Proces IG Farben

Sędziami w procesie byli Curtis Grover Shake, James Morris, Paul M. Hebert(inne języki) oraz Clarence F. Merrell. Głównym prokuratorem był Telford Taylor. Spośród 24 oskarżonych 13 zostało uznanych za winnych; skazano ich na karę więzienia od półtora roku do ośmiu lat. Dziesięciu oskarżonych uniewinniono ze wszystkich zarzutów. Max Brüggemann nie wziął udziału w procesie, a jego sprawa została wstrzymana 9 września 1947 roku ze względów medycznych.

Wszystkimi oskarżonymi byli dyrektorzy IG Farben, niemieckiego koncernu chemicznego. Koncern ten odgrywał dużą rolę już podczas I wojny światowej, kiedy to rozwinęła metodę Habera-Boscha, a następnie produkował syntetyczne azotany, potrzebne do wytwarzania materiałów wybuchowych, takich jak proch, dynamit czy trotyl. Podczas II wojny światowej, IG Farben produkował cyklon B, granulat ziemi okrzemkowej nasączony cyjanowodorem, wydzielający trujący gaz używany w obozach zagłady (innym dostawcą tego gazu była firma Tesch/Stabenow). IG Farben kupiło technologie syntezy benzyny syntetycznej i gumy z węgla od Standard Oil Rockefellerów, a tym samym przyczynił się znacznie do zdolności Niemiec do angażowania się w wojnę, mimo odcięcia od wszystkich głównych pól naftowych. Oskarżenia skoncentrowane były więc na przygotowaniu do prowadzenia agresywnej wojny, zmuszaniu do pracy niewolniczej i grabieży.

1. Planowanie, przygotowanie, wszczęcie i prowadzenie wojny najeźdźczej w innych krajach;
2. Zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości poprzez rabunek i grabież z terytoriów okupowanych oraz zajęcie fabryk przemysłowych w Austrii, Czechosłowacji, Norwegii, Polsce, Francji i ZSRR;
3. Zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości poprzez udział w zniewoleniu i deportacji do pracy przymusowej na gigantyczną skalę więźniów obozu koncentracyjnego, ludności cywilnej w krajach okupowanych oraz jeńców wojennych, a także złe traktowanie, terroryzowanie, torturowanie i zamordowanie osób wziętych do niewoli;
4. Członkostwo w organizacji przestępczej, SS;
5. Działanie jako przywódcy w spisku mającym na celu popełnienie przestępstw wymienionych w punktach 1, 2 oraz 3.

Wszyscy zostali oskarżeni o przestępstwa z punktów 1, 2, 3 i 5. Tylko Christian Schneider, Heinrich Bütefisch(inne języki) oraz Erich von der Heyde(inne języki) zostali dodatkowo oskarżeni o członkostwo w SS, które już wcześniej zostało uznane za organizację przestępczą.

Pomimo dużej ilości dowodów przedstawionych przez oskarżenie, które wykazały, że koncern IG Farben był głęboko zaangażowany w remilitaryzację Niemiec po I wojnie światowej, sąd odrzucił zarzuty o przygotowanie agresywnej wojny i spiskowanie w tym celu. W przypadku zapisu punktu trzeciego dotyczącego "pracy niewolniczej" sąd "pozwolił oskarżonym skorzystać z konieczności obrony"^[1]. Jedynie w przypadku Auschwitz, gdzie IG Farben zbudował fabryki obok obozu koncentracyjnego z wyraźnym zamiarem wykorzystania więźniów jako robotników przymusowych, sąd dokonał oceny dowodów i stwierdził, że IG Farben działało z własnej inicjatywy. Sąd uznał, że oskarżeni mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności tylko w tym jednym przypadku.

Sędzia Herbert był innego zdania – twierdził, że skorzystanie z "konieczności" obrony nie znajduje zastosowania, a wszyscy oskarżeni powinni być uznani za winnych popełnienia przestępstw, o których mowa w punkcie 3 aktu oskarżenia. Stwierdził, że "akta ukazują, że Farben chętnie współpracowało i wykorzystywało każde nowe źródło siły roboczej, by się rozwijać. Lekceważenie podstawowych praw człowieka nie zniechęcało oskarżonych"^[2], oraz że "chęć współpracy z wykorzystującą niewolniczą pracę Trzecią Rzeszą wynikała z polityki firmy, która wpłynęła na całą organizację Farben"^[3]. Uważał także, że odpowiedzialności karnej powinni być poddani nie tylko oskarżeni, ale także inni menadżerowie IG Farben i ci, którzy świadomie uczestniczyli w kształtowaniu polityki korporacji^[4]. Sędzia Herbert wydał to oświadczenie 28 grudnia 1948 roku, prawie 5 miesięcy po procesie.

Prokurator Josiah DuBois podsumował orzeczenie w ten sposób: Na taki lekki wyrok nie skarżyłby się nawet złodziej kurczaków^[5].

N – uniewinniony   W – uznany za winnego

• Grietje Baars: Capitalism´s Victor´s Justice? The Hidden Stories Behind the Prosecution of Industrialists Post-WWII. In: The Hidden Histories of War Crime Trials. Hrsg.: Heller und Simpson, Oxford University Press 2013, ISBN 978-0-19-967114-4.
• Kevin Jon Heller: The Nuremberg Military Tribunals and the Origins of International Criminal Law. Oxford University Press, 2011, ISBN 978-0-19-955431-7.
• Stefan H. Lindner: Das Urteil im I.G.-Farben-Prozess. In: NMT – Die Nürnberger Militärtribunale zwischen Geschichte, Gerechtigkeit und Rechtschöpfung. Priemel und Stiller, Hamburger Edition 2013, ISBN 978-3-86854-577-7.
• Gerd R. Ueberschär: Der Nationalsozialismus vor Gericht. Die alliierten Prozesse gegen Kriegsverbrecher und Soldaten 1943–1952. Fischer-Taschenbuch-Verlag, Frankfurt am Main 1999, ISBN 3-596-13589-3.

• Akta (ang.)