Wikipedia

Marian Kawski (farmaceuta)

farmaceuta, działacz społeczno-kulturalny

Marian Bronisław Oktawian Kawski herbu Gozdawa (ur. 22 marca 1876 w Przemyślu, zm. 11 czerwca 1932 w Sanoku) – polski farmaceuta, aptekarz, działacz społeczno-kulturalny, burmistrz Sanoka.

Marian Kawski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1876
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

11 czerwca 1932
Sanok

Burmistrz Sanoka
Okres

od 26 lipca 1919
do 4 maja 1920

Poprzednik

Paweł Biedka

Następca

Michał Słuszkiewicz

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj
 
Nieistniejący budynek apteki przy ul. T. Kościuszki w Sanoku
 
Reklama apteki Mariana Kawskiego w „Gazecie Sanockiej” z 1906
 
Koperta z Apteki Mariana Kawskiego
 
Marian Kawski wraz z zespołem „Gamba” (1923)
 
Grobowiec rodziny Kawskich

Jego rodzicami byli Bronisław i Alojza z domu Haszczyc[a]. Marian Kawski ukończył Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie, po czym kontynuował edukację na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 6 czerwca[1] lub lipca 1897 otrzymał dyplom artis pharmaceutice magistrum. Następnie odbył służbę wojskową w wymiarze jednego roku od października 1898 do października 1899 i w tym czasie pracował w wojskowej aptece funkcjonującej na Wawelu. Następnie rozpoczął karierę zawodową[2] w Nowym Sączu, Lwowie (w tamtejszej największej aptece i drogerii „Pod Złotą Głową”, należącej do Piotra Mikolascha[3], ojca Henryka), po czym trafił do Sanoka.

W 1906 wstąpił w związek małżeński. 31 lipca tego samego roku nabył Aptekę Obwodową położoną przy ulicy Tadeusza Kościuszki w Sanoku[3][4], wówczas najstarszą działającą w mieście (od 1856 należała do Jana Zarewicza, od roku 1896 do Feliksa Gieli[5][6], a w 1904 odkupił ją Tobiasz Dawid Löbl, który wraz z żoną Adelą dwa lata później odsprzedał ją Kawskiemu za kwotę 150 tys. koron tj. ok. 30 tys. dolarów[7]). Budynek miał formę parterowego dworku, znajdował się przy ówczesnej ulicy Krakowskiej[b] pod numerem 78, a następnie pod 18[8] (nieruchomość z budynkiem apteki należała do Gieli)[9]. Na dawnych (nieistniejących już) terenach jego ogrodów, położonych za apteką, znajdują się obecnie zabudowania na ulicy Kazimierza Wielkiego[10]. Kawski prowadził aptekę przez resztę życia[11]. W okresie schyłkowym zaboru austriackiego apteka Mariana Kawskiego była jednym z nielicznych, należących do Polaków sklepów w mieście[12].

W c. k. Obronie Krajowej został mianowany asystentem medykamentów z dniem 2 grudnia 1899 i od 1900 do 1910 w grupie nieaktywnych był przydzielony do 16 Pułku Piechoty Obrony Krajowej[13][14]. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do służby w szpitalu wojskowym w Sanoku (K.K. Rezervenspital Sanok); w tym okresie pracował także w miejscowości Ruttka[15], szpitalu wojskowym w Krakowie (w aptece znajdującej się na Wawelu) i w Radomiu. Pełnił funkcję urzędnika farmaceutycznego c. k. Obrony Krajowej – oficjał aptekarski obrony krajowej[16] (niem. Landwehrmedikamentenbeamte). Do 1918 pozostawał oficjałem medykamentów (niem. Medikamentenoffizial) w rezerwie, mianowany z dniem 1 września 1915[17][18]. W 1918 powrócił do rodziny i apteki, która została okradziona przez rosyjskie wojska podczas okupacji 1914/1915.

