Oficyna kamienicy przy ul. św. Antoniego 33

Oficyna została wzniesiona w 1692 roku na planie prostokąta. Według Bogusława Czechowicza oficyna była częścią kompleksu rezydencji pałacu Nosititzów^[2] co podważają późniejsze badania Wojciecha Brzezowskiego^[3]. Jest budynkiem trzykondygnacyjnym, trzyosiowym i dwu traktową^[3]. W osi zewnętrznej znajduje się brama prowadząca do przelotowej sieni nakrytej sklepieniem krzyżowym^[2]. Część parterowa jest boniowana a na drugiej i trzeciej kondygnacji okna rozdzielane są boniowanymi lizenami przeciętymi płaskim gzymsem kordonowym. Wokół okien znajdują się obramienia w postaci negatywu opaski uszakowej. Pod okiennymi parapetami umieszczone są tynkowe płyciny z ćwierćkoliście wyciętymi narożami. Środkowa oś budynku zakończona jest w części dachowej lukarną o architektonicznej obudowie w formie aediculi, zwieńczonej trójkątnym tympanonem. Po obu stronach znajdują się wolutowe spływy. Na wysokości fryzu umieszczona została data "1692"^[3]. Całość pokrywa czterospadowy dach. Tylna elewacja jest ośmioosiowa. Wnętrza budynku spełniają funkcję lokali mieszkalnych. W dwóch pomieszczeniach, na pierwszym i drugim piętrze, zachowały się pierwotne belkowe, polichromowane, stropy^[2][4].

Oficyna została zniszczona wiosną 1945 roku. W 1962 została odbudowana^[2] a w latach 1980-1982 oficyna zmodernizowana i wyremontowana^[3].

• Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-885-6.
• Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
• Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t. II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998. ISBN 83-7023-679-0.