Leon Zawistowski

Leon Zawistowski urodził się 19 listopada 1873 w Kijowie, w rodzinie Ignacego, profesora gimnazjum. Po ukończeniu sześcioklasowej szkoły realnej w Rydze wstąpił do Szkoły Junkrów w Czugujewie. Następnie pełnił zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W szeregach tej armii walczył w czasie I wojny światowej. W czasie działań wojennych dostał się do niewoli niemieckiej.

Jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego i mianowany na stopień majora^[2]. Przydzielony do 1 pułku piechoty i mianowany dowódcą placu w Zambrowie. Tam 31 grudnia 1918 przystąpił do organizacji Kowieńskiego pułku strzelców. 12 lutego 1919 na czele pułku liczącego zaledwie 173 żołnierzy wyruszył na front z zadaniem objęcia odcinka nad Niemnem i nawiązania kontaktu z bolszewikami. 26 lutego dowodził pułkiem w natarciu na stację Różanka. W okresie od 12 do 19 kwietnia dowodził Grupą swojego imienia w skład której wszedł Kowieński pułk strzelców, półbatalion Białostockiego ps, półtora szwadronu ułanów i pluton artylerii. Pod jego rozkazami grupa stoczyła walki o stację Nowojelnia i Nowogródek. 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. Dowództwo pułku zdał 25 lipca 1920 po czym został mianowany dowódcą III Brygady w 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej i Grupy „Orawy”. Od 13 do 16 sierpnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Następnie dowodził XXXIX Brygadą Piechoty^[3].

W 1921, po zakończeniu wojny z bolszewikami i przejściu wojska na stopę pokojową, został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach, pozostając oficerem nadetatowym 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce^[4]. W maju 1924 został przeniesiony do Katowic na takie samo stanowisko w 23 Dywizji Piechoty^[5][6].

3 listopada 1926 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą 5 Dywizji Piechoty we Lwowie. 16 marca 1927 Prezydent RP awansował go na generała brygady. Dywizją dowodził do 18 lutego 1928. Z dniem 30 czerwca 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[7]. Mieszkał w Białej Szlacheckiej, w powiecie pajęczańskim^[8][9]. W grudniu 1938 figurował na liście wypłat kawalerów VM.

Leon Zawistowski był żonaty ze Stefanią Grodziecką, siostrą Bolesława Grodzieckiego. Stefania otrzymała od Katarzyny i Anny Gołębowskich dwór w Białej^[10].

• podporucznik – 1896
• porucznik – 1901
• sztabskapitan – 1904
• kapitan – 1911
• major – 25 października 1918
• podpułkownik
• pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 29. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty^[11]
• generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie generałów

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[12]
• Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)^[13]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Szymon Baron: Zarys historji wojennej 77-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

• Stanisław Uszakiewicz, Z historii 77 pp – Strzelców Kowieńskich, w: Polskie pismo historyczno-krajoznawcze na Białorusi