NUR-21 Daniela-21 (N-21[1], RT-21[2]) – polska samobieżna stacja radiolokacyjna używana przez oddziały przeciwlotnicze. Przeznaczona jest do wykrywania, śledzenia, identyfikowania nisko lecących celów powietrznych[3]. Wykorzystywana jest w pododdziałach przeciwlotniczych wchodzących w skład związków zmechanizowanych.

NUR-21
Dane podstawowe
Producent

Radwar

Typ

samobieżna stacja radiolokacyjna

Historia
Lata produkcji

1984–1990

Dane techniczne
Moc

100 KW

Zasięg

do 100 km

Pasmo

pasmo S

Częstotliwość

3,2-3,4 GHz

Liczba śledzonych obiektów

16

Platforma

gąsienicowa

Użytkownicy
 Polska,  Indie

NUR-21 był pierwszym polskim mobilnym radiolokatorem przeznaczonym dla pododdziałów przeciwlotniczych Wojsk Lądowych[4]. Opracowano go w CNPEP „RADWAR″[4]. Stacja zabudowana została na podwoziu gąsienicowym SPG-1, zaprojektowanym przez OBRUM na bazie przygotowywanego do produkcji licencyjnej w Polsce ciągnika artyleryjskiego MT-S (Obiekt 306)[5]. W wojsku radar NUR-21 otrzymał oznaczenie RT-21 i nazwę Daniela-21[4].

Wyprodukowano dla Wojska Polskiego 33 egzemplarze w latach 1984–1990[6]. Dwa z nich sprzedano za granicę: jeden w 1988 do Indii, a drugi w 1991 roku do KRLD[6]. W 1998 roku jeszcze zbudowano ulepszony egzemplarz N-21MI na eksport do Indii[6]. Antena paraboliczna ma rozmiary 4,5 × 3,3 m i obraca się z prędkością 12 obr./min[4]. Antena jest unoszona mechanicznie na ramie na wysokość do 8 m, w ciągu 3 minut[4]. Układ automatycznego wykrywania obiektów i śledzenia tras UAK-21 pozwala na automatyczne śledzenie 16-31 tras celów powietrznych[4].

W latach 2003–2009 część stacji zmodernizowano, wymieniając część elektroniki, montując układ identyfikacji swój-obcy Supraśl i radiostacje RRC-9500[3]. W 2006 roku było ich na stanie Sił Zbrojnych 28, z tego 23 w jednostkach liniowych[6]. W latach 2013–2015 zmodernizowano następnie 11 stacji do standardu NRU-21M, w oparciu o nową bazę elektroniczną, znacząco polepszając ich charakterystyki[7]. W 2019 roku rozpoczęto modernizację przez PIT-RADWAR dalszych 6 sztuk do wersji NUR-21MK[3]. Dostarczono je w grudniu 2022 roku[8]. Rozpoczęto także w 2021 roku modernizację 11 stacji NUR-21M do ulepszonego standardu NUR-21M+, w dużym stopniu zunifikowanego z MR[9].

Dane techniczne stacji radiolokacyjnej

edytuj
  • pasmo pracy S (3,2-3,4 GHz)[3]
  • zasięg wykrywania: do 100 km[4]
  • zasięg wykrywania przy wysokości 50 m: 30 km
  • wykrywalność przy zakłóceniach:
    • biernych 70 km
    • aktywnych 40 km
  • pułap wykrywania: 5 km[4]
  • ilość śledzonych obiektów 16
  • moc impulsowa 100 KW
  • czas trwania impulsu 10 ms
  • wzmocnienie łańcucha wzmacniaczy nadajnika 70 dB
  • częstotliwość pośrednia 300 MHz → 30 MHz
  • szerokość pasma przestrajania 200 MHz
  • antena paraboliczna dwuwiązkowa

Dane techniczne nośnika

edytuj
  • nośnik: ciągnik artyleryjski SPG-1
  • trakcja: gąsienicowa
  • silnik: W46-2S1,V, wielopaliwowy (olej napędowy, nafta lotnicza, benzyna)
  • długość: 7,8 m
  • szerokość: 3,35 m
  • wysokość: 3,2 m (ze złożonym radarem)
  • prześwit: 0,42 m
  • masa: 34 500 kg (wraz z radarem)
  • prędkość: 60 km/h po drogach
  • zasięg: 600-700 km po szosach

Użytkownicy

edytuj
  •   Polska – 33 szt. stacji NUR-21 dostarczone w latach 1984-1990[5].
  •   Indie – 1 szt. stacji NUR-21 wyeksportowana w 1988, 1 szt. stacji NUR-21MI (radar NUR-22 na nośniku gąsienicowym) wyeksportowana w 1997[5].

Przypisy

edytuj
  1. Fundacja Excita Polonia, NUR-21.
  2. Wojskowe Zakłady Elektroniczne naprawią stacje radiolokacyjne NUR-21 [online], Defence24, 28 lipca 2018 [dostęp 2018-07-28] (pol.).
  3. a b c d Modernizacja radarów NUR-21. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2019, s. 4, wrzesień 2019. ISSN 1230-1655. 
  4. a b c d e f g h Kwasek 2017 ↓, s. 71.
  5. a b c MILITARIUM, radar NUR-21 | Militarium [online], militarium.net, 17 lutego 2015 [dostęp 2018-07-28] (pol.).
  6. a b c d Kiński 2023 ↓, s. 27.
  7. Kiński 2023 ↓, s. 28.
  8. Kiński 2023 ↓, s. 29.
  9. Kiński 2023 ↓, s. 30.

Bibliografia

edytuj