Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom
Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom (MOPR)[1], ros. Международная организация помощи борцам революции (МОПР) – organizacja społeczna założona 18 marca 1922[2] roku w Moskwie w celu niesienia pomocy rewolucjonistom, więźniom politycznym i ich rodzinom, prowadząca także międzynarodowe kampanie protestacyjne. Posiadała 70 sekcji i około 14 milionów członków, do rozwiązania w 1947 r. podporządkowana była Międzynarodówce Komunistycznej[3].
Przewodniczącymi organizacji byli:
- Julian Marchlewski 1922–1925
- Clara Zetkin 1925–1927
- Jelena Stasowa 1927–1937
MOPR tworzyła sekcje krajowe (najczęściej nielegalne).
W Polsce była to Czerwona Pomoc w Polsce (formalnie obejmująca trzy osobne organizacje: dla terenów polskich, Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi) – koordynowana i nadzorowana przez Komunistyczną Partię Polski. Rozwiązana z KPP.
Jej amerykańską sekcją była Międzynarodowa Obrona Pracy.
Pierwsza kampania MOPR wspomagała bułgarskie ofiary kontrrewolucji po upadku powstania wrześniowego w 1923 roku. MOPR organizowała również m.in. masowe żądania uwolnienia Antonio Gramsciego we Włoszech i Georgi Dymitrowa w Niemczech czy też Sacco i Vanzettiego w USA.
Przypisy
edytuj- ↑ W książce Anne Applebaum "Gułag" organizacja ta nosi nazwę: Międzynarodowe Towarzystwo Pomocy Bojownikom Rewolucji.
- ↑ Czerwona pomoc w Polsce, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 66.
- ↑ Encyklopedia Powszechna Tom 3. 1975 ↓, s. 115.
Bibliografia
edytuj- Anne Applebaum, Gułag, Świat Książki, Warszawa 2005.
- Praca zbiorowa: Encyklopedia Powszechna. Warszawa: PWN, 1975.
Linki zewnętrzne
edytuj- MOPR na Zachodniej Białorusi. lib.grsu.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)].