Pieter Zeeman
Pieter Zeeman (ur. 25 maja 1865 w Zonnemaire, zm. 9 października 1943 w Amsterdamie) – holenderski fizyk, współodkrywca zjawiska nazwanego jego imieniem (efekt Zeemana), laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z roku 1902 (wspólnie z H.A. Lorentzem)[1][2][3]. Uczeń Hendrika Antoona Lorentza na Uniwersytecie w Lejdzie[4].
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1865 |
| Data i miejsce śmierci |
9 października 1943 |
| profesor | |
| Specjalność: fizyka | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
Badania wpływu pola magnetycznego na promieniowanie rozpoczął w roku 1890, na polecenie swojego mentora. W roku 1896 doświadczalnie stwierdził występowanie dubletu sodowego w widmie sodu, badanym za pomocą spektrografu w warunkach, gdy płomień palnika emitującego promieniowanie był umieszczony między biegunami silnego magnesu trwałego. Zjawisko zostało wyjaśnione teoretycznie przez Lorentza[1][2].
Od roku 1900 był profesorem Uniwersytetu w Amsterdamie, od roku 1908 – dyrektorem Instytutu Fizyki tego uniwersytetu. Prowadził prace badawcze z zakresu optyki i fizyki atomowej[1][2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Pieter Zeeman – Facts. [w:] The Nobel Prize in Physics 1902 > Hendrik A. Lorentz, Pieter Zeeman [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-05-10]. (ang.)., Biographical, Nobel Lecture, May 2, 1903, Light Radiation in a Magnetic Field
- ↑ a b c Pieter Zeeman. [w:] Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-10]. (ang.).
- ↑ Zeeman Pieter, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-29].
- ↑ Pieter Zeeman | Dutch physicist | Britannica [online], www.britannica.com, 21 maja 2023 [dostęp 2023-06-06] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Efekt Zemana; Efekt Starka. zefir.jawnet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-08-28)].