Placówki Straży Granicznej (1928–1939)

Placówki SG wchodziły w skład komisariatów. Obejmowały one odcinek graniczny od 4 do 7 km. Na ich czele stał kierownik w stopniu podoficera (starszego przodownika, przodownika). Przeciętny skład placówki wynosił:

• 1 podoficer
• 9–14 funkcjonariuszy

Rozkazem nr 2 z 8 września 1938 roku w sprawie terminologii odnośnie do władz i jednostek organizacyjnych formacji, dowódca Straży Granicznej płk Jan Gorzechowski wprowadził tytuł dowódcy w miejsce dotychczasowego kierownika^[1].

Placówki dzieliły się na I i II linii:

Placówka I linii

Placówki te były rozmieszczone w odległości 2 km od granicy i ochraniały bezpośredni odcinek granicy długości 4-7 km. Do ich zadań należały m.in.:

• patrolowanie linii granicy i pasa drogi granicznej;
• strzeżenie przejść granicznych, dróg i stacji kolejowych;
• kontrola ruchu osobowego i towarowego przez granicę.

Placówka II linii

Placówki te były rozmieszczone w odległości 6 do 10 km od granicy w głąb kraju. Głównym ich zadaniem była praca informacyjno-wywiadowcza. Oprócz tego również do zadań należało wykrywanie popełnianych przestępstw granicznych i przekazywanie winnych do odpowiednich organów administracyjnych. Część placówek była również rozmieszczona w głębi kraju.

• Paprocki M., Straż Graniczna 1928-1939. Zadania i rozwój organizacyjny., [w:] Problemy Ochrony Granic, nr 26, Kętrzyn 2003
• Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-77-3.