Od około 1907 był asesorem ze stanu kupieckiego do senatu dla spraw handlowych (z tytułem cesarskiego radcy) przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[19][20][21][22][23][24][25], w tym podczas I wojny światowej do 1918[26][27][28][29]. Pełnił funkcję dyrektora Kasy Oszczędności, był także członkiem komisji kontrolującej Kasy Oszczędności miasta Sanoka (1927)[30] Był dyrektorem Rady Szkolnej. Był wieloletnim radnym, w tym wybranym w 1910[31], w 1912 w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka[32], w pierwszej powojennej kadencji od 1919[33]. Pełnił także funkcję asesora i ławnika[34]. Do końca 1913 był w Sanoku zastępcą krajowej komisji podatku zarobkowego[35]. W 1913 był sekretarzem Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku (prezesem był Kazimierz Jachimowski)[36]. W lipcu 1914 na burmistrza został wybrany Paweł Biedka. Kawski objął wówczas stanowisko jego zastępcy[37][38]. 26 lipca 1919[c] Rada Miasta Sanoka wybrała go na stanowisko burmistrza Sanoka[d]. Stało się tak mimo odmowy ze strony Kawskiego, który był obciążony absorbującymi zajęciami związanymi z prowadzeniem apteki. Tym samym został on pierwszym burmistrzem miasta wybranym w niepodległej II Rzeczypospolitej. Okres jego urzędowania był czasem trudnym, z uwagi na stan państwa i miasta po wojnie, jak również niekorzystną sytuację gospodarczo-ekonomiczną. Ponadto od 1 listopada 1918 w powiecie sanockim toczyła się wojna polsko-ukraińska. Mimo tego prowadzone były działania odbudowy i rozwoju miasta.

W czasie pełnienia przez niego funkcji włodarza miasta: odbudowywano budynki, obiekty użyteczności publicznej i komunalne, instalowano gazociąg wiodący z Krosna, sprzedano tereny miejskie pod nazwą „Leśniczówka” na rzecz poszerzenia działalności Sanockiej Fabryki Wagonów, budowano chłodnię miejską i finalizowano budowę cegielni, podjęto działania w kierunku stworzenia oświetlenia elektrycznego i wodociągów[39]. Funkcję burmistrza sprawował do 4 maja 1920, kiedy to ustąpił ze stanowiska. Do tej decyzji przyczyniła się trudna sytuacja ekonomiczna (dewaluacja waluty), gospodarcza (braki w zaopatrzeniu) oraz protesty ludności[7]. Po rezygnacji nadal był radnym miejskim i asesorem[34]. W latach 20. pełnił funkcję zastępcy burmistrzów Sanoka, Michała Słuszkiewicza (1920-1924)[40], Adama Pytla (1924-1928)[41], urzędującego od 18 września 1924 do 12 stycznia 1928.

Działał społecznie na wielu polach[42]. Był członkiem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[43], 30 kwietnia 1910 został wybrany wydziałowym TUMS[44]. W 1918 był członkiem Straży Obywatelskiej, powołanej do ochrony przed Ukraińską Armią Halicką. Uczestniczył w działalności Kasy Zaliczkowej oraz Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku[45]. Udzielał się charytatywnie wspierając ubogich, w tym przekazywał darowizny na rzecz sierocińców i bursy dla biednych dzieci[46]. W roku szkolnym 1931/1932 został wybrany prezesem zarządu Koła Rodzicielskiego przy Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku[47]. Został członkiem wydziału (zarządu) zawiązanego 22 maja 1919 Koła Przyjaciół Harcerstwa w Sanoku[48][49], członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Harcerstwa[50].

Był działaczem sportowym. Kierował działalnością pierwszego klubu piłkarskiego w mieście, w oficjalnie zarejestrowanego w 1935 jako „Sanoczanka”[51]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[52][53] (1906[54], 1912[55], 1924[56]). Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków[57]. Został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Bursy Jubileuszowej w Sanoku (1910)[58].

Funkcjonował także na niwie kulturalnej[46]. Jego pasją była muzyka. Grał na cytrze i wiolonczeli, także ze swoimi dziećmi tworząc z nimi kwartet. W 1920 był inicjatorem i założycielem Towarzystwa Muzyczno-Dramatycznego „Gamba” (wraz z nim Maksymilian Słuszkiewicz[59]), w ramach którego rozwijała się kultura muzyczna i teatralna Sanoka. Towarzystwo działało w gmachu PTG „Sokół” przy ulicy Mickiewicza[60]. W kameralnym, 9-osobowym zespole „Gamba” Marian Kawski grał na wiolonczeli (wcześniej uczył się gry na tym instrumencie u prof. Bolesława Kopystyńskiego w Krakowie), ponadto m.in. na kontrabasie grał Stanisław Budweil, a doradcą zespołu był kapelmistrz stacjonującego w Sanoku 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, por. Maksymilian Firek[61][62]. Był pomysłodawcą wystawiania operetek i przedstawień teatralnych w mieście. Przy tym był fundatorem tej działalności.

