Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Leszczyńcu

Droga od Przełęczy Kowarskiej po wejściu w Kotlinę Kamiennogórską przebiega kilkanaście kilometrów przez parafię Leszczyniec. Najpierw z lewej strony rozciąga się Ogorzelec, następnie Leszczyniec i Szarocin. Te trzy wioski tworzą obecnie parafię św. Bartłomieja w Leszczyńcu.

Od pierwszego wspomnienia w 1349 r. ciągle w nazwie Haselbach powtarza się człon Hasel. W 1945 r. nazywano tę miejscowość Lesznica, Leśnica i od 1946 r. utrwaliła się nazwa Leszczyniec.

Zajmuje ona 713 ha powierzchni i posiada dwa kościoły. Stary kościół katolicki p.w. św. Bartłomieja zbudowany w 1593 r. i późniejszy – poewangelicki z lat 1751-1754^[1]. Przy kościele św. Bartłomieja skupiali się katolicy i jako mater adiuncta włączeni byli do Miszkowic odległych 15 km^[2]. W XIX w. rezydował w Leszczyńcu kapłan, który na prawach lokalisty obsługiwał nie tylko Leszczyniec i sąsiadujące wioski, ale również kościół św. Mateusza w Starej Białce z przylegającymi miejscowościami.

Świątynia w Leszczyńcu skupiała wiernych katolików mieszkających w Ogorzelcu, Szarocinie i Czarnowie wraz z dołączonymi do nich po 1945 r. przysiółkami Evental – Moritzfelde, Hohenwaldau i kolonią Grundhauser, które po drugiej wojnie światowej nie otrzymały własnych nazw w języku polskim. Zagubiona wśród lasów i gór wioska Rohrsdorf – wcześniej Wüsterôhrsdorf – Rędziny, gdzie w latach 30. XX w. nie było ani jednego katolika, przypisana do parafii Miedzianka^[3], znalazła się później na mapie w granicach parafii Leszczyniec^[4].

Ogorzelec – Dittersbach Stadt wcześniej nazwany Połowice, Datowice zajmuje 751 ha powierzchni, z czego ponad połowę pokrywają lasy. Był dobrze zaludniony, skoro w 1840 r. miał 826 mieszkańców. Obecnie mieszka tam ponad 500 osób.

Szarocin – Sorotindorf alio nomine Pfafindorf, w 1945 r. Sorocin i od 1946 r. Szarocin jest nieznacznie mniejszy od Leszczyńca czy Ogorzelca. Jego powierzchnia dochodzi do 669 ha, a liczba mieszkańców w 1840 r. osiągnęła stan 698 osób. Po 1945 r, zawsze przekracza 500^[5].

Parafia Leszczyniec po 1945 r. w znacznym stopniu zmieniła swe granice. Stara Białka weszła w skład parafii Lubawka, a przy Leszczyńcu pozostało kilkanaście osób z Nowej Białki. Teren parafii przesunął się w kierunku Kamiennej Góry przez oddanie proboszczowi w trwałą obsługę Rędzin, Pisarzowic i Raszowa. Do Leszczyńca został skierowany w 1946 r. ks. Teofil Patynek, jako wikariusz współpracownik^[6], natomiast na ewangelickiej plebanii w Rędzinach zamieszkał w poł. 1947 r. ks. Franciszek Madeja, który poprzednio jako kapłan Zgromadzenia Misjonarzy św. Wincentego a Paulo pełnił w dekanacie żagańskim obowiązki powiatowego wikariusza współpracownika^[7]. Gdy jesienią 1947 r. ks. Teofil Patynek wyjechał z Leszczyńca, parafię otrzymał w zarząd ks. Franciszek Madeja^[8]. Obejmowała ona w tym czasie Leszczyniec, Czarnów, Nową Białkę, Ogorzelec i Szarocin oraz dwie miejscowości z kościołami filialnymi: Pisarzowice i Rędziny. Nieco później dołączono jeszcze trzecią filię Raszów. Taka lokalia z trzystoma wiernymi stała się dużą parafią obejmującą ponad 3000 katolików^[9] skupiających się w czterech świątyniach. Na miejscu w Leszczyńcu kościół katolicki p.w. św. Bartłomieja był zbyt mały i po wyjeździe protestantów przejęto ich świątynię zbudowaną w latach 1751-1754^[10]. Kościół katolicki stojący na zamkniętym cmentarzu katolickim ks. Bogdan Kaczorowski (1981-1990) gruntownie wyremontował i przygotował do użytkowania w dni powszednie. W Rędzinach – Wiisterórsdorf nie było katolickiego kościoła, więc przystosowano do kultu po ewangelicką świątynię poświęconą w 1850 r.^[11] Na mieszkanie proboszcza przeznaczono pastorówkę w Leszczyńcu, będącą w znacznie lepszym stanie niż katolickie probostwo. Nie przejęto pastorówki w Rędzinach.

