Quedius cincticollis

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1857 roku przez Ernsta Gustava Kraatza. Jako miejsce typowe wskazano Wiedeń w Austrii. W 1924 roku Jan Roubal opisał odmianę carpaticola, wskazując Petros jako miejsce typowe^[1]. Część autorów traktuje ją jako podgatunek Quedius cincticollis carpaticola^[2], inni zaś jako synonim^[1].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 5 do 6 mm. Głowa jest owalna, czarna z czerwonożółtymi czułkami i głaszczkami. Wyposażona jest w wielokrotnie dłuższe od skroni, zajmujące niemal całe jej boczne powierzchnie oczy. Czułki mają człon pierwszy krótszy niż dwa następne razem wzięte, a człon przedostatni nieco szerszy niż dłuższy. Na czole znajdują się po dwa punkty przednie i tylne; brak jest punktów dodatkowych między przednimi. Przedplecze jest wypukłe, u podgatunku nominatywnego brunatne z jaśniejszymi brzegami, u Q. c. carpaticola czerwonożółte. Na powierzchni tarczki brak jest punktowania. Pokrywy są pokryte punktami i mikrorzeźbą, u podgatunku nominatywnego smolistobrunatne z brunatnożółtymi krawędziami, u Q. c. carpaticola czerwonożółte. Barwa odnóży jest czerwonożółta. Odwłok u podgatunku nominatywnego jest smolistobrunatny z połyskiem, a u Q. c. carpaticola czerwonożółty^[3].

Owad górski, zamieszkujący regiel górny, piętro subalpejskie i alpejskie. Preferuje zarośla. Bytuje w ściółce, pod kamieniami, wśród mchów, pod zmurszałą korą i w butwiejących pniakach^[3][4].

Gatunek palearktyczny, europejski. Podgatunek nominatywny znany z Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Słowenii oraz Bośni i Hercegowiny^[2]. Swoim zasięgiem obejmuje Alpy, Karpaty oraz góry i wyżyny Półwyspu Bałkańskiego^[3][4]. W Polsce stwierdzony został w Beskidzie Śląskim, Żywieckim, Tatrach, Gorcach, Beskidzie Sądeckim oraz Bieszczadach^[3][5]. Podgatunek Q. c. carpaticola jest endemitem wschodniokarpackim^[3], znanym tylko z Rumunii i Ukrainy^[6].