Jego żoną była Czesława Niemetz[e][63], pochodząca z Krakowa, córka Alojzego Niemetza[f][64] (1880-1976, działaczka Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Sanoku[65]). Mieli pięcioro dzieci: Stanisława (1913-1996), Adama Sylwestra (1917-1985, żonaty z córką ukraińskiego adwokata w Sanoku, dr. Eugeniusza Szatyńskiego[66][67], wieloletni dyrektor Krakowskiego Pogotowia Ratunkowego[68]), Wandę Marię Czesławę (1909-1973, od 1931 zamężna z Adamem Gilewiczem, synem Stanisława Gilewicza[69][70][71]), Alojzę (1907-1908, określana jako Lolusia, zmarła w wieku niespełna czterech miesięcy) i Jadwigę Weronikę Bronisławę (1910-1994, od 1931 zamężna z Janem Rudym[72]). Stanisław, Adam i Wanda także zostali farmaceutami. Jego wnuk, Marian Kawski, został pierwszym laureatem I Ogólnopolskiego Studenckiego Konkursu Piosenkarzy z 1962[73]. Wnuczka Jolanta Gilewicz (1935-) została żoną Władysława Woltera (1930-, fizyk), syna prof. Władysława Woltera.

Marian Kawski zmarł nagle 11 czerwca 1932 w Sanoku[63][74][46]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku w pogrzebie pod przewodnictwem ks. Pawła Rabczaka 13 czerwca 1932[63][50]. Nagrobek został wpisany do rejestru zabytków i podlega ochronie prawnej[75].

Po śmierci Mariana Kawskiego aptekę prowadzili nadal członkowie jego rodziny, po czym w 1951 została ona upaństwowiona, a w 1955 zlikwidowana. W 1963 ponad 100-letni zabytkowy budynek został wyburzony[76]. Część zachowanego wyposażenia apteki (m.in. godło, sprzęt, dokumenty) trafiło do Muzeum Farmacji Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego (w 1964), część do Biecza[77]. W 1973 receptularze apteczne przekazano Muzeum Historycznemu w Sanoku[76].

