Polska Żegluga Bałtycka

Obecnie Polferries eksploatuje następujące promy:

W grudniu 2014 roku Polferries zakupiło od włoskiego armatora Grimaldi Lines prom Euroferry Brindisi, który przemianowało na MF Mazovia. W I połowie 2015 r. Mazovia przeszła w Szczecinie remont i przebudowę, po którym od 15 czerwca roku 2015 zaczęła planowo obsługiwać połączenie Świnoujście – Ystad w miejsce promu Wawel, który rozpoczął obsługę połączenia Gdańsk – Nynäshamn. Obsługujący dotąd to połączenie prom MF Scandinavia w styczniu 2015 został sprzedany na wody Morza Śródziemnego greckiemu armatorowi Ventouris Ferries, a nowa nazwa jednostki to Rigel II^[2].

Na przełomie marca-kwietnia 2018 na linii Gdańsk – Nynäshamn przewidywane jest wprowadzenie nowej jednostki o nazwie Nova Star, wybudowanej w 2011 r. w stoczni ST Marine(inne języki) w Singapurze^[3].

Firma została powołana do życia w dniu 31 stycznia 1976 Zarządzeniem nr 8 Ministra Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej. Decyzja ta była podyktowana wyłącznie względami politycznymi. Oficjalnym powodem powstania była strategia mająca na celu tzw. aktywizację gospodarczą Pomorza Środkowego. Siedziba firmy została wyznaczona w Kołobrzegu, a pierwszym dyrektorem został Jan Szymański. Zarządzeniem Nr 23 Ministra Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej z dnia 8 marca 1977 firma zaczęła wykonywać usługi związane z obsługą promów, pasażerów i ładunków na przystaniach promowych w Gdańsku i Świnoujściu. W związku z tym 1 kwietnia 1977 roku nowo powstałe przedsiębiorstwo przejęło od PLO 4 promy pasażersko-samochodowe: MF Gryf (1962), MF Skandynawia, MF Wawel (1965) i MF Wilanów (1966). Zarząd Portu Gdańsk przekazał przystań promową w Gdańsku, a Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świnoujście przystań promową w Świnoujściu. Do pracy w PŻB przeszli marynarze z PLO oraz PŻM, dzięki temu utrzymano istniejącą już na rynku markę Polferries. 31 grudnia 1992 przekształcono Polską Żeglugę Bałtycką z przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną.

Od 1997 firma wprowadziła procedury Międzynarodowego Kodeksu Zarządzania Bezpieczną Eksploatacją Statków i Zapobieganiu Zanieczyszczeniom – tzw. ISM Code, oraz uzyskała certyfikat ISO 9002. Pełne wdrożenie ISM Code nastąpiło w 1998 roku. Rok 2001 był okresem gruntownej restrukturyzacji finansowej i organizacyjnej firmy – ze struktury przedsiębiorstwa wyłączono oba terminale promowe (w Świnoujściu i Gdańsku) oraz sprzedano nowoczesny prom HSC Boomerang.

Od jesieni 2009 Ministerstwo Skarbu Państwa próbuje sprzedać akcje przedsiębiorstwa. Początkowo bez wielkich efektów, w 2. połowie 2010 roku zaawansowane negocjacje prowadzone były z duńskim przedsiębiorstwem promowym DFDS. Przedstawiciel potencjalnego nabywcy mówi o 91–92 proc. pakiecie akcji^[4].

