, 156–157.
  49. ↑ Moore 2009 ↓, s. 160–161.
  50. ↑ Moore 2009 ↓, s. 165–167.
  51. ↑ Moore 2009 ↓, s. 170–171.
  52. ↑ Moore 2009 ↓, s. 172–175.
  53. ↑ Barer, Paul. The Saint: A Complete History in Print, Radio, Film and Television of Leslie Charteris’ Robin Hood of Modern Crime, Simon Templar, 1928–1992. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, 2003, s. 292–338. ISBN 978-0-7864-1680-6.
  54. ↑ Moore 2009 ↓, s. 179, 193.
  55. ↑ Moore 2009 ↓, s. 173, 181, 184–186, 189, 195, 207.
  56. ↑ Moore 2009 ↓, s. 204–205.
  57. ↑ Moore 2009 ↓, s. 230.
  58. ↑ Moore 2009 ↓, s. 209–211.
  59. ↑ Moore 2009 ↓, s. 214–216.
  60. ↑ Moore 2009 ↓, s. 184, 187, 217–223, 226, 231–232.
  61. ↑ Moore 2009 ↓, s. 233, 238.
  62. ↑ Moore 2009 ↓, s. 346.
  63. ↑ Moore 2009 ↓, s. 242–243.
  64. ↑ Patrick Robertson: Guinnessa Księga Filmu. Małgorzata Tyszowiecka (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 116. ISBN 83-01-11400-2.
  65. ↑ Moore 2009 ↓, s. 243, 262, 286, 312, 338, 348, 360.
  66. ↑ a b c Roger Moore w bazie IMDb (ang.) biogram na IMDb.
  67. ↑ Best Bond Trivia: Celebrating 50 Years of 007. community.digitalmediaacademy.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. Digital Media Academy.
  68. ↑ Moore 2009 ↓, s. 360.
  69. ↑ MR, Pora mikroprocesora, „Viva”, 25(61)/2007 listopad, s. 11. ISSN 1506-221X.
  70. ↑ ZOE RUDERMAN: What’s Sexy This Week: Men Who’ve Played Bond. Cosmopolitan. [dostęp 2012-11-09]. (ang.).
  71. ↑ Leksykon reżyserów filmowych: reżyserzy zagraniczni. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1984. ISBN 83-221-0166-X.
  72. ↑ BOND O BONDZIE. [w:] Recenzja publikacji [on-line]. [dostęp 2012-11-13].
  73. ↑ Moore 2009 ↓, s. 256–257, 276, 304.
  74. ↑ Moore 2009 ↓, s. 272, 275, 285, 324, 329, 334–335, 352, 356–357.
  75. ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 286.
  76. ↑ Moore 2009 ↓, s. 327.
  77. ↑ Moore 2009 ↓, s. 328.
  78. ↑ Moore 2009 ↓, s. 345.
  79. ↑ Moore 2009 ↓, s. 371–373.
  80. ↑ Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond w bazie IMDb (ang.)
  81. ↑ Moore 2009 ↓, s. 207–208, 373–375, 401–402, 405, 414, 416.
  82. ↑ Moore 2009 ↓, s. 425.
  83. ↑ Moore 2009 ↓, s. 415.
  84. ↑ Moore 2009 ↓, s. 417–418.
  85. ↑ Moore 2009 ↓, s. 423.
  86. ↑ Sport at Heart – London 2012 TV ad (2004).
  87. ↑ Moore 2009 ↓, s. 182.
  88. ↑ Moore 2009 ↓, s. 375–395.
  89. ↑ Britain says „Happy Birthday” and raises a glass to two rich, kind old men called Sir Roger Moore and Sir Cliff Richard Wednesday, 13 October 2010.
  90. ↑ The Fly Who Loved Me The Home of James Bond.
  91. ↑ Moore 2009 ↓, s. 422.
  92. ↑ Moore 2009 ↓, s. 420–421.
  93. ↑ People for the Ethical Treatment of Animals Foundation. Peta.org.uk. [dostęp 2012-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-13)].
  94. ↑ Roger Moore helps Selfridges to Drop Foie Gras. Peta.org.uk. [dostęp 2012-10-31].
  95. ↑ Moore 2009 ↓, s. 54, 69, 76.
  96. ↑ Moore 2009 ↓, s. 97.
  97. ↑ Dorothy Squires Allmusic.
  98. ↑ Moore 2009 ↓, s. 98.
  99. ↑ Moore 2009 ↓, s. 170, 175.
  100. ↑ Roger Moore’s third wife, Luisa Mattioli, died at the age of 85.
  101. ↑ Sheri & Bob Stritof, Dorothy Squires and Roger Moore Marriage Profile about.com [dostęp 20-11-09].
  102. ↑ Moore 2009 ↓, s. 191, 208–209, 211.
  103. ↑ Moore 2009 ↓, s. 212.
  104. ↑ Moore 2009 ↓, s. 190–191, 253.
  105. ↑ IMDb – Geoffrey Moore.
  106. ↑ IMDb – Christian Moore.
  107. ↑ Hugh Davies. Roger Moore pays wife £10m in divorce deal. „The Telegraph”, 10 Oct 2000. 
  108. ↑ Moore 2009 ↓, s. 401, 427.
  109. ↑ Moore 2009 ↓, s. 247, 302.
  110. ↑ a b Moore 2009 ↓, s. 303.
  111. ↑ Moore 2009 ↓, s. 323, 405.
  112. ↑ Moore 2009 ↓, s. 433.
  113. ↑ Jenny Barchfield. Monaco palace releases wedding guest list. „The Washington Times”, 30 June 2011. [dostęp 2012-11-04]. 
  114. ↑ Moore 2009 ↓, s. 399.
  115. ↑ official roger moore website.
  116. ↑ You only live twice...unless you’re Roger Moore. „Mail Online”, 11 April 2007. [dostęp 2012-11-06]. 
  117. ↑ Sir Roger Moore: ‘I’ve paid my dues in taxes'.
  118. ↑ „London Gazette”, s. 23, 30 December 1998. 
  119. ↑ a b „London Gazette”, s. 24, 14 June 2003. 
  120. ↑ Moore 2009 ↓, s. 428.
  121. ↑ Roger Moore Official Site. Roger-moore.com. [dostęp 2010-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 stycznia 2010)].
  122. ↑ Chris Nashawaty (12 December 2008). „And the Bond Plays On”. Entertainment Weekly: s. 34–38.
  123. ↑ Roger Moore: Commandeur dans l’ordre des Arts et des Lettres, Premiere, 28/10/2008.
  124. ↑ Moore 2009 ↓, s. 456.
  125. ↑ Moore 2009 ↓, s. 457.
  126. ↑ Roger Patrick Moore, Moore: My word is my bond: a memoir. New York: Collins, 2008. ISBN 0-06-167388-9.
  127. ↑ Roger Moore’s official website. Roger-moore.com, 12 stycznia 2010. [dostęp 2012-10-31].
  128. ↑ Amazon UK. Amazon.co.uk, 9 września 2009. [dostęp 2012-10-31].
  129. ↑ Roger Moore, My word is my bond. The autobiography, Gareth Owen, London: Michael O’Mara Books, 2008, ISBN 978-1-84317-318-2, OCLC 236120325.
  130. ↑ Bond on Bond. empik.com, 2012-10-01. [dostęp 2012-11-09]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Roger Moore: Nazywam się Moore, Roger Moore. Lech Żołędziowski (tłum.). Wydawnictwo Albatros, 2009. ISBN 978-83-7659-921-2.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roger_Moore&oldid=74826050”