Rik Van Looy

kolarz belgijski

Hendrik „Rik” Van Looy (ur. 20 grudnia 1933 w Grobbendonk) – belgijski kolarz szosowy i torowy, pięciokrotny medalista szosowych mistrzostw świata, jeden z największych „łowców klasyków” wszech czasów.

Rik Van Looy
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1933
Grobbendonk

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Belgia
Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym
złoto Karl-Marx-Stadt 1960 Start wspólny
złoto Berno 1961 Start wspólny
srebro Kopenhaga 1956 Start wspólny
srebro Ronse 1963 Start wspólny
brąz Lugano 1953 Start wspólny (A)

Kariera

edytuj

Van Looy – zwany również „Rikiem II” ze względu na starszego kolarza belgijskiego Rika Van Steenbergena – wygrał w trakcie swojej kariery, trwającej od 1953 do 1970, każdy z pięciu „monumentów kolarstwa” – najważniejszych wyścigów jednodniowych sezonu – czego poza nim dokonało jedynie dwóch innych Belgów: Eddy Merckx oraz Roger De Vlaeminck. Van Looy wygrał trzykrotnie Paryż-Roubaix, dwukrotnie Ronde van Vlaanderen oraz Paryż-Tours, i po jednym razie Mediolan-San Remo, Liège-Bastogne-Liège jak również Giro di Lombardia. Van Looy próbował swoich sił w wygrywaniu wyścigów etapowych, jednak bezskutecznie. Udało mu się jednak wygrać siedem etapów w Tour de France i klasyfikację punktową w 1963 roku, dwanaście na Giro d’Italia i klasyfikację górską w 1960 roku oraz osiemnaście na Vuelta a España i klasyfikację punktową w latach 1959 i 1965.

Pierwszy medal na międzynarodowej imprezie Belg wywalczył w 1953 roku, kiedy zdobył brązowy medal w wyścigu ze startu wspólnego amatorów podczas mistrzostw świata w Lugano. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie dwaj Włosi: Riccardo Filippi oraz Gastone Nencini. Jeszcze w tym samym roku przeszedł na zawodowstwo, a w 1956 roku był drugi ze startu wspólnego na mistrzostwach świata w Kopenhadze. W tej samej konkurencji zdobył ponadto złote medale na MŚ w Karl-Marx-Stadt w 1960 roku i rozgrywanych rok później MŚ w Bernie oraz srebrny na MŚ w Ronse. W 1952 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, jednak nie ukończył wyścigu ze startu wspólnego. Jako najsłabszy z reprezentantów Belgii nie otrzymał złotego medalu, który wywalczyli jego rodacy w klasyfikacji drużynowej.

Startował także w kolarstwie torowym, zdobywając między innymi trzy medale mistrzostw Belgii, w tym złoty w madisonie w 1969 roku.

Ważniejsze sukcesy

edytuj

Przynależność drużynowa

edytuj
  • 1953–1954 – L’Avenir & Gitane
  • 1955 – Van Hauwaert-Maes
  • 1956–1958 – Faema-Guerra
  • 1959–1961 – Faema
  • 1962 – Faema-Flandria
  • 1963 – GBC-Libertas
  • 1964–1966 – Solo-Superia
  • 1967–1970 – Willem II

Bibliografia

edytuj