Lancia Delta

Lancia Delta I została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie^[3].

Pojazd został zaprojektowany przez studio stylistyczne Italdesign, które nadzorował Giorgetto Giugiaro^[1]. Początkowo auto oferowane było z dwiema benzynowymi jednostkami napędowymi (1.3 i 1.5) pochodzącymi z Fiata Ritmo^[1]. W 1982 roku zaprezentowano usportowioną wersję pojazdu - GT, która produkowana była z 1.6 l silnikiem benzynowym o mocy 105 KM, która po kilku latach zwiększyła moc do 108 KM, a w wersji z katalizatorem wynosiła 90 KM^[1]. W 1983 roku do produkcji wprowadzono wersję sedan pojazdu, która produkowana była pod nazwą Lancia Prisma^[1]. W 1984 roku zaprezentowana została doładowana wersja pojazdu - Delta HF Turbo. Pojazd z silnikiem o pojemności 1.6 l oraz turbosprężarką Garrett AiResearch zyskał moc 130 KM. W 1985 roku moc silnika zwiększono do 140 KM^[1].

W 1986 roku Lancia postanowiła wystawić model Delta do Rajdowych Mistrzostw Świata w grupie A. W związku z tym zaprezentowano drogową wersję pojazdu wyposażoną w napęd na cztery koła. Z przodu zamontowano otwarty mechanizm różnicowy, w środku zastosowano centralny mechanizm różnicowy z wiskotycznym sprzęgłem Fergusona, a z tyłu producent zainstalował mechanizm różnicowy TorSen. Auto wyposażono w turbodoładowany silnik pochodzący z modelu Thema o pojemności 2 l i mocy 165 KM^[1].

Rok później, w 1987 zaprezentowano ulepszoną wersją modelu z napędem na cztery koła - Delta Integrale. Auto otrzymało ten sam silnik co wersja 4x4, ale wzmocniony do 185 KM^[4]. W 1989 roku zaprezentowano ulepszoną wersję Integrale - 16V z odnowionym silnikiem wyposażonym w 16-zaworową głowicę o mocy 200 KM. W 1991 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione w której dokonano szeregu zmian mechanicznych oraz rozszerzono wyposażenie pojazdu. Do listy standardowego wyposażenia pojazdu dodano system ABS, zyskał też katalizator dzięki któremu podniesiono moc silnika do 210 KM. W 1993 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione II. W stosunku do wersji Evoluzione z 1991 roku auto otrzymało wielopunktowy wtrysk paliwa firmy Magneti Marelli, nową sprężarkę Garrett oraz trójfunkcyjny katalizator. Moc silnika wzrosła do 215 KM^[1].

W latach 1980–1982 auto oferowane było także jako Saab 600. W stosunku do modelu Delta, auto wyróżniało się m.in. logiem^[5]

W plebiscycie Europejski Samochód Roku 1980 pojazd zajął pierwsze miejsce^[6].

• HF Turbo
• GT
• Integrale
• Integrale 16V
• Integrale Evoluzione
• Integrale Evoluzione II
• HF Turbo Integrale Martini - wersja limitowana powstała w liczbie 400 egzemplarzy
• HF Integrale Evoluzione Martini 6 - wersja limitowana powstała w liczbie 310 egzemplarzy
• S4 Stradale - wersja limitowana z silnikiem o mocy 250 KM, który w sportowej wersji osiągnął moc 480 - 650 KM

Rajdowe odmiany Lancii Delta były jednymi z bardziej udanych samochodów występujących w rajdach samochodowych. Kierowcy jeżdżący kolejnymi odmianami pojazdów wygrali w sumie 49 eliminacji Rajdowych Mistrzostw Świata (w sezonach 1985–1992), co pozwoliło Lancii sześć razy z rzędu otrzymać mistrzostwo świata w kategorii producentów (1987–1992), a indywidualnym kierowcom zdobyć czterokrotnie tytuły mistrzowskie^[7]. W kolejnych sezonach konstrukcja pojazdu przechodziła modyfikacje, zmieniano również nazwy:

Lancia Delta II została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 1993 roku.

Pojazd zbudowany został na bazie globalnej płyty podłogowej, na której powstały m.in. Fiat Tipo, Tempra oraz Coupé, Lancia Dedra oraz Alfa Romeo 155^[1]. W 1996 roku do produkcji wprowadzono 3-drzwiową wersję pojazdu, oznaczoną symbolem HPE^[9].

• GT
• LS
• HPE HF
• EVO 500 (pakiet stylistyczny)

Samochód wyposażyć można było m.in. w przednie światła przeciwmgłowe, tapicerkę wykonaną z alkantary, sportowe fotele firmy Recaro, elektryczne sterowanie szyb, podgrzewanie, składanie oraz elektryczne sterowanie lusterek, elektryczne sterowanie szyberdachu, regulowaną w dwóch płaszczyznach kierownicę, klimatyzację automatyczną, komputer pokładowy informujący o awarii oświetlenia oraz stanie płynów, zamek centralny z pilotem, immobilizer, alarm wyposażony w czujniki ruchu we wnętrzu pojazdu, zawieszenie o elektronicznie regulowanej sile tłumienia amortyzatorów, system ABS, poduszkę powietrzną kierowcy, pirotechniczne napinacze pasów bezpieczeństwa, alufelgi w rozmiarze 14, 15 lub 16-cali o różnych wzorach oraz jeden z trzech rodzajów zegarów na desce rozdzielczej pojazdu: podstawowy, podstawowy plus dodatkowe wskaźniki temperatury oleju, napięcia akumulatora, zegarek analogowy, podświetlone logo marki lub podstawowy plus dodatkowe wskaźniki.

• Benzynowe:
  • R4 1.6 8V SOHC 75 KM/6000 obr./min (125 Nm/3000 obr./min)
  • R4 1.6 16V DOHC 105 KM
  • R4 1.8 8V DOHC 90 KM/6000 obr./min (142 Nm/2750 obr./min)
  • R4 1.8 8V DOHC 101 KM/6000 obr./min (142 Nm/2750 obr./min)
  • R4 1.8 16V DOHC 131 KM
  • R4 2.0 16V DOHC 139 KM/6000 obr./min (180 Nm/4500 obr./min)
  • R4 2.0 16V DOHC Turbo 186 KM/5750 obr./min (290 Nm/3500 obr./min)
  • R4 2.0 16V DOHC Turbo 193 KM/5700 obr./min (290 Nm/3500 obr./min)
• Wysokoprężne:
  • R4 1.9 8V TD 90 KM/4100 obr./min (180 Nm/2400 obr./min)

• ZdzisławZ. Podbielski ZdzisławZ., Pojazdy włoskie, Warszawa: WKiŁ, 1986 (Poznajemy Samochody Osobowe Świata), s. 171–174, ISBN 83-206-0540-7, OCLC 749355268 .
• Auto Technika Motoryzacyjna, nr 10/2006, s. 10–11, ISSN 0239-6440.
• WRC, nr 11/2006, s. 54–57, ISSN 1643-3785.
• Motor, nr 27/2010, s. 26, ISSN 0580-0447.