Pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski (fr. chien de montagne des Pyrénées) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w starożytności na terenach obecnej Francji. Użytkowana pierwotnie do strzeżenia owiec, a współcześnie jako pies stróżujący i pies-towarzysz.

Pirenejski pies górski
Ilustracja
Inne nazwy

fr. chien de montagne des Pyrénées, montagne des Pyrénées, patou,
ang. great pyrenees, pyrenean mountain dog,
duży pies pirenejski[1]

Kraj pochodzenia

Francja

Wymiary
Wysokość

70–80 cm (psy),
65–75 cm (suki)

Masa

maks. 55 kg (psy),
45–50 kg (suki)

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, sekcja 2,
wzorzec nr 137[2]

AKC

Working

ANKC

Grupa 6 – Utility

CKC

Grupa 3 – Working

KC(UK)

Pastoral

NZKC

Utility

UKC

Grupa 1 – Guardian Dog

Wzorce rasy

Rys historyczny

edytuj

Jest to bardzo stara rasa, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.

Klasyfikacja

edytuj

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[3]. Nie podlegają próbom pracy[2].

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[4]. Typ dogowaty[5].

Wygląd

edytuj

Duży i mocno zbudowany pies, poruszający się bardzo lekko i płynnie.

Szata i umaszczenie

edytuj

Szata bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.

Zdrowie i pielęgnacja

edytuj

Aby pirenejski pies górski zachował dobrą kondycję, należy regularnie zapewniać mu dużo ruchu[6]. Rasa źle znosi upały[7]. Sierść psa powinna być regularnie szczotkowana, zwłaszcza w okresie silnego linienia podszerstka[8]. Najczęstsze dolegliwości nękające tę rasę to dysplazja stawów biodrowych, problemy z powiekami, skręt żołądka[9], rak kości, zwichnięcie rzepki, problemy skórne[7], padaczka, głuchota i dziedziczne choroby oczu[6].

Przypisy

edytuj
  1. Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 259. ISBN 83-7079-672-9.
  2. a b Wzorzec rasy nr 137 (FCI Standard N° 137) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  3. Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  4. Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 150.
  5. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 93.
  6. a b Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy], Pies: poradnik dla miłośników, s. 370.
  7. a b Agnieszka Nojszewska, Psy rasowe. Encyklopedia, s. 125.
  8. Agnieszka Nojszewska, Psy rasowe. Encyklopedia, s. 124.
  9. Alderton D., Wybierz psa dla siebie, s. 85.

Bibliografia

edytuj
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998. ISBN 83-7073-122-8.
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • Agnieszka Nojszewska: Psy rasowe. Encyklopedia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Dragon, 2012. ISBN 978-83-63559-17-5.
  • [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.