Odznaczenia

edytuj

austro-węgierskie

Uwagi

edytuj
  1. ↑ W materiale źródłowym błędnie podane jako Huszczyc.
  2. ↑ W latach późniejszych (jak również obecnie) ulica ta nosi nazwę Tadeusza Kościuszki.
  3. ↑ Inne źródła wskazały sierpień 1919.
  4. ↑ Inne źródła podały datę 29 listopada 1918.
  5. ↑ Inskrypcja na grobowcu podaje formę Nemetz.
  6. ↑ Jadwiga wstąpiła w związek małżeński z Janem Rudym – właścicielem apteki „Pod Aniołem” w Muszynie. Marian Kawski jako wiano dla panny młodej wykupił od Heleny Rudowej (matki Jana Rudego) muszyńską aptekę. Zob. Maciej Bilek, Historia apteki „Pod Aniołem” w Muszynie, [w:] Almanach Muszyny 2007, s. 17–18 oraz Maciej Bilek: Dzieje aptek w powiecie nowosądeckim do 1951 roku. Nowy Sącz: 2010, s. 109. ISBN 978-83-908899-6-2.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Izabela Wilk. Sposób na godziwe życie. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, nr 16 (415) z 1–10 czerwca 1987. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  2. ↑ Z Galicyjskiego Towarzystwa farmaceutycznego „Unitas” w Krakowie. Wiadomości z Wydziału. „Kronika Farmaceutyczna”, s. 8, nr 6 z 1 września 1898. 
  3. ↑ a b Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. www.zozsanok.pl. [dostęp 2013-07-27]. (pdf) s. 32.
  4. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Społeczeństwo Sanoka u progu XX wieku. Opieka społeczna i zdrowotna, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 469.
  5. ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. www.zozsanok.pl. [dostęp 2013-07-27]. (pol.). (pdf) s. 31.
  6. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Struktury organizacyjne miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 380.
  7. ↑ a b Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka. Część druga, Sanok 2000, s. 129.
  8. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 514.
  9. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 53.
  10. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 396.
  11. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 117.
  12. ↑ Wojciech Sołtys, Budownictwo, przemysł, rzemiosło i handel, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 536.
  13. ↑ a b Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1900. Wiedeń: 1900, s. 647.
  14. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1910. Wiedeń: 1910, s. 505.
  15. ↑ Poszukiwanie zaginionych. „Nowa Reforma”, s. 2, nr 445 z 8 października 1914. 
  16. ↑ a b Kronika. Wiadomości osobiste. Odznaczenia. „Głos Rzeszowski”, s. 3, nr 10 z 27 lutego 1916. 
  17. ↑ a b Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 251.
  18. ↑ a b Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 619.
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 124.
  20. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 138.
  21. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 138.
  22. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 141.
  23. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 140.
  24. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 143.
  25. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 144.
  26. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1915. Wiedeń: 1915, s. 992.
  27. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 945.
  28. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1917. Wiedeń: 1917, s. 978.
  29. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1034.
  30. ↑ Księga pamiątkowa kas oszczędności w Małopolsce wydana z powodu 25-lecia istnienia Związku Polskich Kas Oszczędności we Lwowie. O działalności należących do Związku Małopolskich i dwóch śląskich (Bielsko i Cieszyn) kas oszczędności. Lwów: 1927, s. 86, 87.
  31. ↑ Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1–2, nr 34 z 18 grudnia 1910. 
  32. ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, nr 26 z 30 czerwca 1912. 
  33. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 36, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  34. ↑ a b Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 517.
  35. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 7, nr 151 z 4 lipca 1913. 
  36. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”, s. 16, nr 101 z 4 maja 1913. 
  37. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 389.
  38. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 75. ISBN 83-909787-8-4.
  39. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 119.
  40. ↑ II. W ziemi sanockiej 1920–1930. W: Stanisław Proń: Szukałem człowieka. Wspomnienia. Kraków: Muzeum Farmacji Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 6. ISBN 978-83-933657-8-4.
  41. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 79. ISBN 83-909787-8-4.
  42. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 609.
  43. ↑ Sprawozdanie Wydziału Tow. Upiększania Miasta Sanoka. „Miesięcznik Artystyczny”, s. 67, nr 7 z 1912. 
  44. ↑ Kronika. Towarzystwo upiększenia miasta. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, nr 3 z 15 maja 1910. 
  45. ↑ Jerzy Kapłon: Zarys historii Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku. cotg.pttk.pl. [dostęp 2005-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)].
  46. ↑ a b c Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka. Część druga, Sanok 2000, s. 130.
  47. ↑ XLV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1931/32. Sanok: 1932, s. 19, 20, 21.
  48. ↑ Kronika. Koło przyjaciół harcerstwa w Sanoku. „Ziemia Sanocka”. 14, s. 3, 1 czerwca 1919. 
  49. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 34.
  50. ↑ a b XLV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1931/32. Sanok: 1932, s. 20.
  51. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 606.
  52. ↑ Władze Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 2013-08-09].
  53. ↑ Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-03-12].
  54. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 145. ISBN 978-83-939031-1-5.
  55. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 148. ISBN 978-83-939031-1-5.
  56. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 153. ISBN 978-83-939031-1-5.
  57. ↑ Sztandar. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-06-16].
  58. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 27 z 30 października 1910. 
  59. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Ostatni przedwojenny burmistrz Sanoka. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 129.
  60. ↑ Edward Zając, Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 610.
  61. ↑ Stanisław Kawski. Życie muzyczne dawnego Sanoka. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, nr 26 (138) z 1 lipca 1994. 
  62. ↑ Stanisław Kawski. Życie muzyczne przedwojennego Sanoka. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, nr 27 (139) z 8 lipca 1994. 
  63. ↑ a b c Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 372 (poz. 66).
  64. ↑ Kronika bieżąca. Zaręczyny. „Kronika Farmaceutyczna”. 10, s. 187, 1906. 
  65. ↑ Doroczne zebrania Tow. Wincentego à Paulo. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 32 z 4 grudnia 1910. 
  66. ↑ Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936–1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 753.
  67. ↑ Włodzimierz Marczak: Ukrainiec w Polsce: Dole i niedole w PRL-u. s. 76.
  68. ↑ Adam Kawski. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 97, s. 9, 26 kwietnia 1985. 
  69. ↑ Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 493.
  70. ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 59 (poz. 67).
  71. ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 166 (poz. 34).
  72. ↑ Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 446.
  73. ↑ Laureaci Studenckiego Festiwalu Piosenki. strefapiosenki.pl. [dostęp 2015-02-16].
  74. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. K 1932 (Tom J, s. 360, poz. 66).
  75. ↑ Zabytkowe nagrobki. starecmentarze.sanok.pl. [dostęp 2013-08-10]. (pol.).
  76. ↑ a b Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. [dostęp 2013-07-27]. (pol.). (pdf) s. 36.
  77. ↑ Maria Matuła. Uszanujmy starą nazwę: Aptekarka. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, 17 lipca 2009. ISSN 1232-6534. (pol.). 

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Kawski_(farmaceuta)&oldid=71905080”