Merzario

Merzario to zespół założony w 1977 roku przez byłego kierowcę Ferrari, Williamsa i Marcha, Arturo Merzario. Włoski kierowca postanowił założyć własny zespół po tym, gdy nie znalazł sobie miejsca w żadnym zespole Formuły 1. Team Merzario zadebiutował w Grand Prix Hiszpanii 1977 wynajętym Marchem 761B. Najlepszym rezultatem było 14 miejsce podczas Grand Prix Belgii 1977. We wczesnej części sezonu samochód zespołu Merzario był najszybszym Marchem 761 w stawce, ale w miarę upływu sezonu wyniki pogarszały się. Stąd też Arturo Merzario postanowił o niedokańczaniu sezonu, by skupić się na budowie samochodu na sezon 1978.

Pierwszy własny samochód Merzario, model A1, pojawił się w 1978 roku i był w zasadzie konwencjonalnym bolidem opartym głównie na Marchu 761B. Początkowo był czerwony, przez co upodobnił się do Ferrari 312T2. Użyto silnika Cosworth DFV i skrzyni biegów Hewland. Przed Grand Prix Monako malowanie zmieniło się na czarne. Jedynym ukończonym wyścigiem w sezonie było Grand Prix Szwecji, które Merzario, na skutek długiego pit-stopu, ukończył osiem okrążeń za zwycięzcą. W Grand Prix Włoch wystawiono drugi samochód – dla Alberto Colombo, który jednak nie zakwalifikował się do wyścigu.

Na początku sezonu 1979 wystawiono Merzario A1B, który w stosunku do modelu A1 miał ulepszone przednie zawieszenie i nowe, czarno-żółte malowanie. Model A1B zdołał dwukrotnie zakwalifikować się do wyścigu.

Na europejskie wyścigi Merzario i Simon Hadfield zaprojektowali, oparty na A1, model Merzario A2, również wyposażony w silnik Cosworth DFV i skrzynię biegów Hewland. Samochód był tak skonstruowany, by uzyskać efekt przypowierzchniowy. W Grand Prix Belgii Arturo Merzario złamał ramię i na Grand Prix Monako zastąpił go Gianfranco Brancatelli.

W tym czasie Merzario kupił aktywa zespołu Kauhsen, przejmując samochód prawdopodobnie gorszy niż A1/A2. Powstały na bazie Kauhsena WK model A4, który zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, także korzystał z kombinacji Cosworth / Hewland, ale nadwozie było mniej masywne, z lepszymi sekcjami bocznymi, efektywniej przepuszczającymi powietrze. Mimo to samochód był wolniejszy niż jego poprzednicy. przepływu powietrza. Jednak samochód znów udało się zakwalifikować do każdego Grand Prix, że wszedł, udowadniając nawet wolniej niż jego poprzednicy. Po Grand Prix Stanów Zjednoczonych Merzario wycofał się z Formuły 1.

Po nieudanych planach zbudowania modelu A5 z powodu problemów finansowych, Merzario wystawił zespół w Formule 2. Zbudowano samochód M1, który wyposażono w silnik BMW. Jednak ta konstrukcja okazała się nieudana i w 1981 roku skorzystano z Marcha 812, na którym Piero Necchi wywalczył dwa podia. W 1982 roku Merzario wystawił również swój zespół we Włoskiej Formule 3. Od 1983 roku Merzario ponownie wystawiał własne samochody w Formule 2. W 1984 roku Arturo Merzario rozwiązał zespół.

• Merzario - Full Profile. f1rejects.com, 2004-10-03. [dostęp 2011-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-07)]. (ang.).
• Merzario. chicanef1.com. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
• David Hodges: A-Z of Grand Prix Cars. Crowood Pr, 2001, s. 170. ISBN 1-86126-339-2.