Lucjusz Cecyliusz Metellus Dalmatyński

Lucius Caecilus Metellus Dalmaticus (ur. przed 155 p.n.e. – zm. 103 p.n.e.) – członek wpływowego plebejskiego rodu rzymskiego Cecyliuszy, starszy syn Lucjusza Cecyliusza Metellusa Kalwusa, konsula w 142 p.n.e. Pretor ok. 122 p.n.e.; w 119 p.n.e. został konsulem; w latach 118–117 p.n.e. udał się do Dalmacji jako prokonsul na wojnę z plemionami dalmatyńskimi^[1]. Po powrocie do Rzymu odbył triumf^[2] chociaż Dalmatowie nie dali powodów do wojny, a gdy przybył do nich, ci przyjęli go jako przyjaciela^[3]. Następnie zyskał przydomek (agnomen): Dalmatyński (Dalmaticus). Od roku 114 p.n.e. do śmierci w 103 p.n.e. był pontifexem maximusem. Jako pontifex postawił przed sądem westalki oskarżone od niezachowanie czystości. Za winną została uznana Emilia a uniewinniono początkowo Marcję i Lycynię^[4]. W czasie pożaru świątyni Westy wyniósł spośród płomieni obraz Minerwy^[5]. Ze zdobyczy z kampanii dalmatyńskiej sfinansował restaurację świątyni Kastora^[6] zdobiąc ją malowidłami i posągami^[7]. Ojciec Cecylii Metelli Dalmatyki, żony dyktatora Sulli.