Méduse (1810)

fregata (francuska marynarka wojenna)

Méduse (pol. Meduza) – 40-działowa fregata żaglowa typu Pallas(inne języki) w służbie francuskiej marynarki wojennej, zwodowana w 1810 r. Brała udział w wojnach napoleońskich. Fregata rozbiła się i zatonęła w lipcu 1816 roku u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii, doprowadzając do śmierci ponad setki jej pasażerów, przy czym większość zginęła na porzuconej na wodzie prowizorycznej tratwie[1][2].

La Méduse
Ilustracja
La Méduse widoczna na pierwszym planie.
Klasa

40-działowa fregata żaglowa

Typ

Pallas(inne języki)

Historia
Stocznia

„Stocznia Crucy”, Paimbœuf

Położenie stępki

1806

Wodowanie

1 lipca 1810

 Restauracja Burbonów
Nazwa

La Méduse

Wejście do służby

26 września 1810

Los okrętu

Zatonął w zatoce Arkin 2 lipca 1816

Dane taktyczno-techniczne
Długość

46,93 m

Szerokość

11,91 m

Zanurzenie

5,9 m

Napęd
żaglowy
Załoga

326 ludzi

Mapa konturowa Mauretanii, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „miejsce zatonięcia”
Lokalizacja wraku fregaty Méduse na mapie Mauretanii

Historia

edytuj

Fregata La Méduse była efektem umowy zawartej w 11 marca 1807 roku, między państwem Francuskim a firmą stoczniową Michela Louisa Crucy(inne języki) z siedzibą w Paimbœuf (Loara Atlantycka). Okręt został zwodowany 1 lipca 1810 roku, wszedł do służby 26 września[3].

W czasie wojen napoleońskich brała udział w późnych etapach kampanii na Mauritiusie w latach 1809–1811 oraz w napadach na Karaiby[2].

Katastrofa z 1816

edytuj

W 17 czerwca 1816 roku, po restauracji Burbonów, z Île-d’Aix w Rochefort wyruszył konwój morski składający się z fregaty La Méduse, korwety Echo, brygu Argus oraz statku handlowago La Loire. Jego celem było przewiezienie francuskich urzędników i żołnierzy do portu Saint-Louis w dzisiejszym Senegalu, aby przywrócić francuską kontrolę nad kolonią, oddaną przez Brytyjczyków zgodnie z warunkami pierwszego pokoju w Paryskiego[2][4].

Z powodu nieudolności kapitana Hugues Duroy de Chaumareys(inne języki) i niekompetencji oficerów, Méduse oddzieliła się od reszty konwoju i weszła na rafę 2 lipca 1816 w zatoce Arkin u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii, osiadając na mieliźnie[2].

Próby sprowadzenia okrętu z powrotem na głębsze wody spełzły na niczym. Rozbitkowie postanowili więc dopłynąć szalupami do oddalonego od wraku o ok. 60 km wybrzeża Afryki. 5 lipca zapadła decyzja o opuszczeniu okrętu. Większość z ok. 400 obecnych na pokładzie ludzi, w tym kapitan i gubernator Julien Schmaltz(inne języki), ewakuowało się sześcioma szalupami, jakimi dysponowali rozbitkowie, dla pozostałych ok. 151 osób których zabrakło miejsca, głównie żołnierzy, zbudowano prowizoryczną tratwę o wymiarach 20 × 7 m, która miała być holowana przez szalupy na wybrzeże. Siedemnaście osób postanowiło pozostać na pokładzie Méduse. Holowanie jednak okazało się niewydajne i łodzie wkrótce porzuciły tratwę i jej pasażerów na otwartych wodach, praktycznie bez zapasów żywności (jedynymi zapasami na tratwie były przemienione w papkę suchary oraz 6 beczek wina i 2 beczułki z wodą) i możliwości dotarcia na brzeg. Sytuacja rozbitków na pokładzie tratwy niemal od razu stała się dramatyczna, dziesiątki osób zostało zmytych do morza z powodu napotkanej szalejącej burzy, inni ginęli w ciągłych walkach wszczynanych przeciwko przełożonym (buntom sprzyjał duży zapas alkoholu, którym rozbitkowie ciągle się upijali). Kiedy wszelkie zapasy się wyczerpały, kilku rannych wyrzucono do morza, a niektórzy z ocalałych uciekli się do kanibalizmu. 17 lipca po trzynastu dniach dryfowania rozbitkowie zostali odnalezieni przez francuski bryg Argus, wchodzący w skład ich nieszczęsnej ekspedycji. Do tego czasu żywych na tratwie pozostało jedynie piętnastu ludzi, czterech z nich zmarło z wyczerpania wkrótce po ocaleniu[2][4].

Szalupy z gubernatorem Schmaltzem oraz kapitanem de Chaumareys bez przeszkód dopłynęły na wybrzeże i po wyczerpującej wędrówce przez pustynię, dotarli do Saint-Louis. Z siedemnastu osób, które zdecydowały się pozostać na pokładzie Méduse, po niemal dwóch miesiącach, jakie upłynęły nim wrak został odnaleziony, przy życiu pozostała zaledwie trójka[4].

Wieści o tragicznym losie rozbitków wrzasnęły ówczesną francuską opinią publiczną[5]. Po powrocie do Francji kapitan de Chaumareys stanął przed sądem wojskowym, który skazał go na trzy lata więzienia[6].

Galeria

edytuj

W kulturze popularnej

edytuj
 
Tratwa Meduzy Obraz Théodore’a Géricaulta, 1819

W 1819 r. Théodore Géricault namalował obraz Tratwa Meduzy, ukazując na płótnie tragedie rozbitków[7].

Opisanym wydarzeniom poświęcony jest utwór pt. „Le Radeau de La Méduse“ francuskiego deathmetalowego zespołu Aephanemer, czwarty z kolei utwór albumu pt. „A Dream Of Wilderness“ wydanego w 2021 r. przez wytwórnię płytową Napalm Records[8].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Ivan Gogin: PALLAS sailing frigates (1808-1823). Navypedia. [dostęp 2022-01-27]. (ang.).
  2. a b c d e La véritable histoire du "Radeau de la Méduse" (fr.). Arte France & Grand Angle Productions. TV documentary, 2015.
  3. Yves Cossé, Les Frères Crucy, entrepreneurs de construction navale (fr.). Nantes, 1993, strony 194-198.
  4. a b c Andrzej Włusek, Historia rozbitków z Tratwy Meduzy [online], historykon.pl, 5 marca 2018 (pol.).
  5. Voir le texte du jugement et un commentaire.
  6. Philippe Masson, L'affaire de la Méduse (fr.).
  7. Castellani 2007 ↓.
  8. Aephanemer – A Dream of Wilderness Review. [dostęp 2021-11-19]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj