Konrad Sutarski

Inżynier mechanik po Politechnice Poznańskiej (1958). W 1969 na Uniwersytecie Nauk Rolniczych, Budapest-Gödöllő uzyskał doktorat technicznych nauk rolniczych.

Jest współzałożycielem grupy poetyckiej Wierzbak. W 1965 zdecydował się wyjechać na stałe do Budapesztu, skąd pochodziła jego żona. Pracował zawodowo jako konstruktor maszyn rolniczych. Jego kombajny do zbioru fasoli, winogron, czy papryki zdobywały światowe patenty^[2]. W czasie pobytu na Węgrzech pisał nadal wiersze.

W swoim dorobku posiada ponad 20 książek, w tym pięć własnych książek poetyckich (wśród nich dwa wybory), jest też autorem szeregu książkowych wyborów poetyckich (z języka węgierskiego, wśród nich trzech antologii poezji)^[1]. Za całokształt działalności na polu kultury, otrzymał w 1992 najbardziej liczącą się na Węgrzech, niepaństwową nagrodę im. G. Bethlena^[3].

Zajmował się także działalnością polonijną. Od 1990 do 1992 dyrektorował Instytutem Polskim w Budapeszcie^[4]. Był pierwszym, trzykrotnym przewodniczącym Ogólnokrajowego Samorządu Mniejszości Polskiej na Węgrzech (1995–1999 i 2001–2007); inicjatorem utworzenia (w 1996) i nieformalnym kierownikiem Forum Twórców Polonijnych na Węgrzech, inicjatorem założenia (w 1998) i dyrektorem Muzeum i Archiwum Węgierskiej Polonii^[5].

Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Związku Pisarzy Węgierskich.

W 2005 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP. W 2013 prowadzone przez niego muzeum wyróżniono węgierską Państwową Nagrodą Narodowościową. Jego żona jest Węgierką^[6].