Konstanty Skirmunt

Konstanty Skirmunt
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1866 ; Mołodów, powiat kobryński guberni grodzieńskiej
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1949 ; Wałbrzych
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 11 czerwca 1921; do 6 czerwca 1922
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Jan Dąbski (p.o)
Następca	Gabriel Narutowicz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Konstanty Skirmunt (ur. 30 sierpnia 1866 w majątku Mołodów k. Kobrynia, zm. 24 lipca 1949 w Wałbrzychu) – polski polityk i dyplomata.

Życiorys

Syn ziemianina Henryka, brat Henryka Skirmunta, brat przyrodni Jadwigi i Marii. Brat stryjeczny Romana Skirmunta, premiera Białoruskiej Republiki Ludowej. Gimnazjum ukończył w Petersburgu, tam też odbył studia prawnicze na uniwersytecie. Potem działał na Grodzieńszczyźnie, Mińszczyźnie i Wileńszczyźnie.

Przed rokiem 1914 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego. Był członkiem jako hospitant Komitetu Narodowego Polskiego^[1]. Był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji^[2]. W 1916 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny^[3]. W latach 1917–1918 członek Komitetu Narodowego Polskiego (KNP) w Paryżu. W sierpniu 1917 był przedstawicielem Komitetu Narodowego Polskiego przy królu Włoch i Stolicy Świętej^[4]. Od 1918 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Był delegatem i doradcą w sprawie zagadnień odpowiedzialności za wywołanie wojny na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku^[5].

Po odzyskaniu niepodległości dla swej dotychczasowej funkcji w Rzymie uzyskał status posła RP i ministra pełnomocnego przy królu Włoch (funkcję posła RP przy Stolicy Apostolskiej objął Józef Wierusz-Kowalski), misję pełnił do 11 czerwca 1921^[6].

Od 11 czerwca 1921 do 6 czerwca 1922 roku był ministrem spraw zagranicznych. Był zwolennikiem zbliżenia polsko-czechosłowackiego. Doprowadził m.in. do podpisania umowy politycznej i handlowej 6 listopada 1921 roku, tzw. pakt Skirmunt-Beneš, który jednak nie został ratyfikowany przez strony wobec wznowienia sporów granicznych^[7].

W latach 1922–1929 poseł RP w Londynie. Po podniesieniu rangi placówki ambasador RP w Londynie, którą to funkcję pełnił do 1934.

Po przejściu na emeryturę osiadł w rodzinnym majątku Mołodów, gdzie zastał go wybuch wojny we wrześniu 1939 r. Pałac został otoczony przez zrewoltowane chłopstwo, przed którym bronił go pododdział przysłany przez gen. Kleeberga. Następnie uwolniony i ewakuowany przez batalion saperów z Łomży^[8].

Zmarł po wojnie w Wałbrzychu. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Cmentarnej (sektor 8-9-1)^[9].

Ordery i odznaczenia

Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[10]^[11]
Złoty Krzyż Zasługi (12 listopada 1932)^[12]^[10]^[13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[10]
Order Gwiazdy Rumunii I klasy (Rumunia)^[10]
Order Orła Białego I klasy (Jugosławia)^[10]
Order Legii Honorowej I klasy (Francja)^[10]
Order Leopolda I klasy (Belgia)^[10]
Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja)^[10]
Order Białej Róży Finlandii I klasy (Finlandia)^[10]
Order Świętego Olafa I klasy (Norwegia)^[10]
Order Zasługi I klasy (Austria)^[10]
Order Korony Włoch I klasy (Włochy)^[10]
Order Wiktoriański I klasy (1936, Wlk. Brytania)^[10]^[14]

Przypisy

↑ Adam Miodowski, Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.
↑ Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 349.
↑ Adam Miodowski, Działalność polityczno-wojskowa polskich kręgów proaktywistycznych w Rosji w okresie międzyrewolucyjnym (marzec–listopad 1917 r.), [w:] Białostockie Teki Historyczne, t. 8/2010, s. 109.
↑ Piotr Nowina-Konopka. Zamiast wstępu. Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska: jaka dyplomacja?. „Scripta Manent”. 3, s. 7–15, 2016. Rzym: Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. (pol.).
↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 25.
↑ Skirmunt Konstanty [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 111.
↑ KarolinaK. Gawron KarolinaK., Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943, s. 59–60 .
↑ MarianM. Plewako MarianM., Wspomnieniua z wojny 1939 r. na Polesiu, „Dziedzictwo Kresowe”, 2019 (nr 11), 15 lipca 2019, s. 8–9, ISSN 2299-7024 [dostęp 2019-08-12] .
↑ Cmentarze Komunalne - wyszukiwarka osób pochowanych [online], walbrzych.grobonet.com [dostęp 2020-10-12] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.
↑ M.P. z 1932 r. nr 268, poz. 308 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
↑ Odznaczenie ambasadora Skirmunta. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 263 z 13 listopada 1932.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936.

Bibliografia

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.

Linki zewnętrzne

[Adam_Miodowski_Wychodźcze-1] Adam Miodowski, Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.

[2] Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 349.

[3] Adam Miodowski, Działalność polityczno-wojskowa polskich kręgów proaktywistycznych w Rosji w okresie międzyrewolucyjnym (marzec–listopad 1917 r.), [w:] Białostockie Teki Historyczne, t. 8/2010, s. 109.

[4] Piotr Nowina-Konopka. Zamiast wstępu. Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska: jaka dyplomacja?. „Scripta Manent”. 3, s. 7–15, 2016. Rzym: Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. (pol.).

[Eugeniusz_Romer_Pamiętnik-5] Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 25.

[6] Skirmunt Konstanty [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 111.

[7] KarolinaK. Gawron KarolinaK., Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943, s. 59–60 .

[8] MarianM. Plewako MarianM., Wspomnieniua z wojny 1939 r. na Polesiu, „Dziedzictwo Kresowe”, 2019 (nr 11), 15 lipca 2019, s. 8–9, ISSN 2299-7024 [dostęp 2019-08-12] .

[9] Cmentarze Komunalne - wyszukiwarka osób pochowanych [online], walbrzych.grobonet.com [dostęp 2020-10-12] .

[sl-10] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.

[Order_Odrodzenia_Polski_Trzechlecie-s15-11] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

[12] M.P. z 1932 r. nr 268, poz. 308 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.

[Odznaczenie_ambasadora_Skirmunta-s3-13] Odznaczenie ambasadora Skirmunta. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 263 z 13 listopada 1932.

[14] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936.

[1]