Ludwik de Laveaux (malarz)
Stanisław Ludwik de Laveaux (ur. 21 listopada 1868 w Jaronowicach, zm. 5 kwietnia 1894 w Paryżu) − polski malarz tworzący od 1890 roku na emigracji.
 Autoportret z paletą, 1892 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Epoka | |
Życiorys
edytujPochodził z francuskiego rodu osiadłego w Polsce w XVIII wieku.
W latach 1884–1886 i 1889–1890 studiował w Krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni Józefa Mehoffera. W międzyczasie przez dwa lata pobierał naukę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Otto Seitza. Podczas pobytu w kraju wielokrotnie uczestniczył w plenerach malarskich, towarzyszyli mu m.in. Włodzimierz Tetmajer, Wincenty Wodzinowski, Stanisław Radziejowski.
Po ukończeniu studiów w 1890 roku na stałe wyjechał do Paryża, w następnym roku odbył podróż do Bretanii. Odbył kilka podróży do Londynu i Oksfordu. Trudne warunki materialne i postępujące ubóstwo przyczyniły się do rozwoju gruźlicy, na którą zmarł w wieku 25 lat, pochowano go na paryskim cmentarzu Pantin (Cimetière parisien de Pantin, działka 2, rząd 11, nr. 2) w Paryżu[1].
Znany z wielu romansów; najsłynniejszym był jego romans z hrabianką Iwoną Prośnieńską z Olkusza. Jego narzeczoną Marię Mikołajczykównę, Stanisław Wyspiański przedstawił w Weselu jako Marysię, jego samego zaś umieścił jako Widmo (akt II, scena 5).
Przypisy
edytujLinki zewnętrzne
edytujBibliografia
edytuj- A. Melbechowska-Luty, Widmo: życie i twórczość Ludwika De Laveaux 1868-1894, Wrocław 1988