W roku 2014 procedura prywatyzacyjna została wszczęta ponownie. O zakup akcji PŻB ubiegało się siedem firm^[5]. Na początku 2015 roku Ministerstwo Skarbu skróciło listę firm, które mogłyby brać udział w procesach przetargowych w celu kupna przewoźnika. Swoją ofertę kupna złożyła również Żegluga Polska S.A. (spółka zależna Polskiej Żeglugi Morskiej), jednak nie została dopuszczona do rozmów. W kontekście działań prywatyzacji słychać głosy sprzeciwu związków zawodowych, które nie zgadzają się z obecnie prowadzoną polityką MSP^[6]. 27 stycznia 2015 sprzeciw wobec planów sprzedaży PŻB zgłosił także Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego^[7]. 29 stycznia 2015 roku Ministerstwo Skarbu Państwa wydało oświadczenie w sprawie prywatyzacji PŻB. Dopuściło w nim możliwość powstrzymania prywatyzacji, jak również oświadczyło, że polskie firmy żeglugowe nie podtrzymały zainteresowania przejęciem PŻB.^[8] Jednak w połowie lutego 2015 roku Polska Żegluga Morska zadeklarowała, że opracuje plan konsolidacji obu firm^[9].

W barwach PŻB pływały między innymi promy:

• MF Skandynawia – od 1977 do 1981
• MF Gryf (ex Hansa Express, Finndana) – od 1977 do 1980
• MF Wilanów (1966) – od 1977 do 1997
• MF Wawel (ex Gustav Vasa) – od 1977 do 1988
• MF Łańcut – od 1985 do 1994
• MF Silesia – od 1979 do 2005
• MF Rogalin – od 1978 do 2003
• MF Nieborów – od 1988 do 2002
• HSC Boomerang – od 1997 do 2001
• MF Pomerania – od 1978 do 2011
• MF Scandinavia – od 2003 do 2015 (zastąpiła prom Rogalin)
• MS Parsęta od 1990 do 1997

• Gdańsk – Helsinki
• Gdańsk – Nynäshamn
• Gdańsk – Karlskrona
• Gdańsk – Oxelösund
• Gdańsk – Visby
• Helsinki – Visby
• Świnoujście – Kopenhaga (od 16 czerwca 1977)
• Świnoujście – Kopenhaga – Felixstowe
• Świnoujście – Kopenhaga – Travemünde
• Świnoujście – Malmö
• Świnoujście – Ystad
• Świnoujście – Ystad – Kopenhaga
• Travemünde – Gdańsk – Ryga
• Travemünde – Rønne
• Kołobrzeg - Nexø

• Bremerhaven – Reykjavík
• Genua – La Goulette (Tunis)
• Cork – Swansea
• Cork – Roscoff

Oprócz żeglugi promowej świadczyła ponadto usługi trampingowe bliskiego zasięgu oraz eksploatowała port w Kołobrzegu. Żeglugę towarową realizowały statki typu roro:

• MS Parsęta
• MF Drottningen
• MF Gute
• MF Kahlenberg

Oprócz dużych statków w przedsiębiorstwie istniała flotylla maleńkich tzw. kołmaxów (statków mogących zawijać do portu macierzystego armatora, tj. Kołobrzegu): Goplana, Krasnal, Nimfa, Świetlik, Rusałka, Hajnówka, Ruciane, Barlinek, Ina, Ner, Soła, Krutynia, Orla, Odra. Małe kabotażowce (tzw. paragrafowce) w Polsce obsługiwały m.in. następujące małe porty: Kołobrzeg, Darłowo, Ustka, Łeba.

• 1997 otrzymanie certyfikatu zarządzania jakością ISO 9002
• do kwietnia 2003 przewieziono ponad 11 mln pasażerów od początku istnienia firmy
• 2003 Polferries otrzymuje nagrodę Bursztynowej Kaczki, przyznawaną przez Krajową Izbę Gospodarki Morskiej
• 17 maja 2004 w XIV Edycji Konkursu – Godło Promocyjne Teraz Polska w kategorii: promowe przewozy pasażerskie i ładunkowe
• w 2015 z połączenia Gdańsk – Nynäshamn skorzystało 115 tys. podróżnych^[10].

• Jan Piwowoński, Flota spod Biało-Czerwonej, Warszawa, Wyd. Nasza Księgarnia, s. 205-210, 1989, ISBN 83-10-08902-3.

• ferry-site.dk – duńska strona o armatorach promowych (ang. • duń.)
• Edward Wiśniewski, Monografia Polskiej Żeglugi Bałtyckiej, Kołobrzeg 2021.