Motorniczy

Zawód motorniczego wywodzi się bezpośrednio od woźnicy, gdyż w początkowym okresie stosowane były wyłącznie tramwaje konne. Pierwsze tramwaje elektryczne nie posiadały osłoniętej kabiny motorniczego i kierujący narażony był na zmienne warunki atmosferyczne. Z czasem wprowadzono owiewki i szyby z przodu wozu, a następnie kompletne kabiny. Początkowo zawód ten był zarezerwowany wyłącznie dla mężczyzn, ale już podczas I wojny światowej rozpoczęto zatrudnianie kobiet na tym stanowisku.

Wymagania dla kandydata na motorniczego w Polsce

ukończone 21 lat,
pozytywny wynik badania lekarskiego i testu psychologicznego^[1],

Tryb szkoleń

Kursy są organizowane przez Ośrodki Szkolenia Motorniczych. Zajęcia dzielą się na teoretyczne i praktyczne. Zajęcia praktyczne to jazda tramwajem szkoleniowym. Kursy teoretyczne obejmują naukę prawa o ruchu drogowym, budowy tramwaju, postępowania w czasie awarii, pierwszej pomocy, techniki jazdy w trudnych warunkach. Szkolenia kończą się egzaminem w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego. Pozytywny wynik egzaminu wiąże się z wydaniem pozwolenia na kierowanie tramwajem^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Transport szynowy – niezależna strona informacyjna. [dostęp 2008-10-19].

[transport-1] Transport szynowy – niezależna strona informacyjna. [dostęp 2008-10-19].

[1]