Parnassius stoliczkanus

Spotykany w Afganistanie (w Badachszanie i prawdopodobnie Nuristanie), północnych Indiach (Dżammu i Kaszmir – Ladakh, Himachal Pradesh, Uttar Pradesh), północny Kaszmir, Kumaun), Pakistanie i Tybecie. Bardzo rzadki, objęty ochroną w Indiach^[3][5].

Gatunek jest mocno zróżnicowany – wyróżnia się szereg podgatunków (dziewięć według Bryka^[6], siedem zdaniem Talbota^[7], piętnaście według Turlina^[8]):

• Parnassius stoliczkanus atkinsoni (Moore) – występuje w Indiach (Dżammu i Kaszmir – Pir Panjal, dolina Gilgit, Haramosh)
• Parnassius stoliczkanus zojilaica Tytler, 1926 (syn. var. zogilaicus Tytler, 1926) – północny Kaszmir, przełęcz Zoji La
• Parnassius stoliczkanus stoliczkanus C. & R. Felder – Himachal Pradesh, Dżammu i Kaszmir (Ladakh)
• Parnassius stoliczkanus spitiensis Bang-Haas, 1927 – Himachal Pradesh – zasięg ograniczony do doliny Spiti^[9]
• Parnassius stoliczkanus florenciae Tytler, 1926 – Uttarakhand, północny Kumaon;
• Parnassius stoliczkanus nicevilli Avinoff, 1916
• Parnassius stoliczkanus rileyi Tytler
• Parnassius stoliczkanus nobuko Ohya, 1996
• Parnassius stoliczkanus beate Eisner, 1939
• Parnassius stoliczkanus forma cardinalina Avinoff, 1916
• Parnassius stoliczkanus davidi Eisner, 1971
• Parnassius stoliczkanus gracilis Bryk & Eisner, 1932
• Parnassius stoliczkanus harutai Omoto & Kawasaki, 1998
• Parnassius stoliczkanus imitator Bryk & Eisner, 1932
• Parnassius stoliczkanus kumaonensis Riley 1926
• Parnassius stoliczkanus parangensis Eisner, 1939
• Parnassius stoliczkanus tenuis Bryk & Eisner, 1932
• Parnassius stoliczkanus thomas Eisner, 1939
• Parnassius stoliczkanus tytlerianus Bryk & Eisner, 1932
• Parnassius stoliczkanus zanskaricus Bang-Haas, 1935

Gatunek wysokogórski – motyle te obserwowano w dolinie Spiti na wysokości 4570 m n.p.m.^[2]. Imagines pojawiają się od czerwca do sierpnia^[2].

Niektórzy autorzy, np. Curt Eisner i Phillip R. Ackery, uważali P. stoliczkanus za podgatunek P. delphius (Eversmann)^[10].

Najbliżej spokrewnionym gatunkiem jest Parnassius stenosemus. Dawniej uważany za lokalną odmianę lub podgatunek P. stoliczkanus, ale dzięki badaniom DNA mitochondrialnego ustalono, że tak nie jest^[11].

Rozpiętość skrzydeł przednich u obu płci wynosi 50–59 mm^[2]. U samców wierzch skrzydeł jest matowo biały, bez czerwonej plamy w obszarze pierwszej żyłki medialnej skrzydła przedniego. Nasada i brzeg kostalny opylone czarnymi łuseczkami. Komórkę środkową skrzydeł przednich w części środkowej i górnej przecinają krótkie czarne poprzeczne paski, zazwyczaj nie dochodzące do żyłki medialnej. Na skrzydle tylnym dwie czarne plamy z czerwoną źrenicą; mniejsza z nich (oczko subkostalne) często nieobecna^[2]. Bocznie od nich rząd pięciu małych, ciemnoniebieskich oczek – plam, umiejscowionych w obrębie czarnego obrzeża skrzydła. Samice różnią się odcieniem skrzydeł, który jest bardziej żółtawy. Deseń podobny jak u samców, jednak oczka przy brzegu skrzydła mają błękitne źrenice, a czerwona źrenica plamy na tylnych skrzydłach jest bledsza. Spód skrzydeł ubarwiony podobnie jak wierzch, deseń zbliżony, tak jak u wszystkich przedstawicieli rodzaju przezierny^[12].

Czułki, głowa, tułów i odwłok czarne, pokryte brązowymi włoskami. Sfragis zapłodnionej samicy taka jak u Parnassius hunza^[12].