Niknąca Łąka

Położony na wysokości 720 m n.p.m. w Dolinie Czerwonej Wody, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych na wschód od Karłowa, między południowo-zachodnią krawędzią pasma Skalnych Grzybów a rezerwatem Wielkie Torfowisko Batorowskie po południowo-zachodniej stronie^[3].

Obszar to duża niekoszona łąka na torfowisku wysokim powstałym na mokradle ombrogenicznym ze zbiorowiskiem roślinności łąkowej i torfowiskowej^[3]. Obszar chroniony „Niknąca Łąka” utworzono głównie dla ochrony naturalnego torfowiska wysokiego z sosną błotną oraz dla zachowania naturalnego zbiorowiska roślinności i rzadkich gatunków owadów chronionych. Obszar służy dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych. Jest to typ torfowiska wysokiego nazywanego mszarem, które rozwijają się na obszarach bezodpływowych zasilanych przez wody opadowe, cechują się ubogą w gatunki roślinnością, której charakterystycznym składnikiem są mchy i torfowce, tworzące gęste darnie rosnące tu w różniących się warunkami wodnymi zespołach kępkowych i dolinkowych. W rezerwacie znajduje się flora i fauna obszarów torfowiskowych występująca w Górach Stołowych. Obok pospolitych roślin torfowiskowych, jak wełnianka pochwowata, wełnianka wąskolistna, czy żurawina błotna, występuje bagno zwyczajne, turzyca nitkowata, turzyca skąpokwiatowa, modrzewnica północna, które w Polskiej czerwonej księdze roślin ujęte są jako rośliny zagrożone wyginięciem. Na terenie Niknącej Łąki rośnie także widłak jałowcowaty podlegający ochronie ścisłej^[4]. Najbardziej zagrożonym gatunkiem spośród roślin naczyniowych na tym torfowisku jest obecnie sosna błotna. Przez teren Niknącej Łąki przechodzi razem z żółtym szlakiem turystycznym ścieżka dydaktyczna o długości 400 m, z której widoczny jest sposób powstawania torfowiska wysokiego oraz jego budowa.

Torfowisko powstało w miejscu gromadzenia się wód opadowych na nieprzepuszczalnym podłożu, któremu sprzyjała budowa geologiczna i rzeźba terenu, dla której niezwykle charakterystyczna jest rozległa płaszczyzna zrównań z naturalnymi zagłębieniami terenu. Płaska wierzchowina środkowego stopnia zrównania uszczelniona zwietrzeliną drobnoziarnistych mułowców sprzyjała gromadzeniu się wód opadowych w zagłębieniach terenu i rozwojowi roślinności torfowiskowej i tworzeniu się torfu.

W wyniku działalności człowieka na torfowisku "Niknąca Łąka" występuje duża populacja rozrastającego się świerka, która na przełomie XIX i XX wieku, po przeprowadzeniu melioracji i osuszeniu została sztucznie wprowadzona. W wyniku tych zabiegów torfowisko "Niknąca Łąka" uległo zniszczeniu i degradacji, torfowisko zaczęło zarastać zmniejszając swoją powierzchnię przez co utraciło cały szereg interesujących gatunków roślin. Naturalnie występującymi drzewami są jawor, grab, wiąz, buczyna zajmują one niewielką powierzchnię w wyniku wcześniejszej złej gospodarki leśnej. Obecnie podejmowane są działania w kierunku zmniejszenia liczebności świerka, a tym samym dla ratowania torfowiska oraz czynnej ekologicznej ochrony i zwiększenia bioróżnorodności torfowiska.

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 13: Góry Stołowe. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1992, ISBN 83-7005-301-7.
• Mapa turystyczna, Góry Stołowe, skala 1:30 000 Wyd. "Plan" Jelenia Góra. ISBN 83-88049-42-9.
• Zgorzelski M. (red.), Góry Stołowe, Dialog, Warszawa

• Ochrona torfowisk w Parku Narodowym Gór Stołowych
• Oficjalna strona PNGS