Miejscownik

Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji^[1]. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych^[2]: o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.

Końcówki miejscownika

Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu^[3].

Pozycja w zdaniu

Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca^[4]

Twoje dzieci siedzą na drzewie.
Tańczyła przy rurze, wdzięcząc się do klientów.
Następną stacją po Obornikach Śląskich jest Osola.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.

[CITEREFMilewski1967112-1] Milewski 1967 ↓, s. 112.

[CITEREFNagórko2007-2] Nagórko 2007 ↓.

[CITEREFNagórko2007148-3] Nagórko 2007 ↓, s. 148.

[CITEREFNagórko2007293-4] Nagórko 2007 ↓, s. 293.

[1]