Osiedle robotnicze na Górczynie

Osiedle zaprojektował Jerzy Tuszowski, autor podobnej realizacji na Zagórzu, gdzie zaplanował osiedle socjalne. Kolonia robotnicza na Górczynie zrealizowana została w 1925.

Zewnętrzną zabudowę tworzą niewielkie dwukondygnacyjne bloki, a wewnątrz założenia posadowiono obiekty niższe. Umieszczenie domów wydziela niewielkie, zielone podwórka. Geometryczna forma osiedla przeciwstawiała się malowniczości wcześniejszych osiedli pruskich, jakie powstawały w Poznaniu, zwłaszcza dla warstw zamożniejszych (np. Sołacz). Domy pokryto spadzistymi dachami i pozbawiono większych ozdób, z uwagi na konieczność taniego budowania. Ograniczono się do gzymsów i naczółków.

Na jednej kondygnacji pomieszczono cztery mieszkania, złożone z pokoju i kuchni mieszkalnej. Na parterach przewidziano miejsca na sklepy i magazyny (jest tu też poczta). Całość założenia urbanistycznego dopinała szkoła i plac zabaw. Wspólne łazienki usytuowano nieco w bok od całego zespołu.

Osiedle do dnia dzisiejszego zachowało się w mocno niezmienionej formie, a część domów jest modernizowana z zachowaniem ich charakteru.

• Osiedla spółki Strzecha w Poznaniu
• Zespół domów przy ul. Promienistej w Poznaniu
• Ślum
• Osiedle socjalne na Zagórzu
• Podolany (Poznań)
• Johow-Gelände w Poznaniu
• Kaiser-Wilhelm-Anlage w Poznaniu
• Budynek Spar- und Bauverein w Poznaniu

• Atlas architektury Poznania (praca zbiorowa), Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008, s.82, ISBN 978-83-7503-058-7
• Poznań – plan miasta i okolic 1:20.000, Wydawnictwo Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2004, ISBN 83-87157-01-5