Michele Andreolo

Miguel Ángel Andriolo (we Włoszech znany jako Michele Andreolo) (ur. 6 września 1912 w Montevideo, zm. 14 maja 1981 w Potenzy), urugwajski piłkarz noszący przydomek Chico, naturalizowany we Włoszech. Środkowy pomocnik. Wzrost 169 cm, waga 71 kg. Mistrz świata z roku 1938.

Miguel Andriolo

Pełne imię i nazwisko	Miguel Ángel Andriolo
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1913 Montevideo
Wzrost	169 cm
Pozycja	środkowy pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1932–1935 Club Nacional de Football 1935–1943 Bologna FC 165 (24) 1943–1944 S.S. Lazio 14 (1) 1945–1948 SSC Napoli 93 (11) 1948–1949 Calcio Catania 1949–1950 Forlì
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1935 Urugwaj 1936–1942 Włochy 26 (1)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Andreolo razem z klubem Club Nacional de Football zdobył w 1933 roku mistrzostwo Urugwaju^[1]. Sukces ten powtórzył w 1934 roku.

Jako piłkarz klubu Nacional był w kadrze reprezentacji podczas turnieju Copa América 1935, gdzie Urugwaj zdobył mistrzostwo Ameryki Południowej. Andreolo nie zagrał jednak w żadnym meczu.

Przed sezonem 1935/36 Andreolo podpisał kontrakt z klubem Serie A - Bologna FC i przez wiele lat był kluczową postacią tego zespołu. Czterokrotnie zdobył mistrzostwo Włoch, pierwsze już w swym debiutanckim sezonie, kolejne w latach 1937, 1939 i 1941. W reprezentacji Włoch po raz pierwszy zagrał 17 maja 1936 w meczu z Austrią i do 1942 zgromadził na swym koncie 26 występów (1 bramka)^[2]. Jako następca Montiego był podstawowym zawodnikiem mistrzowskiej drużyny Italii z roku 1938. W zwycięskich finałach Andreolo zagrał we wszystkich czterech meczach - z Norwegią, Francją, Brazylią i Węgrami.

Po długim okresie gry w Bolonii Andreolo w 1943 roku przeszedł do klubu S.S. Lazio, a rok później był już w SSC Napoli. Po trzech latach gry w Napoli znalazł się w klubie Calcio Catania, a rok później przeniósł się do klubu Forlì, w którym w 1950 roku zakończył karierę piłkarską.

Andreolo skromne warunki fizyczne z nawiązką nadrabiał niezwykłą przebiegłością i chytrością w grze oraz wyśmienitą techniką.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej próbował pracować jako trener, jednak nie odniósł na tym polu większych sukcesów.