Potylicz

Potylicz
	; Cerkiew Świętego Ducha w Potyliczu
	Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Rejon	żółkiewski
Populacja (2001); • liczba ludności	; 815
Kod pocztowy	80320
	Położenie na mapie obwodu lwowskiego Potylicz
	Położenie na mapie Ukrainy Potylicz
	50°13′N 23°33′E/50,216667 23,550000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Potylicz (ukr. Потелич, Potełycz) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie żółkiewskim. Położona jest w paśmie Wschodniego Roztocza, w dolinie rzeki Tylicy.

Miasto królewskie Mosty lokowane w 1423 roku położone było w XVI wieku w województwie bełskim^[2]. Potylicz należał do starostwa niegrodowego lubaczowskiego na początku XVIII wieku^[3].

Do 1939 roku istniała polska gmina Potylicz.

Osada znana była już w 1261 roku pod nazwą Tylicz. W 1498 roku król Jan I Olbracht nadał jej prawa miejskie magdeburskie. W XVI w. miasteczko było ważnym ośrodkiem garncarskim. Zawdzięcza to bogatym zasobom glinki garncarskiej i fajansowej w okolicy. Oprócz produkcji ceramicznej w okolicach miasteczka czynne były w tym czasie również huty szkła. W XVII wieku, po przeniesieniu głównego szlaku handlowego łączącego Lublin ze Lwowem tak, by przebiegał przez Rawę Ruską, miasto podupadło i nie odzyskało już dawnego znaczenia. Pod koniec XIX wieku miasteczko zamieszkiwane było przez 2929 osób, w tym 2131 grekokatolików, 493 rzymskich katolików i 303 Żydów.

Do najważniejszych zabytków wsi należą:

drewniana cerkiew pw. Świętego Ducha

Osobny artykuł: Cerkiew Świętego Ducha w Potyliczu.

murowana cerkiew pw. Świętej Trójcy,
murowany kościół pw. Świętego Stanisława, konsekrowany w 1858 roku.

W Potyliczu znajduje się duży kamieniołom, w którym odsłaniają się opoki i margle górnej kredy (kampanu), skąd znana jest bogata kopalna fauna i flora^[4]^[5]^[6].

Przypisy

↑ Liczby ludności miejscowości obwodu lwowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.
↑ Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 34.
↑ MarcinM. Machalski MarcinM., OksanaO. Malchyk OksanaO., Klasyczne stanowiska paleontologiczne górnej kredy zachodniej Ukrainy: historia badań oraz biostratygrafia, „Przegląd Geologiczny”, 64 (8), 2016, s. 570–576 .
↑ JanJ. Nowak JanJ., Kopalna flora senońska z Potylicza, „Rozprawy Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Akademii Umiejętności w Krakowie, ser. B”, 47, 1907, s. 1–27 .
↑ Adam T.A.T. Halamski Adam T.A.T., Latest Cretaceous leaf floras from southern Poland and western Ukraine, „Acta Palaeontologica Polonica”, 58 (2), 2013, s. 407–443 (ang.).

Linki zewnętrzne

Potylicz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 879 .
Potylicz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 503 .

[spis-1] Liczby ludności miejscowości obwodu lwowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).

[2] Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.

[3] Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 34.

[4] MarcinM. Machalski MarcinM., OksanaO. Malchyk OksanaO., Klasyczne stanowiska paleontologiczne górnej kredy zachodniej Ukrainy: historia badań oraz biostratygrafia, „Przegląd Geologiczny”, 64 (8), 2016, s. 570–576 .

[5] JanJ. Nowak JanJ., Kopalna flora senońska z Potylicza, „Rozprawy Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Akademii Umiejętności w Krakowie, ser. B”, 47, 1907, s. 1–27 .

[6] Adam T.A.T. Halamski Adam T.A.T., Latest Cretaceous leaf floras from southern Poland and western Ukraine, „Acta Palaeontologica Polonica”, 58 (2), 2013, s. 407–443 (ang.).

[1]