Rozległość terenowa o długości promienia przecinającego przestrzeń powiatu od granicy na Przełęczy Kowarskiej do styku z jego siedzibą w Kamiennej Górze, wierni gromadzący się w czterech kościołach na niedzielną Mszę św., oraz dzieci z sześciu szkół to uciążliwości dnia powszedniego, które musieli pokonywać duszpasterze. Zmęczeni pracą wnet prosili władzę diecezjalną o przeniesienie na łatwiejsze placówki. Ks. Franciszek Madeja duszpasterzował w Leszczyńcu trzy lata (1947-1950), ks. Franciszek Olszewski-Marszał – 5 lat (1950-1955), a najdłużej, bo 26 lat służył tej parafii na miarę sił i możliwości ks. Walerian Wojarski (1955-1981). W każdą niedzielę i święto odprawiano Mszę św. w Leszczyńcu i Pisarzowicach, a w Raszowie i Rędzinach wymiennie, co drugą niedzielę. Nie było świeckich katechetów, więc powstawały zaniedbania w nauczaniu religii i chrześcijańskim wychowaniu.

Przeprowadzający wizytację kanoniczną parafii w 1964 r., bp Wincenty Urban i ks. dr S. Turkowski widzieli możliwość ożywienia tej parafii przez podział terytorialny. Realizując plan skierowano do Leszczyńca w ramach ogólnych przenosin w 1968 r. ks. Bronisława Błaszczuka jako wikariusza z misją stworzenia nowej parafii w Pisarzowicach. Musiał pokonać wiele trudności, ale nie zawiódł. Działał jako duszpasterz samodzielnego ośrodka duszpasterskiego, który poprzez dekret erekcyjny został dn. 18 lutego 1972 r. ustanowiono parafię Pisarzowice^[12].

Do parafii należą wierni z miejscowości: Leszczyniec, Ogorzelec i Szarocin.

• 1. ks. Teofil Patynek 1946 – 1947
• 2. ks. Franciszek Madeja 1947 – 1950
• 3. ks. Franciszek Olszewski 1950 – 1955
• 4. ks. Walerian Wojarski 1955 – 1981 (ks. wik. Bronisław Błaszczuk 1968 – 1972 oddelegowany do utworzenia parafii w Pisarzowicach)
• 5. ks. Bogdan Kaczorowski 1981 – 1991
• 6. ks. Piotr Chorążyczewski 1991 – 1996
• 7. ks. Andrzej Białek 1996 – 2000
• 8. ks. Andrzej Wardawa 2000 – 2006
• 9. ks. Czesław Barczewski 2006 – 2024
• 10. ks. Jan Daniel 2024 -

• ks. Bronisław Piśnicki
• s. Iwona Szewczyk CSSE
• s. Jolanta Rogus

• Liturgiczna Służba Ołtarza
• Wspólnota Żywego Różańca
• Rada parafialna

• Cmentarz komunalny w Leszczyńcu
• Cmentarz parafialny przy kościele w Leszczyńcu

• Stanisław Książek, Terytorialna organizacja kościelna Kotliny Kamiennogórskiej w XX wieku, Kamienna Góra 2000.
• Słownik geografii turystycznej Sudetów, red. M. Staffa: t. 8 – Kotlina Kamiennogórska, Wrocław 1997.
• Real – Handbuch des Bisthums Breslau, Breslau 1929.
• Silesia sacra, historisch – statistisches Handbuch über das evangelische Schlesien, Görlitz 1927.
• Schematismus des Bisthums Breslau und seines Delegatur Bezirks fur das Jahr 1891, Breslau 1891.
• Atlas des Erzbistums Breslau (Preussischer Anteil), Breslau 1937.
• Schematyzm duchowieństwa i kościołów archidiecezji wrocławskiej, opr. przez ks. J. Kubicę ma polecenie wikariusza kapitulnego ks. K. Lagosza, Wrocław 1952.
• Schematyzm archidiecezji wrocławskiej, opr. ks. J. Mandziuk i ks. J. Pater, Wrocław 1979.

• Strona parafii