Mieczysław Rawicz-Mysłowski

Syn Ludwika i Karoliny z d. Denis Kołyszko^[2]. Absolwent Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie, Szkoły podoficerskiej i Szkoły Podchorążych^[2]. Od 1 sierpnia 1914 w Legionach Polskich walczył na frontach I wojny światowej. Był oficerem w III batalionie 1 pułku piechoty, oraz w I i III batalionie^[2] 5 pułku piechoty. 29 września 1914 awansowany na chorążego, a 5 marca 1915 na porucznika z pominięciem stopnia podporucznika^[3][b].

„Za męstwo i odwagę okazaną 2 X 1915 w bitwie pod Sobieszycami został odznaczony Orderem Virtuti Militari”^[2].

Po kryzysie przysięgowym od 22 lipca 1917 do 2 maja 1918 internowany w Beniaminowie^[2]. Od 1 listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego jako dowódca kompanii w 2 pułku piechoty, a następnie 8 pułku piechoty. Brał udział w walkach przeciwko Ukraińcom pod Rawą Ruską i Niemcom na Polesiu. Od 1 czerwca 1919 dowódca batalionu w Szkole Podoficerskiej i batalionu zapasowego 23 pułku piechoty^[2].

2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W czasie bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 kierował Oddziałem Operacyjnym Wojskowego Gubernatorstwa Warszawy^[4]. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach^[5][6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu^[7]. W tym czasie pozostawał nadetatowym oficerem 18 pułku piechoty w Skierniewicach. Z dniem 15 listopada 1924 roku powierzono mu kierownictwo Ekspozytury Oddziału II SG WP Nr 1^[8]. 1 grudnia tego roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9][10]. W październiku 1925 przeniesiony został do dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko szefa sztabu^[11]. W styczniu 1926 został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 w Warszawie na stanowisko II referenta^[12]. W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego^[13]. W maju 1927 został przesunięty w 1 pułku czołgów w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[14]. W lipcu 1928 został mianowany dowódcą 1 pułku czołgów^[15][16]. 24 grudnia 1929 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17]. Od 20 lutego do 11 kwietnia 1930 roku pełnił obowiązki szefa Broni Pancernej MSWojsk^[18]. Z dniem 16 lipca 1930 został przeniesiony z dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy broni pancernych^[19][20][21]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy broni pancernych MSWojsk^[22]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy pułku^[23].

Równolegle ze służbą wojskową rozwijał działalność sportową. Był prezesem Zarządu Polskiego Związku Gier Sportowych, w 1936 przemianowanego na Polski Związek Piłki Ręcznej. W tym samym roku wybrany został na przewodniczącego Komisji Technicznej Volleyballu funkcjonującej od 1934 przy Międzynarodowej Amatorskiej Federacji Piłki Ręcznej.

27 lutego 1937 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Brygady KOP „Polesie” w Łachwie^[24][25].

Kampanię wrześniową 1939 rozpoczął na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. 3 września generał Mikołaj Bołtuć dokonał zamiany na stanowiskach dowódcy dywizji i jego zastępcy. Dotychczasowy dowódca dywizji, płk dypl. Tadeusz Lubicz-Niezabitowski objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej natomiast płk dypl. Mieczysław Rawicz-Mysłowski zajął jego miejsce.

12 września, w czasie bitwy nad Bzurą, 4 DP miała wykonać natarcie na Głowno. W natarciu uczestniczyć miało sześć batalionów piechoty wspartych artylerią dywizyjną i I dywizjonem 2 pac. Natarciem kierować miał płk dypl. Lubicz-Niezabitowski ze stanowiska dowodzenia w folwarku Psary Polesie, w lesie na północ od Głowna. Sztab dywizji znajdował się w m. Bielawy. Początek natarcia wyznaczono na godzinę 16, a następnie przesunięto o trzy godziny. Bezpośrednio po rozpoczęciu natarcia do sztabu 4 DP przybył gen. dyw. Władysław Bortnowski i wstrzymał działanie dywizji. Płk dypl. Rawicz-Mysłowski wraz z szefem sztabu i oficerem ordynansowym udał się samochodem na stanowisko dowodzenia dowódcy piechoty dywizyjnej w celu odwołania natarcia. Pojazd wjechał na własną minę, która eksplodowała. Dowódca dywizji oraz towarzyszący mu oficerowie i kierowca samochodu zginęli^[26]. Został pochowany na cmentarzu w Głownie^[27].

Na cmentarzu w Głownie stoi obelisk, na którym wyryto napis o treści „MIECZYSŁAW RAWICZ-MYSŁOWSKI PUŁKOWNIK DYPLOMOWANY DOWÓDCA 4TEJ DYW PIECHOTY POLEGŁ POD GŁOWNEM WRAZ Z 30 NIEZNANYMI ŻOŁNIERZAMI 13-IX-1939 CZEŚĆ ICH PAMIĘCI”.

Mieczysław Mysłowski od 1920 był żonaty z Heleną Borkowską (1900–1989), z którą miał córkę Martę^[28] (1921–2012).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7076 (17 maja 1922)^[29]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[30]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1922^[31])
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[32][33] 
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[c]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 245 (11 listopada 1933)^[34]
• Order Miecza III klasy (Szwecja, 11 listopada 1931)^[35]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)^[36][37]

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
• Jacek Skalski, 1 Batalion Pancerny, Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt 5, P.W. „Egross-Mikromax” Sp. z o.o., Warszawa 1991, wyd. I, ISBN 83-85253-20-3, s. 14.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Serwis o siatkówce w Powiatowym Zespole Nr 10 Szkół Mechaniczno-Elektrycznych im. Mikołaja Kopernika w Kętach. zsme.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-11)].