Piechota zmotoryzowana

W zależności od rodzaju wyposażenia piechota zmotoryzowana może przemieszczać się na środkach transportu i walczyć po spieszeniu, walczyć przy wsparciu tychże środków, lub walczyć na bojowych wozach piechoty bez spieszania. Dysponując nowoczesnym uzbrojeniem jest zdolna do ścisłego współdziałania z czołgami, oraz do prowadzenia wszystkich rodzajów i form walki.

Jednostki piechoty zmotoryzowanej mogą działać w różnym terenie i warunkach pogodowych. Są zdolne do realizowania wielu zadań w całym spektrum konfliktu, szczególnie w działaniach innych niż wojna (działania na rzecz wsparcia pokoju).

Z powodu ich zdolności do przerzutu mogą być dominującym rodzajem wojsk w szybko rozwijających się działaniach. W takich przypadkach mogą wcześnie przejmować inicjatywę, opanować i utrzymać teren oraz zmasowanym ogniem zatrzymać przeciwnika. Są szczególnie przydatne do działań w trudnym terenie, miastach lub terenie zabudowanym. Jednostki te mogą przenikać i szybko poruszać się w strefie tyłowej przeciwnika w celu wykonania zadań w połączeniu z wojskami pancernymi i zmechanizowanymi.

Jednostki piechoty zmotoryzowanej osiągają zamierzone efekty poprzez zastosowanie organicznych i wspierających sił i systemów uzbrojenia.

Piechota zmotoryzowana to część składowa wojsk nieopancerzonych (obok pododdziałów desantowo-szturmowych i powietrznodesantowych oraz jednostek piechoty górskiej).

Przy innym podziale wchodzi w skład jednostek walczących (obok wojsk pancernych i zmechanizowanych, piechoty górskiej, desantowo szturmowych i kawalerii powietrznej).

Założeniem powstania piechoty zmotoryzowanej było, aby mogła ona nadążyć za szybko nacierającymi czołgami i ochraniać je przed atakiem przeciwnika. Podczas I wojny światowej pierwsze ataki czołgów, przeprowadzone z powodzeniem, przerywały silnie umocnione linie przeciwnika, spychając go w głąb terytorium. W następstwie szybkiego poruszania się czołgów klasyczna piechota nie nadążała za pojazdami. Pozostawione bez osłony czołgi zaczęły ponosić straty od przeciwnika, który w międzyczasie zdążył ochłonąć lub podciągnąć odwody i natarcie załamywało się.

Piechota, początkowo przewożona ciężarówkami, była w stanie nadążyć za czołgami i w razie potrzeby szybko przyjść im z pomocą. Z drugiej strony nieosłaniane ciężarówki byłyby łatwym celem dla przeciwnika.

Doświadczenia wojenne i rozwój techniki bojowej spowodował powstanie opancerzonych wozów bojowych. Transportery często miały zespoły gąsienic napędowych ułatwiających poruszanie w terenie. Pojazdy te poza funkcją transportową posiadały pancerz, chroniący żołnierzy przed ostrzałem z broni ręcznej i odłamkami granatów. Szeroko stosowane transportery opancerzone, w tym najsłynniejszy niemiecki transporter Sd.Kfz.251 były źródłem sukcesów armii niemieckiej w operacjach typu Blitzkrieg. Często wyposażano transportery opancerzone w jeden lub więcej karabinów maszynowych, lekkie działa lub moździerze. W czasie II wojny powstały transportery w wielu odmianach, od pojazdów transportowych – Sd.Kfz.7, do pojazdów posiadających możliwość zwalczania czołgów lub samolotów.

Współczesne pododdziały polskiej piechoty zmotoryzowanej:

Pododdziały 12 Brygady Zmechanizowanej

• 1 batalion piechoty zmotoryzowanej – Szczecin
• 14 batalion Ułanów Jazłowieckich (2 batalion piechoty zmotoryzowanej) – Stargard
• 3 batalion piechoty zmotoryzowanej – Stargard

Pododdziały 17 Brygady Zmechanizowanej

• 1 batalion piechoty zmotoryzowanej Ziemi Rzeszowskiej im. płk. dypl. Beniamina Piotra Kotarby - Międzyrzecz
• 7 batalion Strzelców Konnych Wielkopolskich (2 batalion piechoty zmotoryzowanej) - Wędrzyn
• 15 batalion Ułanów Poznańskich im. gen. broni Władysława Andersa (3 batalion zmotoryzowany) - Wędrzyn

• piechota
• wojska zmechanizowane

• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Mała Encyklopedia Wojskowa (R-Ż). T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.