Mięsień łopatkowo-gnykowy
Mięsień łopatkowo-gnykowy (łac. musculus omohyoideus) – w anatomii człowieka parzysty, długi, płaski i cienki mięsień szyi, zaliczany do grupy mięśni podgnykowych[1].
Rozpoczyna się na górnym brzegu łopatki i więzadle poprzecznym łopatki, u góry zaś na trzonie kości gnykowej[1]. Blaszka przedtchawicza powięzi szyi sięga bocznie do brzegów tego mięśnia, zawijając się na nim – toteż kurcząc się napina on tę blaszkę, przez co zmniejsza jej nacisk na żyłę szyjną wewnętrzną[1][2]. Mięsień składa się z dwóch brzuśców, górnego i dolnego (łac. venter superior, venter inferior), rozdzielonych ścięgnem pośrednim (łac. tendo intermedius). Ścięgno to przechodzi do tyłu za mięśniem mostkowo-obojczykowo-sutkowym[1]. Brzusiec dolny mięśnia łopatkowo-gnykowego dzieli trójkąt boczny szyi na trójkąt łopatkowo-obojczykowy i trójkąt łopatkowo-czworoboczny[3].
Unaczyniony jest od tętnic tarczowych: dolnej i górnej, a unerwiony poprzez pętlę szyjną[1].
Razem z innymi mięśniami podgnykowymi swoim działaniem obniża lub ustala kość gnykową[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 738–741.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 749.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 752.
Bibliografia
edytuj- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.