Pięknosuseł górski

Pięknosuseł górski
	Callospermophilus madrensis
	(Merriam, 1901)
	; Callospermophilus madrensis; Tutuaca, (prow. Chihuahua), Meksyk
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	afrowiórki
Plemię	świstaki
Rodzaj	pięknosuseł
Gatunek	pięknosuseł górski
Synonimy
	Spermophilus (Callospermophilus) madrensis Hall i Kelson, 1959;
	Spermophilus (Callospermophilus) madrensis Hall i Kelson, 1959;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; bliski zagrożenia
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pięknosuseł górski^[3] (Callospermophilus madrensis) – endemiczny gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych. Zamieszkuje tereny w meksykańskim stanie Chihuahua^[4]^[5]^[6].

Systematyka

Na podstawie badań filogenetycznych (2009) z rodzaju Spermophilus^[4] wydzielono nowy rodzaj Callospermophilus, który objął także C. madrensis (uprzednio Spermophilus (Callospermophilus) madrensis)^[6]. Epitet gatunkowy jest eponimem przyjętym od lokalizacji gatunku w paśmie górski Sierra Madre Zachodnia^[5].

Morfologia

Pięknosuseł górski jest blisko spokrewniony z Callospermophilus lateralis zamieszkującym tereny w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. Zachowuje też znaczne podobieństwo morfologiczne. Ubarwienie również podobne, ale czarne pasy na grzbiecie są wyraźnie krótsze i słabo zaznaczone. Białe pasy docierają do nasady ogona. Inną cechą różniącą obydwa gatunki jest szerokość czaszki. Pięknosuseł górski ma czaszkę węższą niż pięknosuseł złocisty^[5].

**Wymiary anatomiczne**
(Best, Thomas 1991)^[5]
Część ciała	przedział	wymiar średni
długość tułowia z głową	215–253 mm	233 mm
długość kręgów ogona	40–82 mm	61 mm
długość łap tylnych	31–42 mm	38,1 mm
długość uszu	18–28 mm	21,5 mm
masa ciała	109–198 g	156 g

Rozmieszczenie geograficzne

Zamieszkują tereny w meksykańskim stanie Chihuahua. Typowa lokalizacja: Sierra Madre, koło Guadalupe y Calvo. Zajmują tereny na wysokości 3000–3750 m n.p.m.^[4]^[5]

Przypisy

↑ Callospermophilus madrensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Callospermophilus madrensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b ^c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spermophilus (Callospermophilus) madrensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 3 czerwca 2012]
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Troy L. Best, Howard H. Thomas. Spermophilus madrensis. „Mammalian Species”. 378, s. 1-2, 1991. (ang.).
↑ ^a ^b Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).

[itis-1] Callospermophilus madrensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Callospermophilus madrensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-3] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msw-4] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spermophilus (Callospermophilus) madrensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 3 czerwca 2012]

[mammalian-5] Troy L. Best, Howard H. Thomas. Spermophilus madrensis. „Mammalian Species”. 378, s. 1-2, 1991. (ang.).

[Helgen-6] Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).

[3]