Olchowaty
Olchowaty – potok[1] w Polsce, prawostronny dopływ Osławicy[2], o długości ok. 5 km[3]. Łemkowska nazwa szczytu brzmi Olchowyj[4].
.jpg) Olchowaty około 0,5 km od ujścia | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Długość | ok. 5,0 km |
| Powierzchnia zlewni |
9,2 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | pod płn.zach. wierzchołkiem Chryszczatej |
| Wysokość |
910 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Osławica |
| Miejsce | |
| Wysokość |
ok. 475 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Potok płynie w zachodniej części Bieszczadów. Jego źródła znajdują się na wysokości ok. 910 m pod północno-zachodnią kulminacją Chryszczatej. Spływa generalnie w kierunku zachodnim i uchodzi do Osławicy na wysokości ok. 475 m. Z obu brzegów przybiera liczne, drobne dopływy, jak prawobrzeżne Roztoka, Solona Woda i inne bez nazw[5]. Na całej długości znajduje się na terenie miejscowości Duszatyn[3].
13 kwietnia 1907 w wyniku olbrzymiego osuwiska na górnym biegu potoku powstały trzy jeziorka nazwane Jeziorkami Duszatyńskimi. Najwyżej położone nazwano Górnym, następne Dolnym, a trzecie najniżej położone przekopano przed 1925. W 1957 dwa jeziorka objęto ochroną ścisłą tworząc rezerwat przyrody „Zwiezło”[5][6].
Osuwisko na Chryszczatej pod względem ilości przemieszczonego materiału (około 12 m³ skał i ziemi) jest największym w Polskich Karpatach[5].
-
Jeziorko Dolne -
Jeziorko Górne -
Tablica na 100-lecie utworzenia jeziorek
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy
edytuj- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 5, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Geoportal Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ a b Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Wojciech Krukar: Okolice Komańczy. Mapa turystyczno-nazewnicza ze słownikiem etynologicznym nazw terenowych. Skala 1: 30 000. Oficyna Wydawnicza Rewasz, Warszawa 1991.
- ↑ a b c Wojciech Krukar: Okolice Komańczy i Woli Michowej. Mapa turystyczno-nazewnicza.. PiTR-Kartografia, Warszawa 1999, s. 202. ISBN 83-86240-45-8.
- ↑ Stanisław Kłos: Bieszczady. Przewodnik. Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1986, s. 202.