Maks Kon

Maks Kon urodził się w Łodzi, w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Był synem fabrykanta Oskara Kona. Ukończył studia w Szwajcarii oraz na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej, za udział w której został odznaczony Krzyżem Zasługi. Po wojnie podjął pracę u swojego ojca jako prokurent w centrali zbytu Widzewskiej Manufaktury. Z czasem został prezesem zarządu spółki^[4].

W latach 1928–1939^[5] działał jako konsul honorowy Szwecji, a także przedstawiciel polsko-szwedzkiej Izby Handlowej. W ramach działalności w Towarzystwie Polsko-Estońskim działał na polu zbliżenia polsko-estońskiego za co został odznaczony komandorią estońską^[4].

W 1930 otworzył sklep spożywczy przy przedsiębiorstwie ojca^[4]. Był członkiem Rady Nadzorczej Banku Rzemiosła, kuratorem towarzystwa dobroczynnego „Uzdrowisko”, należał do zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża, był wiceprezesem żydowskiego Stowarzyszenia Pomocy „Noten Lechem”^[4], wiceprezesem Łódzko-Kaliskiego oddziału Polskiego Związku Przemysłowców Metalowych^[6], sędzią rozjemcą giełdy pieniężnej w Łodzi^[2], członkiem zarządu aeroklubu łódzkiego, skarbnikiem szkoły przemysłowej Towarzystwa Szerzenia Oświaty i Wiedzy Technicznej wśród Żydów^[7], członkiem zarządu Towarzystwa Śpiewaczego „Stella” przy X oddziale Łódzkiej Ogniowej Ochotniczej Straży, komendantem X oddziału Łódzkiej Ochotniczej Straży Pożarnej – za co został odznaczony złotym medalem „Za zasługi dla pożarnictwa”, kierownikiem klubu sportowego WiMa Łódź. Ponadto zainicjował półkolonie letnie dla biednych dzieci robotników^[8][5] oraz ufundował powstanie gazety „Głos Poranny”^[4].

Przed wybuchem II wojny światowej – 20 sierpnia 1939^[3] wyruszył na pokładzie MS Batory do Nowego Jorku. W trakcie podróży zrezygnował jednak z wyjazdu do Stanów Zjednoczonych, wysiadając w Anglii, gdzie został dyrektorem w British Overseas Bank. Osiadł w Londynie i tam przetrwał II wojnę światową^[3].

Maks Kon był synem Oskara Kona i Marii Kon z domu Rubin^[3]. Maksymilian Kon ożenił się 18 czerwca 1929 z Felicją Schorr (zm. 1984)^[8], córką polityka i rabina Mojżesza Schorra^[3], z którą miał czterech synów: Jakuba, Stefana Icchaka i Jacka^[9]. Para rozdzieliła się po wyjeździe Kona do Londynu. Felicja uciekła przed wojną do Nowego Jorku, gdzie po śmierci Maksa Kona wyszła ponownie za mąż^[3].

Mieszkał na Widzewie w willi przy ul. Konstytucyjnej 42c, m.in. wraz ze swoją matką, która rozstała się z jego ojcem. Maks Kon był skonfliktowany z ojcem, który ostatecznie nie pozostawił mu żadnego majątku^[8][5].